Gamze kendisini hiç iyi hissetmiyordu o gün. Ateþi vardý ve iki gündür çenesine musallat olan sivilce yüzünden acý çekiyordu. Patronu Atakan Bey’den izin isteyip evde derin bir uyku çekme düþüncesindeydi. Mehmet’in neden bir haftadýr kendisini aramadýðý sorusuna cevap bulmaya çalýþmýþ, evlenmek istemediði için böyle davrandýðýna hükmetmiþ, çok üzülmüþtü. Sivilce çýkarmasý da bu yüzdendi zaten. Psikolojisi bozulunca, narin yapýlý bir kýz olmasýndan ötürü, vücut direnci de düþmüþ; hastalanmýþtý. Atakan Bey, genç kýzýn periþan hâlini görünce “Git, dinlen ama önce bir doktora görün istersen.” tavsiyesinde bulunarak hemen izin verdi. Gamze masasýný toplayýp, elindeki yarým kalan iþleri karþý masada oturan Yeliz’e devrederek, ayaklarýný sürüye sürüye evinin yolunu tuttu. Annesi onu gün ortasýnda karþýsýnda görünce telaþlandý. Kýzýnýn eve girerken açýk býraktýðý daire kapýsýný kapatýrken sordu: “Hayrola kýzým, bu saatte neden geldin; bir þey mi oldu yoksa?” Gamze’nin cevap verecek hâli yoktu. Sadece “Biraz rahatsýzlandým, izin alýp eve geldim; önemli bir þey yok anne. Uykum var, beni birkaç saat rahatsýz etmeyin.” dedi ve odasýna geçti. Gülay Haným endiþeyle kýzýnýn arkasýndan odasýna seðirtti, onun yatma hazýrlýklarýný görünce, “Tamam yavrum, sen istirahatýna bak. Bir þey istersen seslen, e mi?” deyip gerisin geri döndü.
 
Ýki gündür ateþler içerisinde yanan Gamze, “Doktora götürelim.” tekliflerini geri çevirmiþti. Kendisini neyin hasta ettiðini iyi biliyordu. Hasta yataðýnda sürekli Mehmet’i düþünüyor, aðlama nöbetlerine giriyordu. Genç kýzlýk gururu, telefon açýp nedenini sormasýný engellemiþti. “Onun aramasý gerekir; peþinden koþturuyormuþ gibi görünmek istemiyorum. Sevseydi arardý; demek ki sevmiyormuþ.” diyordu kendi kendine. Bu düþünce onu yiyip bitirmiþti. Bir türlü hazmedemiyordu içine düþtüðü bu durumu. Üçüncü gün, kendini biraz daha iyi hissedince, annesine “Ýþyerinden beni merak etmiþlerdir; artýk iþe dönmeliyim.” dedi ancak annesinin “Bir gün daha dinlen, yarýn gidersin; ben telefon açar, durumu bildiririm.” itirazý üzerine o gün de evden dýþarý çýkmadý. Odasýný en küçük kardeþi Dilek ve kendinden bir buçuk yaþ küçük olan Sevgi ile paylaþýyordu. Kardeþleri hastalýðý boyunca ablalarýný rahatsýz etmemek için dikkatli davranmýþlar, derslerine diðer kardeþlerinin odalarýnda veya salonda çalýþmýþlardý. Odaya, yatmadan yatmaya ve hâl hatýr sormaya giriyorlardý. Genelde hep çekiþirlerdi ama hastalýk söz konusu olunca merhamet aðýr basmýþ; ablalarýný mümkün olduðu kadar rahatsýz etmemeye gayret etmiþlerdi.
 
Akþama doðru, üstünü deðiþtirmek için oda kapýsýný yavaþça aralayarak içeri süzülen Sevgi, tam dolaptan bir þeyler almak üzereydi ki, Gamze’nin kendisine seslendiðini duydu. Elindekileri koltuðun üzerine býrakarak, ablasýnýn yataðýnýn ucuna oturdu. Elinin tersini, genç kýzýn alnýna, yanaðýna sürerek ateþi olup olmadýðýný kontrol etti. Þefkatle yanaklarýndan öperek, “Daha iyisin bugün, deðil mi? Ýstersen akþam yemeðini içeride bizimle birlikte ye. Ne dersin?” teklifinde bulundu.
 
Hafifçe doðrulmaya yeltendi Gamze. “Tamam, öyle yaparým.” Ardýndan, beklemediði bir soru yöneltti kardeþine: “Sence ben güzel miyim?”
 
