Öykünün devamý..........

Arkadaþlarý her ne kadar konuyu aralarýnda konuþmasalar da bu iki gencin aþklarýnda bir problem yaþadýklarýnýn farkýndaydýlar. “Tabii ki, biz karþý kaldýrýmda bekleriz. Siz görüþün bu arada.” dedi Feriha. Yeliz’le birlikte yolun karþýsýna geçtiler.
 
Mehmet, cebinden sapý kýsaltýlmýþ kýrmýzý bir gül çýkartarak uzattý genç kýza. “Beni affedebilecek misin aþkým? Annem hastalandý; onunla ilgilenmek zorunda kaldým. Seni de üzdüðümü biliyorum ama…”
 
“Bu bir mazeret olamaz Mehmet. Telefon diye bir þey var. Bir alo diyebilirdin. Þimdi gerçek sebebi duymak istiyorum senden. Lafý hiç evirip çevirme.”
 
“Demin telefon açtým ama bakmadýn.”
 
Çenesini ileriye uzatýp boynunu dikleþtirmiþti Gamze. Alttan almaya hiç niyeti yok gibiydi. “Ýþim vardý. Arayanýn sen olduðunu bile bilmiyordum. Hem ben aradan geçen on beþ günden bahsediyorum. Evlenme kararý vermiþtik ve sen beni babamlardan istetmeye geleceðin günü bildirecektin. Hemen her gün görüþürken aniden ara vermeni neyle izah edeceksin? Çok merak ediyorum doðrusu. Kalbimi nasýl kýrdýðýnýn farkýnda deðilsin herhâlde.”
 
Elinde kalakalan gülü tekrar cebine soktu Mehmet. Ne cevap verecekti þimdi? Alnýnda biriken terleri elinin tersiyle silerken sýkýntýlý bir þekilde sözüne devam etti:  “Yerden göðe kadar haklýsýn sevgilim. Ama…”
 
“Bana sevgilim deme! Önce neden böyle yaptýðýný açýkla.”
 
Gamze sert bir tonla lafýný aðzýna týkamýþtý Mehmet’in. Delikanlý, bu saniyeden sonra gerçeði sevdiði kýza olduðu gibi anlatmasý gerektiðine karar vererek, “Tamam, anlatacaðým; önce bir yere oturalým, sonra da sakin sakin konuþalým ha; ne dersin?” dedi. Gamze “peki” manasýnda baþýný salladý ve ardýndan, karþý kaldýrýmda onlarýn konuþmasýnýn bitmesini bekleyen arkadaþlarýna seslendi:
 
“Siz gidin kýzlar. Sonra görüþürüz; iyi akþamlar!”
 
Yeliz ve Feriha “Ýyi akþamlar!” diyerek el salladý ve köþeyi dönerek gözden kayboldular.
 
Gittikleri pastane üç katlý, halk arasýnda tatlýlarýyla meþhur olan, lüks bir yerdi. Hýzlý adýmlarla ikinci kata çýktýlar. Masaya oturur oturmaz Gamze konuya girdi. Gözlerini kocaman açmýþ, sað kolunu masaya dayayarak yumruk yaptýðý elini çenesine koymuþtu. “Evet, anlat bakalým; dinliyorum.”
 
Mehmet sandalyesini masaya iyice yanaþtýrýp her iki kolunu da masanýn üzerine dayadý ve parmaklarýný birbirine kenetledi. Bakýþlarýný Gamze’nin masmavi gözlerine sabitlemiþti.
 
“Bak caným, o akþam senden ayrýldýktan sonra eve gider gitmez konuyu anneme açtým. Olumlu yaklaþmadý. Seni çok sevdiðim için ben de tavýr koydum ve evi terk edip, dükkânda yatýp kalkmaya baþladým. Yokluðumda fikrini deðiþtirmesini bekledim. Ama o tahmin edemeyeceðin kadar inatçýdýr. Nuh dedi, peygamber demedi. Ben de, sana ne cevap vereceðimi bilemediðim için, arayamadým. Geçen gün hastalandý. Eve dönmek zorunda kaldým. Tekrar bu konuyu gündeme getirdim ama ‘Kesinlikle olmaz!’ diyor. Ben ne yapayým bu durumda, söyler misin bebeðim? Seni çok seviyorum ancak anneme de karþý gelemem ki… Ýki ateþ arasýnda kaldým.”
 
