Bundan kýrk sene öncesinde çocuktuk, delikanlýlýða ne zaman adým atarýz diye geçiriyorduk aklýmýzdan ve kalbimizden. ''Bir türlü büyümeyecek miyiz biz?'' diye zaman zaman hayýflandýðýmýz anlar oluyordu. Birbirine yakýn, bahçeli küçük evlerde oturuyorduk ve mahallemizde ki çoðu komþumuzu tanýyor akraba gibi içli dýþlý oluyorduk onlarla... Dertleri ile dertleniyor sevinçleri ile seviniyorduk. Ýki katlý, üç katlý evlerimizin pencereleri çoðu zaman birbirine bakardý ve bahar günleri, yaz günleri komþularýmýzla pencere sohbetleri yapar, tatlý tatlý mahallede ki olaylarý birbirimize anlatýrdýk, bu adeta o zaman ki bir psikolojik tedavi seansý yerine geçerdi. Pencerelerin önlerinde saksýlarýmýz olurdu ve bahçelerde dolu kedi köpek...



Sonra; sonrasý malum. Altmýþlý yýllarýn sonu yetmiþli yýllarýn baþýnda beyaz cam, yani televizyon girdi hayatýmýza bir anda. Ýlk zamanlarda herkes de alamadý, biraz durumu iyi olanlar dýþýnda. Þimdilerde popülerliðinden fazla bir þey kaybetmese de, o yýllarýn da kralýydý televizyon ve radyo. Tek kanallýydý, haftada iki üç gün yayýn yapardý ve bizler salya sümük o Türk filmlerine aðlarken mendil yetiþtiremezdik aðlayanlara. Þimdilerde nayýrlara, nolamazlara komedi niyeti ile bakýyoruz. Eskilerin bir Kaçak dizisi, bir Bonanza, bir Küçük Ev bizleri adeta mýhlardý bu kitle iletiþim aracýnýn baþýna...



Zamanýmýzda ne o küçük iki katlý bahçeli evler kaldý, ne de o zaman ki içten samimi komþuluk ve insanlar. Týkýldýk yirmi, yirmi beþ katlý gökdelenlere ve apartmanlara altý yedi sene oturduðumuz apartmanda yüzünü görmediðimiz komþular bile var. Ne yer, ne içer, bir derdi mi var hiç kimsenin umurunda bile deðil. Herkes yaþamýn diþlileri arasýnda öðütülmeme gayreti içerisinde. Bakýyorum çoðu yaþýný baþýný almýþ insan daha sakin ve tabiatýn daha cömert olduðu yerlere gidiyor yada gitme derdi içerisinde. Haksýz da deðiller hani. Büyük þehir düzenliyse de, insandan çok þeyler alýp götürüyor zamanla... Bildiðiniz bir þarkýda geçiyor ya ''Hadi gel köyümüze geri dönelim Fadime'nin düðününde halay çekelim.'' Ýþte ne güzel anlatýyor insanlarýmýzýn halini...



Seksenli yýllarýn baþlangýcýnda, kanal sayýmýzda arttý, televizyonlarýmýzda renklendi, bizler çok katlý ve çok komþulu apartmanlara taþýndýk ama yine de eskiye nazaran daha az huzurlu ve daha az mutluyuz, kendimden ve çevremde ki insanlardan biliyorum. Psikologlarýn ve Psikiyatristlerin muayenehaneleri dolup dolup taþýyor. Kuþaklar arasý çatýþmalar hemen her evde mevcut. Ýnsanýn arzu ve istekleri, tamahkârlýðý bir türlü son bulmuyor. Nereye kadar sürer bu, bunu da kimse bilmiyor ve tahmin de edemiyor. En uzak mesafeye bir kaç saate gidiyorsunuz, ama hemen dibinizde ki yakýnýnýzda ki bir insanýn gönlüne giremiyorsunuz hýzlýca. Birine yaklaþmaya çalýþtýnýz mý, hemen kafasýnda soru iþaretleri oluþuyor ''Acaba bir çýkarý mý var benden?'' diye. Hoþgörü denen kavram günümüzde, daha önce hiç olmadýðý kadar yerlerde sürünüyor.

