Hiç konuþma, sus... Bugün ben anlatacaðým. Ýçimden geçenleri, gönlümden sýzanlarý, beni yerden alýp göðe çarpanlarý söyleyeceðim. Ýsmin ne senin? Soruyorum ama kibarlýktan, yanlýþ anlama. Söylemesen de olur. Hala emin deðilim, bir isme ihtiyacýmýz var mý sahiden? Hiç özel þeylere girmeden anlatacaðým, üzgün gergedan. Bu isim sana yakýþtý. Üzgün gergedan. Üzgün sýfat tamlamasý… Türkçede böyle bir kaide var mý bilmem; ama olsa iyi olurmuþ. En azýndan benim gibilerin arkadaþýný ifade etmesi için en iyi kelime bütünü olurdu. Bak baþtan söyleyeyim, tüm bunlar acýya dahil. Sonra kýzma bana! Çünkü acý, sevdiðimiz þeylerdeki bulduðumuz bizlerden baþka bir þey deðil. Felsefe sevmem aslýnda, feylesoflar aþýk olamazlar, bir keresinde öyle duydum.

            Kusuruma bakma! Bari sen olsun bakma, beni kusurlarýmla sev olur mu? Sen olsun beni kusurlarýmla sev, çünkü kusurlarla örülmüþ bir sevginin içinde el ele gezmek istiyorum. Nasýl bir þey daha önce hiç denemedim. Sevginin kusurlarla bulandýðýný, aþka dönüþemediðini öðrettiler; ama kusurun içinde sevgiyle dolaþmak nasýl bir þey hiç söylemediler. Sen söyle olur mu? Eleþtirilmek, sen þöylesin, sen böylesin cümleleriyle savaþmak istemiyorum. Sadece gözlerimi kapattýðýmda kusurlarýmýzla seviþmek istiyorum. Kusuruma bakma tekrar, beni böyle sev, sana demiþ gibi oldum; ama ayýplý konuþmuyorum. Sanki uzun uzun onun yüzüne bakmak ve onu sevmek, onu her gördüðünde kalbimin atlý karýncaya binmiþ çocuk gibi titremesi, her ciðerine dolan nefeste yüzümün evrim geçirmemiþ maymuna benzemesi seviþmeye dahil deðil zannediyorlar. Halbuki onu düþünmek bile her þeye dahil. Her þeye dahil olanýn yine tek þey olduðunu, yani o olduðunu anlatmaya bocalýyorsun, ama olmuyor be üzgün. Üzgün diyorum sana, halbuki bir ismin var senin gergedan, ama sen kusuruma bakma!

Bak, gökyüzünde heyula bir dolunay var. Uzun zamandýr orada, tepemizde dikilip duruyor! Sanki annemin yeni yýkadýðý mavi atlastan yorganýn en ortasýndaki sökük düðme gibi duruyor. Sallanýyor da sallanýyor; ama biride iðnesini alýp dikmiyor, yerini sabitlemiyor. Aslýnda bunu arkadaþlarýma da sordum: sallanmýyor –dediler. Bilmiyorum, sevgimin karþýlýksýz olduðunu düþündüðümden beri sallandýðýný düþünüyorum. Sence de sökük düðme gibi deðil mi?

Ne garip! Dolunayýn bu iþte suçu günahý ne, kendi kendime üzülecek bahaneler üretiyorum. Küfredecek yer arýyorum. Böyle oluyormuþ meðerse. Býrakýp gittiler miydi seni dýmdýzlak, önce ellerini kafanda birleþtiriyorsun, sonra göðe kaldýrýyorsun gözlerini. Ne göreceksin baþka, garibim dolunaya veriyor veriþtiriyorsun. Kendimi suçlamayacak kadar bencilim galiba; ama tüm insanlar böyle deðil mi be üzgün gergedan? Sen kendini suçlayabiliyor musun? Oysa benim sevgimi benden baþka kim bilebilir ki? Ýfade edemiyor olabilirim, haklýsýn; ama kalbimi istedi de çýkarýp koymadým mý önüne. Ýstemedi ki. Hiçbir þey istemedi, hep ben vereyim diye bekledi. Acýmaz mý be gergedan, insan ortada hiçbir þey yokken nasýl kalbini çýkarýr ona uzatýr. Cesaret iþi tabii, haklýsýn; ama sevgiye dahil mi cesarette? Sen yine de bencilliðimin kusuruna bakma! Bu bir hastalýk gibi, inan bana beni býrakýp giden geri döndüðünde sapasaðlam olacaðým. Ya dönmezse mi? Sevgiye dahil deðil ihtimaller. Sevgiye dahil olan yine sevgili olsun. Ne kadar da boþ konuþuyorum deðil mi? Ama onun yokluðuyla savaþmak ve onu düþünmek gökyüzüne çivi çakmak kadar zormuþ. Göðe çivi çakmaya çalýþýnca ne oluyor kýsaca özet geçeyim: birileri çýkýyor, “olmaz bu iþ,” diyor. Ýnanýyorsun bir kere, kolay kolay vazgeçmek var mý? Yok. Devam ediyorsun ha babam çekiç sallamaya. Tam “tuttu bu kez çivi,” diyorsun, hop þirazesinden çýkýyor çekiç. “Ya beni unuttuysa,” veya “ya aklýndan bile geçmiyorsam,” derken vuruyorum elime. Nasýl acýyor anlatamam. Kývranýyorsun. Aklýnda ne çakamadýðýn çivi kalýyor ne de tutturamadýðýn þiraze. Ýçin yanýyor, ciðerin parçalanýyor: sanki göðe çaktýðým çivi tutacakmýþ gibi bir de elimle birlikte kalbimi mosmor ediyorum.