“Güzel ne kelime! Taþ bebek gibisin maþallah. Gerçi þu hastalýktan dolayý biraz süzüldün ama yine de çok güzelsin ablacýðým. Neden sordun ki?”
 
Gamze gözlerini kýsarak, bakýþlarýný bir müddet tavanda gezdirdi. Avizenin pýrýltýlý taþlarýnýn beyaz yüzeyde yaptýðý ýþýk oyunlarýný seyretti. Kardeþinin sorusuna cevap verip de aþkta yaþadýðý hezimeti onunla paylaþmak istemiyordu. Ýçine atmalý, olaylarý akýþýna býrakmalýydý. Derin bir iç geçirdikten sonra, yavaþça yattýðý yerden doðruldu ve ayaklarýný yataktan aþaðý uzattý.
 
“Teþekkür ederim caným. Hadi, terliklerimi bul; üstümü deðiþtirip salona geçeyim. Yeter bu kadar tembellik.”
 
xxx
 
Yeliz, Gamze’nin içeri girdiðini görünce, masasýndan fýrlamýþtý. Etekleri yelpirdeyerek arkadaþýna doðru koþtu, boynuna sarýlýp yanaklarýndan öptü. “Neredesin kaçak? Kaç gündür merak ediyoruz. Bir telefon açmadýn. Aþk olsun yani!” diye sitem etti. Gamze, arkadaþýnýn öpücüklerine karþýlýk verirken, “Hastaydým ya caným; biliyorsun. Üç gün cayýr cayýr yandým, arayamadým. Hem, annem arayýp haber verdi Atakan Bey’e. Size de söylemiþtir diye tahmin ettim. Ne yaptýnýz bensiz bakayým?” dedi. Yeliz, “Hiç, ne olsun, hep ayný þeyler… Yeni bir sipariþe girdik. Evraklarýný veririm þimdi.” diyerek masasýndan bir klasör kaptý ve Gamze’nin masasýnýn üzerine býraktý. “Ellerinden öper caným; hadi, kolay gelsin.”
 
Mehmet’in onu iþyerinden arayýp aramadýðýný acaba Yeliz’e sorsam mý, diye düþündü, klasördeki evraklarý gözden geçirirken. Ýçine düþtüðü gurur kýrýcý durum anlaþýlýr diye, sormaktan vazgeçti, kendini iþe verdi.
 
Ýki gencin evliliðe adým atma kararýnýn üzerinden tam on gün geçmiþti. Mehmet’in sinirleri annesinin katý tutumundan dolayý gerilmiþti. Sevdiði kýzýn kendisinden haber beklediðini, alamadýðý için de üzüleceðini biliyor, onu üzmüþ olmaktan dolayý rahatsýzlýk duyuyor, kendisini kapana kýsýlmýþ gibi hissediyordu. Ýþçilere “Ben eve kadar çýkýyorum. Yarým saate gelirim.” dedikten sonra, tamirhaneden fýrlayýp bir hýþýmla eve gitti. Zile bastýðý hâlde açan olmayýnca, kapýyý anahtarýyla kendisi açtý ve annesine seslendi. Annesi evde yoktu. Odasýna geçerek üstünü deðiþtirip etrafa göz gezdirdi. Annesinin titizliðini bildiði için, ortalýðýn karýþýk olmasýna þaþýrdý. Ýki gündür eve girip çýkmamýþtý. Acaba annesine bir þey mi olmuþtu? Merakýný yenemeyip cep telefonundan aradý. Kadýnýn sesi pek iyi gelmiyordu. “Anne neyin var? Sesin bozuk geliyor. Nerdesin sen?” diye sordu. Hastanede olduðunu öðrenince de telaþlanýp hastanenin yolunu tuttu. Biraz sonra üçüncü katýn koridorunda, muayene sýrasýnýn kendisine gelmesini bekleyen annesiyle karþýlaþtý. Yanýna gidip elini öptü. Yanýndaki boþ yere otururken sorgulamaya baþladý: “Anne, ne oldu; niye geldin buraya, hasta mýsýn?”
 
Kadýncaðýzýn hâli hiç iyi gözükmüyordu. Bitkindi ve yüzü bembeyazdý. “Evet, hastalandým oðlum. Baktým ki giderek daha kötü oluyorum, buraya geldim.”
 
“Ne oldu ki böyle durup dururken? Bana niye haber vermedin?”
 
“Sen kapýyý vur, git, dükkânda yat, kalk, bana tavýr koy, sonra da, niye haber vermedin, de!”
 