Televizyonlarda yüzden fazla kanal ve bir o kadarda dizi var. Dikkatle bakýn, içinde þiddet ve aldatma, ölüm olmayan kaç tane dizi var. Bunlar bireylerin bilinçaltýna sürekli mesaj olarak giderse ki gidiyor da, sonrasýnda toplumun geldiði durumu gözlemleyin. Geçmiþte hatýrladýðým saçma sapan bir çocuk dizisini izleyip sonrada oradakiler gibi uçmaya kalkan bir çocuk, evinin balkonundan atlayýp hayatýný kaybetmiþti. Bu mu þimdi çocuklar örnek ve faydalý dizi? Oysaki diziler çocuðu gerçek hayattan kopartmamalý asla... Hakeza mafya dizileri gösterilmeye baþladýktan sonra, onlara özenen az da olsa insan tipleri ortaya çýktý, basýndan takip ediyoruz.

Yapýlan bilimsel araþtýrmalarda. Televizyon konusunda aþaðýdaki ilginç bilgilere ulaþýlmýþtýr...

''Televizyonun günde 3 saatten bir yýlda yiyip bitirdiði zamaný hesaplarsak, 1095 saat eder. Bu da gecesiyle, gündüzüyle 45 gün demektir, televizyon baþýnda geçen 45 gün ve 45 gece. Yani yaklaþýk 1,5 ay.''

UNESCO tarafýndan yapýlan araþtýrmaya göre;

''Türkiye ABD'den sonra en çok televizyon izlenen ikinci ülke.''

''95 kiþiye bir kahvehane, 65 bin kiþiye bir kütüphane düþen Türkiye'de insanlar televizyon okuyor, kitap seyrediyor!"

''Amerikalýlarýn günde ortalama 3 saat 59 dakika ile birinci sýrada yer aldýðý televizyon izleme sýralamasýnda, Türkiye 3 saat 36 dakika ile ikinci sýrada yer alýyor.''

''Çok sýk televizyon izleyen 1 ve 3 yaþ arasý bin 300 çocuðun incelendiði araþtýrmada, 7 yaþýna geldiklerinde yüzde 10"unda konsantrasyon, dikkatsizlik ve huzursuzluk problemleri bulunduðu gözlemlendi.''

20. ve 21. yüzyýlýn en büyük icadý Ýnternet ve o ortamda ki sanal dostluklar. Yýllarca bir araya gelmeyen eþ, dost, akraba her gün Ýnternet de sörf ve chat yapýyor, birbirine yapma sözcükler ile yaklaþmaya, sevimli görünmeye çalýþýyor. Eskiden cep telefonu yokken, insanlar sevdiklerine gidemese bile bir telefon eder, nasýlsýn, anneciðim, babacýðým derdi, þimdi onu da aþtýk mesajý yaz, gönder tuþuna bas her þey tamam...


Sokakta oynayan çocuk kalmadýðý gibi, sokak oyunlarý da unutulmaya yüz tuttu. Bundan on yýl önceki boþanma oranlarýna bakýn belki de yüzde yüzden fazla artmýþ durumda þimdilerde. Dünya bir elektronik çöplük olma yolunda son sürat ilerliyor. Günümüz toplumunda her þey çok çabuk tüketiliyor ve eskiyor. Sanki hýzlandýkça batýyor gibi Ýnsanoðlu makine bazýnda ve teknoloji bazýnda hýzlansa da insanlýk bazýnda geri geri gidiyor. Uçaklar sesten hýzlý uçuyor belki ama bizlerde hýzla insanlýðýmýzý kaybediyoruz, yaný baþýmýzda ki aç, açýkta insanlarýn sesini soluðunu dahi duymuyoruz. Geçiyoruz televizyonun baþýna hangi magazin sanatçýsý kim ile beraber, hangi restoranda yemek yemiþ, hangi rezillikleri çýkarmýþ. Bu mudur hayat ve yaþanýlanlar bu kadar basit mi her olgu ve olay? Ýnsan olmanýn erdemini yeniden kendimize hayat düsturu olarak edinmez isek sonumuz hiç de iyi olmayacak. Hepinize en derin sevgi ve saygýlar...