Gamze’nin kafasýndaki þalter, kendisini hiç de tatmin etmeyen, üstüne üstlük son derece sinirlendiren bu açýklama karþýsýnda attý. Ne demekti “Ýki ateþ arasýnda kaldým.”? Bir erkeðin hayatýnda annenin ve sevdiði kadýnýn yeri ayrý olmalýydý. Mehmet’e küçümseyen bir bakýþ atarken, çantasýný sandalyenin arkasýndan alýp koluna takarak ayaða kalktý.
 
“Madem annene karþý gelemeyeceksin ve o da beni kesinlikle istemiyor, bu görüþmeye ne gerek vardý? Telefon açýp, bitti, diyebilirdin. Ben gönül eðlendirilecek bir kýz deðilim. Bir daha görüþmemize hiç gerek yok. Sen yoluna, ben yoluma! Oðuz’dan farkýn yokmuþ; yazýklar olsun sana. Sakýn peþimden gelme; çok fena olur. Bitti; anlýyor musun; bitti.”
 
Genç kýzý sakinleþtirip, ikna etmek için sandalyesinden kalkmaya çalýþan delikanlý, bu sert sözler karþýsýnda geri oturdu. Aðlayarak uzaklaþan sevgilisinin peþinden bakakaldý.
 
xxx
 
Oðuz, bir müddettir kendisinin selamýna yarým yamalak karþýlýk veren, bakýþlarýný kaçýrarak yanýndan her defasýnda bir bahane ile uzaklaþan Gamze’nin bu tutumunun sebebini merak ediyordu. Bir akþam iþ çýkýþý genç kýzýn peþinden giderek, yanýna yaklaþtý.
 
“Biraz konuþabilir miyiz Gamze? Bana karþý son günlerde çok soðuksun. Seni kýracak bir þey mi yaptým; söyler misin lütfen?”
 
Gamze yürümeyi býrakýp, arkadaþýna döndü yüzünü. Gözlerini kýsarak âdeta kükredi: “Hepiniz aynýsýnýz. Kýzlarla hoþ vakit geçiriyor, sýra evlenmeye gelince yan çiziyorsunuz. Biz neyiz ha! Oyuncaðýnýz mý?”
 
Birden hýçkýra hýçkýra aðlamaya baþlamýþtý. Oðuz þaþkýnlýk geçiriyordu. Genç kýzýn bu hâli yüreðine dokunmuþtu. “Bak; annesinin seni istememesi yüzünden Mehmet’le ayrýldýðýnýzý biliyorum ama bana haksýzlýk ediyorsun. Biz Serpil’le anlaþarak ayrýldýk. O da biliyordu kendisine âþýk olmadýðýmý. Bu durumda, evlenmek istemeyiþimi anlayýþla karþýladý. Baþtan beri biliyordu yani; anlýyor musun?”
 
Gözyaþlarýný silerken, kýpkýrmýzý olmuþ, üzgün gözlerle iþ arkadaþýna baktý Gamze. “Tamam, özür dilerim. Son günlerde çok yýprandým, hýrsýmý senden çýkardým. Sen de hak verirsin ki, az buz þey deðil bu. Sinirlerim çok bozuk. Affedersin arkadaþým.”
 
Oðuz þefkatle sarýldý genç kýza. “Hadi, üzülme artýk. Geçecek; göreceksin. Yakýnda adýný bile hatýrlamak istemeyeceksin. Kes aðlamayý bakayým. Hiç yakýþmýyor; hadi ama.”
 
Hiç konuþmadan yürüye yürüye, Gamzelerin oturduðu sokaða geldiler. Evin kapýsýnda vedalaþýp ayrýldýlar.
 
