Nakþýnda yaren bir tümcenin

Sonra da cümleten sevgiye meyyal.

Kýpraþan hegemonyasýnda çýtkýrýldým dünyanýn

En muteber imge iþte yalnýzlýk.

Antrakt, dedi þair ve usulca çekti diz/e/lerine atlas yorganýný. Burnu Kaf daðýndaydý epeydir ve soluksuz kaldýðý her þiirinde ýsrarlýydý ölümün pekiþen varlýðýna çektiði rest ile her nasýlsa anmadan da duramadýðý.

Kaç þiirini topraða vermiþti. Önce yazardý sonra kahrolur sonra da ölüme gebe kalýrdý.

Hayatla ne alýp veremediði deðil de aymazlarýn ufkunda ne idi kim bilir derdi?

Bir þiir okudu sonra üfledi sessizce sonra da karpuz misali ortasýndan ikiye ayýrdý þiirini belli ki þirin gözükmek istiyordu hikâye anlatýcýsý sevgilisine.

Sevdiði kadýn hayli bonkördü sevgide yalnýz bir tek þairi sevememiþti pek. Gerçi aralarýndan su sýzmadýðý aþikârdý ama bu da onlara biçilen roldü iþin aslý.

Þiirle yýkardý yüzünü þair sonra durulardý yüzüne biriken imge damlacýklarýný. Sevgilisi çýka gelirdi sabahýn erken vakti. Bir hikâye anlatýrdý diðeri de mahremin kucaðýnda yatardý yüzükoyun yazýlan her cümleye.

Kadýn ýsrarcýydý keza adam da.

Þiir otlatýrdý aklýnýn kaçkýn keçilerine ve hikâyelerde büyütürlerdi doðmamýþ çocuklarýný.

Üstünkörü belki de yoksa arada sýrada mý?

Neyin neyden ibaret olduðu deðil de neyin neye sebep olduðu idi kuram belledikleri.

Safkan mecazdý adamýn soyadý. Kadýn ise isimsizliðine biat bir soyadý kanununa dahi sahip çýkamamýþken atalarý yine de bozuntuya vermeden nüfus cüzdanýna kondurulmuþ o soyadý ile gurur duyardý ne de olsa pekiþen aþkýna sahip çýkan rahmetli dedesi az ýsrar etmemiþti hani.

Soran olursa, cevaplarýný geçiþtirirlerdi. Zaten kimin umurundaydýlar ki?

Zamandý kucak açan.

Hayattý yargýlayan.

Ve köhne bir kitabý ev bellemiþlerdi.

Boy boydu sevdalarý.

Su gibi idi adamýn aþký.

Þerbetliydi kadýn anlatýcý. Öyle ya, sahip çýktýðý hangi hikâye ise solunda taþýrdý ama kim sorsa, saðcýyým derdi oysa bilemezlerdi kadýnýn saðdýcýnýn aslýnda ortacý olan annesi olduðunu.

Okumamýþtý anasýgil ama okutmuþtu kýzýný.

Hikâye gözlüm, derdi de baþka bir þey demezdi.

Yazardý hikâye gözlü kadýn ama duymazdý evrenin evrelerine rest çektiðinin de uzaðýnda, soluklandýðý tüm satýr baþlarýný sokaðý bellemiþti ne de olsa.

Gün geldi. Evet, artýk bitirmek zorunda olduklarý o birlikteliði nazla niyazla sürdürdükleri yetmezmiþ gibi kalantor gölgeler vermiþti de hükmünü çoktan.

Ve rollerini deðiþtirdiler. Deðiþen ya da kanýksamak zorunda kaldýklarý… Ýþin aslý yorgun cümleleri telaffuz etmek harbiden de umutlarýný ve ümitlerini tarumar etmiþti.

Ve nakþettiler aslýnda olmasý gerekendi epeydir erteledikleri ve uzun soluklu cümleleri tehir ettiler kýsa süren mutluluðun da racon kesen ahkâmlarýyla.

Kayýtsýzlýðýn belki de kararsýzlýðýn son duraðý ki haybeden yazdýklarý ne ise, yine karamsar tablolarý parçaladýlar sabaha taþýyacaklarý piþmanlýk ile.

Kýrýk kanatlarýný geride býraktý kadýn ve hikâyelerini evrenden çaldý zaten geçici süreliðine emanet etmiþti.

Emanet gibi ne ise sahiplenen adam ise, tek tek tahayyül etti yapmasý gerekeni ve soluklandýlar bir arada,  nöbete durduklarý o vakur sayfada.

Hazýr mýsýn, der gibi birbirlerinin gözlerine baktýlar ve kendilerini býraktýlar kör sahafýn yangýn çýkan dükkânýnda yanmýþ diðer kitaplarla olan son yolculuklarýna.

Hadi, dercesine bir solukta içti sigarasýný kör sahaf.

Aslýnda dumanýn kutsadýðý o vakur yalnýzlýkla ve aymazlýkla demir atan hüznü de bertaraf etmek istercesine.

Tutuþan sayfalarýn arasýndan gelen iniltileri duymazdan gelen sahafýn ileri gelen müþterileri ellerini açtýlar ve baþladýlar dua etmeye lakin ne gökten iniyordu yaðmur ne de…

Devamý olmayan bir hikâyenin son satýrýna þerh düþülmüþtü yine iblisin oyununa gelen aþk meleði, sura üfleyen Ýsrafil’in neden bu denli aceleci olduðunu anlamazdan gelip bir solukta geri adýmlarken bu bitimsiz hikâyelerden kaçýncý olduðuna deðil de hükmen maðlup geldiðine ant içip üstelik bir anda.

K/ayýplarýný görmezden gelen okur severler bilmese de bu aþkýn maðlubiyetinin hangi ölçüde maðdur olduðunu, için için söylenen melekler baþýný okþadýlar, yatakta okuduklarý çocuk hikâyesinin kayýp mürettebatýndan bihaber, uyuya kalan çocuklarýn.

Belki de anneleriydi, bitmeyen hikâyenin ne zaman ve ne þekilde noktalanacaðýný bilen tek görgü tanýðý.

Þiirle yatýp kalkan adam artýk hikâye soluyordu ve ölü hikâye anlatýcýsý ilk ve son kez bir þiiri mezar belledi.

Kitaplarýn kuytusundaki o ýsrarlý beraberlik tozlu sayfalarýna gömüldü edebiyat tarihinin.

Bir varmýþ ki bir de yokmuþ aslýnda þiir baþlýklý aþklarýn adsýz kahramanlarý, edebiyatý aþklarýndan da üstün tutarken…

Sýzan imgelerin dumanýný soluyan tüm zehirli cümleler mademki mesken bellemiþti hafýzasýný okuyucunun, yeni þiir adamlar ve hikâye kadýnlar yeniden doðmaya mahkûmdular zira okuma aþkýndan kim mahrum tutardý ki hele ki yazmanýn büyüsü ile evrilen hayatýn dönemeçlerinde yazar ve þair kimliði ile yaþamaya yelken açmýþ nicesi bir solukta sevip içerken kelimeleri?