Öykünün devamý..........

Oðuz, Serpil’le iliþkisinin bitmesini pek dert etmemiþti gerçekten de. Gamze, ertesi gün onunla sohbet ederken, bunu daha net anlamýþtý. Ýçinden “Demek ki erkekler kýzlardan ayrýlýnca yirmi dört saat bile üzüntü çekmiyorlar. Ne vefasýzlar!” diye geçirdi. Acaba sevdiði gence “Evlenelim artýk!” dediðinde o da ayný þekilde mi davranacaktý? Kendi iliþkisi nereye gidiyordu ve nasýl sonuçlanacaktý? Arkadaþlarýnýn ayrýlýðý gözünü korkutuyordu þimdi. Mehmet’e gün geçtikçe daha çok baðlanmýþtý ve þimdi, kalbini yoklayýnca, onu sevdiðinden emin oluyordu. Ýçini sýkýntý basmasýna raðmen, “O da beni seviyor, Oðuzlar ayrýldý diye biz neden ayrýlalým ki?” diye teselli buldu.
 
Gözü duvardaki takvime takýldý. Haziranýn son günleriydi. Mehmet’le arkadaþlýða baþlamalarýnýn üzerinden beþ ay geçmiþti. Hep yazýn evlenmek isterdi. Omuzlarý açýk, etekleri kabarýk, yerleri süpüren, upuzun duvaklý, güpür, iþlemeli, bembeyaz bir gelinlik içinde, sevdiðinin kolunda hayal etti kendisini. Yüzünü bir gülümseme kapladý. Ardýndan bir karar aldý; Mehmet’le bu evlilik konusunu konuþmalýydý. Sonu Serpil gibi olacaksa, uzatmanýn hiç anlamý yoktu.
 
Akþam buluþacaklardý. Mesai bitimine birkaç dakika kalmýþtý. Ýþ arkadaþlarý “Ýyi akþamlar.” dilekleriyle evlerinin yolunu tutarken, Gamze de makyaj çantasýný kapýp tuvalete koþtu. Aynada saçýný baþýný düzeltti ve rujunu tazeledi. Narçiçeði rengindeki bluzu ve siyah eteði ile çok hoþ görünüyordu. Güzelliðini aynada seyrederken, “Benden iyisini mi bulacak sanki? Niyeti ciddiyse bunu göstermesinin zamaný!” diye geçirdi içinden. Tekrar masasýna dönüp çekmecelerini kilitledikten sonra, çantasýný omzuna takarak çýkýþa doðru ilerledi. Ýþte, sevgilisi de gelmiþ, onu kapýda bekliyordu.
 
“Selam aþkým, çok bekletmedim inþallah!”
 
“Hayýr, güzelim; ben de bir dakika önce geldim zaten. Nereye gidelim istersin?”
 
“Temiz havaya ihtiyacým var caným. Þöyle deniz kokusunu çekmek istiyorum ciðerlerime. Mimoza’ya gidelim, derim. Sen ne dersin?”
 
Mehmet kolunu kýzýn omzuna atarken, sevgilisiyle gurur duyduðunu fark etti. Gamze o kadar güzel ve sevecen bir kýzdý ki, bazen onun nasýl beðenip de kendisiyle arkadaþlýk ettiðine þaþardý. O kadar da yakýþýklý sayýlmazdý. Çekici bir mesleði yoktu. Zengin de deðildi üstelik. Gamze, istese, servetini ayaklarý altýna serecek, kariyer sahibi ve daha yakýþýklý birisiyle birlikte olabilirdi. Kendini çok þanslý hissetti. 
 
Birazdan, sahil kenarýndaki Mimoza çay bahçesindeydiler. Ýnsanlar günün yorgunluðunu atmak, güzel vakit geçirmek için çay bahçesini doldurmuþtu. Onlar gibi birçok çift vardý masalarda. Kimileri okey veya tavla oynuyor, kimileri de neþe içinde muhabbet ediyor, bir þeyler yiyip içiyorlardý. Akþam saati olmasýna raðmen Güneþ, etkisini göstermeye devam ediyordu. Büyük bir þemsiyenin gölgelediði boþ bir masaya geçip oturdular.  Yanlarýna gelen garsona iki çay, iki tost sipariþ etti Mehmet. Sonra genç kýzýn ellerini ellerinin arasýna alarak masmavi gözlerine uzun uzadýya baktý.
 
“Çok güzelsin aþkým, iyi ki hayatýmdasýn. Seni çok seviyorum.”
 
Gamze mahcup bir edayla bakýþlarýný yere doðru çevirip ses tonunu tatlýlaþtýrarak karþýlýk verdi: “Ben de seni seviyorum aþkým. Sen de benim hayatýma güzellik kattýn ama nereye kadar böyle sürecek?”
 
Mehmet hiç beklemediði bu soru karþýsýnda afalladý. Genç kýzýn ne demek istediðini anlayamamýþtý. Ýnþallah ayrýlmaktan söz etmezdi. “Nasýl yani? Ne demek istiyorsun? Yoksa…”
 
Gamze, düþüncelerini okumuþ gibi onun lafýný yarýda keserek devam etti: “Tam beþ aydýr çýkýyoruz caným. Birbirimizi yeterince tanýdýk sanýyorum. Evdekilerin de arkadaþlýðýmýzdan haberi var. Evleneceðimizi düþünüp arkadaþlýðýmýza ses çýkartmýyorlar. Babam bana güvenir ama böyle, ucu bucaðý gözükmeyen bir iliþki yaþamamý da hiç istemez. Onu daha fazla oyalayamam.”
 