Takip eden günlerde akþam iþ çýkýþlarýnda birlikte vakit geçirmeye baþlamýþtý iki genç. Ýlk zamanlar, Mehmet’in genç kýzý yarý yolda býrakýþý, muhabbetlerinin ana konusuydu. Teselli etmesini iyi biliyordu Oðuz. Aðzý laf yapýyor, karþýsýndakinin dikkatini baþka yöne çekmesini iyi beceriyordu. Bir keresinde “Adýmý Almanya’dan geldiðim için Alamancýya çýkarmýþlar. Oysa ben de Türk’üm. Yabancý memleketten gelmek suç mu? Ýnþallah evleneceði kýz onu bin piþman eder; perperiþan olurlar. Bana bu yaptýklarýnýn cezasýný çekerler.” diye beddua etmiþti Gamze. Delikanlý itiraz etmiþti o noktada. “Evet, canýnýn çok yandýðýný biliyorum ama beddua etmek senin o güzel aðzýna hiç yakýþmýyor. Aradan bunca zaman geçti; sen hâlâ kendini yiyorsun. Dostluðumun iþe yaramadýðýný gördükçe ben de üzülüyorum. Geri dönüp bir þeyleri düzeltme imkânýmýz olmadýðýna göre, artýk, bundan sonraki hayatýna önem verip, mutlu olmaya bakmalýsýn. Henüz çok gençsin; önünde upuzun bir hayat var. Deðer mi yýpranmana? Hadi, söz ver þimdi bana. Bundan sonra Mehmet konusunu kapatýyoruz. Tamam mý?”
 
Haklýydý Oðuz. Beþ ay yaþayabildiði bir sevdanýn hüsranla sonuçlanmasý dünyanýn sonu deðildi ya! Hem, kendisine yapýlan haksýzlýðý düþünmeye devam ettikçe unutmasý da gecikecekti. O günden sonra bu konuyu açmadýlar, kendilerine odaklandýlar.
 
Oðuz’un hoþ sohbet, zeki, anlayýþlý ve sevecen yanýný keþfetmiþ, yavaþ yavaþ ona baðlanmaya baþlamýþtý Gamze. Daha önceleri hiç alýcý gözle bakmamýþtý arkadaþýna. Sarý, dalgalý saçlarý, yeþil gözlerine derinlik veren düze yakýn kaþlarý, çýkýk elmacýk kemikleri, çukur çenesi, atletik vücudu ile ne kadar da yakýþýklýydý! Görgülüydü, kibardý. En önemlisi huzur vericiydi. Delikanlýnýn da boyu boyuna, huyu huyuna uyan genç kýza hayranlýðý gitgide arttý. Yakýnlaþmalarý kaçýnýlmaz neticeye götürmüþtü ikisini de. Sýrýlsýklam âþýk olmuþlardý birbirlerine. Oðuz hislerinden emin olur olmaz evlenme teklif etti genç kýza.
 
xxx
 
Aradan iki yýl geçmiþti.
 
Beþiðinin içinde mahmurlaþan bebeðinin üzerini sýkýca örten Gamze, sesini alçaltarak ninnisini bitirdi. Uyuduðundan emin olana dek bekledikten sonra usulca boy aynasýnýn önüne gitti. Saçýna þekil verip, yüzünü aynada bir kez daha süzdü. Kendisini anne olan pek çok kadýn gibi salmamýþtý. Her zaman bakýmlý, alýmlý gözükmeye dikkat ediyor, dünya iyisi kocasýnýn nazarýndaki cazibesini yitirmemeye gayret ediyordu. Ýlk aþkýnýn hüsranla sonuçlanmasýna þükretmiþti geçen zaman içerisinde. Zira gerçek aþký ve mutluluðu Oðuz’da bulmuþtu. Yeterince güzel gözüktüðüne ikna olunca odadan çýkýp koridoru geçerek salona, kocasýnýn yanýna seðirtti. Abone olduklarý bir dergiyi karýþtýrýyordu sevdiði adam. Rahatsýz etmek istemedi. Sesine tatlýlýk katarak, “Gazeteyi nereye koydun sevgilim? Çocuðu hazýr uyutmuþken haberlere bir göz atayým ben de. Demin þuralardaydý; þimdi bulamýyorum caným.” dedi.
 