Zeliha Haným’ýn bu sitemi karþýsýnda Mehmet kolunu annesinin boynuna attý ve baþýný kendisine doðru çekerek göðsüne bastýrdý. Ona bir þey olmasý korkusu içindeki bütün öfkeyi silip süpürmüþtü. “Ah, anneciðim ya! Sen inat edince ben de böyle yaptým. Neyse, þimdi bunlarý konuþmanýn sýrasý deðil. Hele doktora bir görün bakalým; neyin varmýþ, onu öðrenelim önce.”
 
Tahlil, röntgen derken, vakit öðleyi buldu. Ýlk teþhise göre, kadýncaðýzýn þekeri düþmüþtü. Mehmet annesini eve götürüp yataðýna yatýrdýktan sonra, iþyerine uðrayarak “Annem hastalandý; siz devam edin çalýþmaya; benim biraz daha iþim var. Acil bir durum olursa cepten ararsýnýz.” diye bilgi vererek, bir koþu eczaneye gitmiþ, ilaçlarý alýp tekrar eve dönmüþtü. Birkaç gün annesinin bir dediðini iki etmedi, yemesine, içmesine, dinlenmesine ve ilaçlarýný vaktinde almasýna dikkat etti. Ýþyerini de ihmal etmiyordu. Sýk sýk annesini kontrole gidiyordu.  Zeliha Haným nekahet dönemini atlatarak kendisine gelmiþti. Artýk ev iþlerini, yemeði, bulaþýðý oðluna býrakmýyordu. Mehmet de dükkânda kalmaktan vazgeçmiþ, evine dönmüþtü. Hastalýk ana oðlun arasýný düzeltmiþti.
 
Zeliha Haným’ýn hastalandýðýný duyan komþu ve akrabalar, hemen her gün, geçmiþ olsun ziyaretine geliyorlardý. Yine bir akþam, ziyaretçileri uðurladýktan sonra annesinin keyifli bir ruh hâletinde olduðunu gören Mehmet, ona Gamze ile evlenme planýný açmaya karar verdi. Artýk bu sorunu, öyle veya böyle, çözmeleri gerekiyordu. Televizyonun sesini iyice kýsarak annesinin yanýna oturdu. Bir müddet ona sarýlarak, sesini çýkartmadan bekledi. Kýrlaþmýþ saçlarýný kulaklarýnýn arkasýna doðru düzeltip, yanaðýný okþadý. Yumuþak bir ses tonuyla, “Þimdi daha iyisin deðil mi? Ýlaçlar yaradý maþallah.” dedi.
 
Yaþlý kadýn da bu ilgiye kayýtsýz kalmadý ve baþýný oðlunun omzuna yasladý. “Evet, iyiyim hamdolsun. Sað ol evlâdým. Sen artýk beni merak etme. Bak iyicene düzeldim.”
 
“Þükür anacýðým, þükür. Beni de epey korkuttun hani. Sana bir þey olursa ben ne yaparým? Aman, düzeldim diye haplarýný ihmal etme sakýn. Allah muhafaza; tekrar hastalanýrsýn!”
 
Zeliha Haným mahsustan çýkýþýr gibi yaptý: “Merak etme oðlum. Aaaa, çocuk muyum ben?”
 
Hazýr tatlý tatlý muhabbet ediyorken bu fýrsatý kaçýrmak istemedi delikanlý. “Anneciðim, bak, þimdi belki sýrasý deðil ama þu Gamze olayýný bir karara baðlamamýz lazým artýk. Yüzüm yok; kýzý da arayamýyorum. Hem, arasam ne diyeceðim? Annem olmaz dedi, mi diyeceðim. Hadi, ne olur; he de þu iþe! Onu çok seviyorum, kaybetmek istemiyorum.” diye sýzlandý.
 
Zeliha Haným tekrar aksileþmiþti: “Ölsem evet demem! Unut bu iþi. Sinirlerimi bozup da tekrar yataða düþürmek mi istiyorsun beni? Katiyen olmaz!” diye söylenerek ayaða kalktý ve hýþýmla odasýna doðru yürüdü.
 