Boþuna kaygýlandýðýný anlayýnca gözlerinin içi güldü delikanlýnýn. “Offf, rahatladým ya! Ben de ayrýlmak istediðini sandým bir an. Evleneceðiz tabii. Biraz daha para biriktirmeye çalýþýyordum ama istersen, elimizde ne varsa onunla yeni bir hayata baþlayabiliriz. Þimdi evlenirsek annemle beraber yaþamak zorundayýz. Ayrý ev açamam. Ýki yýl daha beklersek bir ev alma imkâným olur. Karar senin.”
 
Genç kýz, kendisi hakkýnda söylediklerinden dolayý kaynanasýyla birlikte yaþamak istemiyordu. “Yanlýþ anlama ama annenle birlikte oturmayý tercih etmem. Biliyorsun ki bana çok sýcak bakmýyor. Ýleride sorun çýkabilir. Kiraya çýksak olmaz mý peki?”
 
Oturduðu yerde sýkýntýlý bir þekilde bir - iki kýpýrdandýktan sonra, sesini yumuþatarak, sevdiðini ikna etmeye çalýþtý Mehmet: “Ýyi de aþkým; hem kira hem ev masraflarý… Nasýl para biriktirebiliriz? Evlendikten sonra çalýþmaný istemiyorum. Bu durumda, ev alma planým suya düþecek. Ömür boyu kiracý olmak da iþime gelmez. Ýstersen þimdilik seni isteteyim. Niþanlý olarak iki sene kadar bekleriz. Ailen de ses çýkarmaz herhâlde buna.”
 
“Tamam, ben bir düþüneyim. Büyüklerime de açayým konuyu. Sonra sana sonucu söylerim.”
 
Garson sipariþleri getirmiþti. Çaylarýný yudumlamaya ve tostlarýný yemeye baþlarken, ciddiyetten uzaklaþýp yine eski neþelerine kavuþtular.
 
xxx
 
Zeliha Haným küplere binmiþ, oðluna çýkýþýyordu. Sesi gibi elleri de titriyordu sinirden.
 
“Sana ‘O kýzý beðenmedim.’ demedim mi? Ne demek þimdi bu? Katiyen istemeye falan gitmem; çýkar aklýndan bunu. Bula bula, Alamancý, aklý bir karýþ havada bu kýzý mý buldun? Ahlâký baþka, fikirleri baþkadýr. Uymaz bize oðlum o, uymaz.”
 
Almanya’da yaþayan Türk gurbetçilere, “yaþadýklarý ortama uyum saðlayamayan, iki arada bir derede hayat sürdüren” manasýnda takýlan bir lakaptý “Alamancý”. Büyük umutlarla öz vatanýndan kopmuþ olan ilk nesil gurbetçiler, Almanya’da yabancý, Türkiye'de Alamancý konumundaydýlar maalesef.
 
Annesine karþý gelen bir evlat deðildi Mehmet. Ancak, kendisinin sevdiði ile evlenmesine mani olmasýna müsaade edecek de deðildi. Önceleri “Gamze hakkýnda yanlýþ düþünüyorsun anne. Nereden çýkarýyorsun bu laflarý? Aksine, çok aklý baþýnda bir kýz. Üstelik birbirimizi çok seviyoruz. Ne olur, karþý gelme; kurbanýn olayým!” gibi yatýþtýrýcý sözler sarf etse de, annesinin inatçý tavrý karþýsýnda sertleþti. Oturduðu koltuktan kalkarak baðýrdý: “Ýster kabul et, ister etme. Ben bu kýzla evleneceðim. Yoksa beni kaybedeceksin. Aklýna yerleþtir bu dediðimi.” Zeliha Haným, sinirle evden dýþarý fýrlayan oðlunun arkasýndan seslendi: “Nankör evlat, sonunda bunu da mý yapacaktýn bana? Hakkým haram olsun.”
 
Annesinin direncini kýrmak için, o günden sonra tamirhanenin arka tarafýndaki büro bölümünde yatýp kalkmaya baþladý delikanlý. Arada, üst kattaki evine gidiyor, üstünü deðiþtirip, hiç vakit kaybetmeden ve tek kelime konuþmadan geri dönüyordu. Zeliha Haným da inatçýydý. O da, oðlunun yüzüne bile bakmýyordu. Aradan tam bir hafta geçti. Mehmet, kendi sorununu halledemediði için Gamze’yle de görüþmemiþti bu arada. Ne diyecekti ki? Annem seni istemiyor, mu diyecekti? “Þu gün hazýr olun; seni istemeye geleceðiz.” demesi lazýmdý bu noktadan sonra ama annesi pes etmediði için diyemiyordu iþte. Genç kýza karþý yüzü yoktu. Çaresiz; biraz daha zaman geçmesini bekleyecekti.

............devam edecek.

Mücella Pakdemir