Zevkle döþenmiþ evlerinin geniþ salonunda dört dönüp, köþe bucak gazete aramaya koyulan güzel karýsýnýn dikkatini baþka yere çekmek istedi genç adam. Çapkýnca göz kýrparak elindeki dergiyi sehpanýn üzerine koydu. “Sonra okursun. Gel; seninle birkaç el tavla oynayalým. Kazanan çayý demler, ona göre! Ne dersin?”
 
Ellerini çaresizlik ima eden bir tavýrla iki yana açýp sonra da kenetleyerek parmaklarýný çýtlattý genç kadýn. Dudaklarýný bebek gibi büzdü. “Çok isterim ama pullarýn sesinden uyanýr bizim huysuz. Kâðýt oynayalým. Ben çay koyup gelene kadar sen desteleri dizersin. Ha, bu arada, gazeteyi de bulur musun bir zahmet? Beþ dakika sürmez göz atmam; merak etme.”
 
Gamze çay tepsisiyle salona geri döndüðünde kocasý masaya geçmiþ, kâðýtlarý karýyordu ama gazete hâlâ ortalarda yoktu. “Bulamadýn mý?” dedi kocasýna. Onun sýkýntýlý ve suçlu tavrýný görünce de merakla sordu: “Benden bir þey mi gizliyorsun? Okumamý istemediðin bir haber mi var yoksa?”
 
Az önce yaslandýðý kýrlentin arkasýna gizlediði gazeteyi çýkartýp karýsýna uzatýrken, kaþlarýný yukarýya kaldýrarak alnýný kýrýþtýrdý Oðuz. Gözlerini endiþeyle, karýsýnýn uzun kirpiklerinin dalgalar oluþtururcasýna gölgelediði, okyanusu andýran gözlerinin içine dikti ve kesin bir ifade ile cevap verdi: “Evet, var da… Bak; peþinen söylüyorum; üzülmeyeceksin. O þartla okumana izin veriyorum, tamam mý?”
 
“Tamam, tamam! Ver artýk, hadi ama! Meraktan çatlayacaðým þimdi.”
 
Gazeteyi kocasýnýn elinden kaparak aceleyle göz gezdirmeye baþladý Gamze. Üçüncü sayfadaki bir habere kilitlenmiþ, þok geçiriyordu þimdi. Mehmet, kendisine ihanet eden karýsýný ve onun sevgilisini kurþun yaðmuruna tutarak öldürmüþtü. Annesi de kalp krizi geçirmiþ, kaldýrýldýðý hastanede son nefesini vermiþti. Titreyen dizlerinin onu taþýyamayacaðýný anlayýnca kendini koltuða býraktý ve yanýna çöken kocasýnýn boynuna sarýlýp aðlamaya baþladý. Hýçkýrýklar arasýnda zor anlaþýlýr þekilde söyleniyordu: “Aman Allah’ým, ne feci! Keþke dilim kopsaydý da beddua etmeseydim. Hep benim yüzümden…”
 
Oðuz, göðsünde aðlayan Gamze’nin yumuþacýk, sarý saçlarýný sevgiyle okþarken, Mehmet hakkýnda son kez teselli ediyordu onu: “Hayýr, senin yüzünden deðil bir tanem! Böyle düþünmemelisin. Beddua etmeseydin de cezalarýný bir þekilde çekeceklerdi mutlaka. Mazlumun yüreðinden kopan ah, zalimin yanýna kâr kalmýyor sonuçta. Kimi bu dünyada karþýlýðýný buluyor, kimi de ahirette. Kendini sakýn ola ki suçlama. Tecelli eden ilahi adalettir. Sil gözyaþlarýný aþkým. Seni çok seviyorum.”
 
Mücella Pakdemir