Bir þey içer misin, diye sormadým. Kusuruma bakma… þarap var, içer misin? Kullanmýyor musun? En iyisi. Ben de býraktým. Þu aralar süs olsun diye var þiþesi. Hem þiirler öyle bir övüyor ki bu mereti, hep aþka dahil zannediyorum. Deðilmiþ be gergedan! Dudaðýnýn kadehteki izi kurumadan unuttu beni, inanýr mýsýn? Durduramadým. Hem ne yapabilirdim ki yüreði soðuyana? Kelimeleri kullandým. Ýhtiþamlý cümlelerden gerdanlýk yaptým. Bakýþlarým her þeyi anlatýyordu oysa, yetmez sanýp þiirler söyledim ve yazdým. Anlamadý be üzgün. Sana da “üzgün” diyorum, umarým bozulmuyorsundur. “Üzgün” olmak da sevdaya dahil hem!

Bazý zamanlar kendi kendime “beni unuttu,” diyorum; ama unutmamýþtýr belki. Kim bilebilir ki bunu gergedan. Ýlla yazmamasý ve konuþmamasý ve benden bihaber olmasý unutmasýna mý delalet? Olur mu öyle þey! Bir insaný unutmak o kadar kolay mý?! Deðil. Bak, mesela, ben hatýrlýyorum: çok güzel gözleri vardý. Cam gibiydi. Ama hani böyle halis camlardan, kýrýlmayanlardan ama kýranlardan. Bakma böyle dediðime, kýrýlmadým aslýnda ona, hep daha çok sevdim. Konuyu daðýtmayayým: Ne diyordum? Hah, çok güzel gözleri vardý. Gerçekten aþýk olunasýydý. Ona her baktýðýmda bulutsuz gökyüzünün maviliðinde kanat çýrpan, simide alýþmýþ, etobur martý gibi hissederdim. Öyle bir alýþkanlýk ve mutluluktu. Anlatabiliyor muyum? Kalbim pýr pýr ederdi. Mideme kelebekler konardý. Ayaklarým titrer, gözlerim uykudan aralanýr, bedenim onun bedeninin yanýnda havayý solumak isterdi. Oldu mu diye sorma hiç, bir kere ayný havayý soluduk. Ne geceydi ama, saçlarý ellerimde gezindi, hemen önümüzde þu þiþenin silueti vardý. ondan severim bu merete bakmayý. Kalbinin çarpýntýsýný duyabiliyordum, vallahi hissettim, kalbimin üstündeydi. Kusura bakma, sevgiye dahil tüm bu saydýklarým. Eðer dahil deðil dersen, sevgi kýrýlýr, küsüp gider! Hýh, sanki çok yanýmýzda! Gerçi þimdilerde ne zaman göðe kaldýrsam bakýþlarýmý, dolunaya küfrediyorum. Yanlýþ anlama, varoluþuna deðil küfürlerim; onun o güzel gözlerini hatýrlatýyor olmasýna. Ama bilmeni isterim, çok güzel gözleri vardý be üzgün gergedan. Çok ama çok güzeldi, aþýk olunasý gözleri.

Sen hiç âþýk oldun mu be gergedan? Olduysan anlatma, lütfen. Ben hiçbir zaman bu yükün altýndan kalkamadým. Sana ayýp olmasýn diye soruyorum. Yine kibarlýðýmdan yani. Eðer olduysan ve bu yükün altýndan kalkabildiysen, bu sýr sende kalsýn. Öyle olsun; çünkü aklýma onun gülüþü geliyor. Biliyor musun, her gülüþünde papatyalar açar, kiraz aðaçlarý çiçeðe dururdu. Ben bir keresinde sýrf o güldü diye boðazýn erguvana büründüðünü gördüm. Ýnanamayacaksýn, ama gördüm. Gördüðüm þeyi ispata ne lüzum var! Öyle ise öyledir. Aþk bu, ispatýný kime nasýl yapacaksýn ki?

Þimdi, bir sezen aksu þarkýsý çalýyor. Duyuyor musun? Sever misin minik serçeyi? Bak onunda ismi bir serçe. Biz insanlar anlayamadýk be gergedan. Bu iþin nasýl yürüyeceðini, gözlerimizle gördüðümüzü sözlerimizle nasýl tutacaðýmýzý, aþýk olduðumuzu nasýl hayatýmýza dahil edeceðimizi algýlayamadýk! Ama minik serçe anlamýþ, bak dikkat kesil. Ne diyor, duyuyor musun? “Bilmiyorum nasýl geçer geri kalan / Aslýnda kâfi deðil bana müthiþ hatýran.” Kafi deðil be gergedan. Kafiymiþ gibi hissetmek için neler feda ederdim.

Sigara içiyor musun? En iyisini yapýyorsun, içmemekle. Hem saðlýða zararlý. Ama bu sevginin de saðlýða faydasý olduðunu düþünmüyorum be üzgün gergedan. Birini durdurmak için kalbini feda etmek ve hep eksik yaþamak ne kadar saðlýklý allasen? Hükümetin de sigara gibi savaþmasý gerek bu meretle. Yak, yak! Benim için de çek bir duman. N’olacak, kimseye söylemem. Gergedan sigara içiyor dersem namussuzum bak. Hem niye söyleyeyim: “Kim bilir önümüzde kaç kiraz mevsimi var?”