Çabasý boþa giden Mehmet, sehpanýn üstünde duran televizyon kumandasýný karþý duvara fýrlatýp parçaladý. Çaresizliðin hýrsýný böyle çýkartmaya çalýþýyordu. Sonra baþýný ellerinin arasýna alarak bir müddet aðladý. Annesinin huyu belliydi. Olmaz, dediyse, olmazdý. Þimdi ne yapacaktý peki? Henüz altý yaþýndayken babasý ölmüþtü ve annesi hem çalýþmýþ, hem oðlunu büyütmüþtü. Üzerinde çok emeði vardý. Onun rýzasýný almadan evlenmeye kalkýþmak nankörlük olurdu. Zaten böyle bir þey yapmaya kalksa annesi ölünceye kadar yüzüne bile bakmazdý. Diðer yandan, Gamze’yi de çok seviyordu. Ýki ateþ arasýnda kalmýþtý. O gece sabaha kadar uyumayýp düþündü, üzüntüden aðlama nöbetleri geçirdi. Hayatýnýn en zor gecesiydi. Sabah ezanlarý okunurken üzerine aðýrlýk çöktü ve nihayet uykuya daldý.
 
xxx
 
Atakan Bey, masasýnýn üzerinde yýðýlý duran evraký seri bir þekilde imzaladýktan sonra, yanýnda ayakta bekleyen Gamze’ye gözlüklerinin üstünden baktý. “Aferin.” dedi. “Eksiksiz getirmiþsin. Gümrük iþlemlerini hemen baþlatýn. Bu sipariþ çok önemli. Eðer bu mallardan memnun kalýrlarsa arkasý gelecek. Tamam mý kýzým?” Gamze evraklarý plastik dosyaya koyarken cevap verdi: “Siz hiç merak etmeyin efendim. Gümrükçümüze telefon açar, mesai bitimine kadar bu iþi de hallederiz. Baþka bir þey yoksa ben iþimin baþýna döneyim.” Patronunun “Gidebilirsin.” demesi üzerine, masasýna döndü.
 
“Gamze, telefonun çalýyor; duymuyor musun?”
 
Seslenen Yeliz’di. Telefonunun çaldýðýný Gamze de duyuyordu ama elindeki acil iþi yetiþtirmesi gerektiði için, þu anda gelen telefonlara ayýracak vakti yoktu. “Býrak, çalsýn; sonra kim aramýþ, bakarým. Gümrüðü aramam lazým.” dedi.
 
Ýþini mesai bitmeden tamamlamýþtý. Çýkmaya hazýrlanan arkadaþlarýna, “Hey, beni de bekleyin!” diye seslendikten sonra, çantasýný kapýp aralarýna katýldý. Hep beraber çýkarlarken Sekreter Feriha, beklemediði bir teklifte bulundu.
 
“Yeliz’le kýyafet bakacaðýz; sen de gelsene Gamze.”
 
“Siz gidin kýzlar; ben biraz yorgunum. Kusura bakmayýn.”
 
“Aaa, olmaz ama! Mýzýkçýlýk etme þimdi. Maðaza þuracýkta. Yarým, bilemedin, bir saatimizi alýr. Hadi, sen de gel.”
 
“Olmaz, dedim. Baþka zaman inþallah. Þimdi gerçekten de çok yorgunum.”
 
Kýzlar kollarýna girmiþ, onu ikna etmeye uðraþýyorlardý ki, Gamze’nin gözü sokaðýn köþesinde bekleyen Mehmet’e takýldý. Heyecandan olduðu yere çakýldý. Kalbinin sesi kulaklarýna kadar geliyordu. Sevdiði genç on beþ günden sonra nihayet ortaya çýkmýþtý. Ne karar vereceðini bilemiyordu. Bunca zaman, hele de evlilik meselesini aralarýnda konuþtuktan sonra aranmamýþ olmak genç kýzlýk gururunu yaralamýþtý. Ýçinde Mehmet’e karþý öfke kabardý. Ne kadar severse sevsin; kimsenin onu bu derece incitmeye hakký yoktu. “Tamam, fikrimi deðiþtirdim, sizinle geliyorum ama þu arka sokaktan ana caddeye çýkalým.” dedi ve delikanlýdan tam tersi istikamete çekiþtirdi arkadaþlarýný.
 
Mehmet, sevdiði kýzýn bu davranýþýnýn manasýný gayet iyi biliyordu. Evet, kabahat kendisindeydi. Affedilmek için elinden ne gelirse yapmalý, gönlünü almalýydý. Kýzlarýn peþinden hýzlý adýmlarla giderek, onlara yetiþti.
 
“Arkadaþlar, merhaba. Gamze ile konuþmam gerekiyor. Biraz müsaade eder misiniz?”

...............devam edecek.

Mücella Pakdemir