BİR  20  TEMMUZ  1974  KIBRIS  BARIŞ  HAREKATI  ANISI -  I  LOVE  YOU  JULİANNA

 1974  yılında  lise  son  sınıfta  Matematik  ve  Fizik  gibi  iki  başımın  belası  ders  yüzünden  beklemeli  öğrenci  durumuna  düşmüştüm. Yani  resmen  İtilmiş  ve  Kakılmışın    İtilmişi  gibi  okul  dışına  itilmiştim ama  yine  de öğrenciydim  netice  olarak.  

İşte  o  yıl  bir  taraftan  bu  iki  dersi  atlatıp  liseyi  bitirmek  bir  taraftan  da  üniversite  sınavlarına  hazırlanmak  için  harıl  harıl  ders  çalışıyordum. 

Bir  gün  iyice bunalıp  ''  Hay  Arşimet'in  de  kanununda  da,  hay  Pisagor'un  da  teoreminin  de ''  diye  saydırıp  küfürler  ederek  ders  çalışırken  baktım  postacı  geliyor,  selam  veriyor. Herkes  ona  bakıyor,  merak  ediyor.  Haliyle  bizim  kapıya  gelen  postacı  bende  de  merak uyandırdı.  

Postacının  karşısına  dikildiğimde  sordu 

-Sami  Buber'e  bir  mektup  var.  ( O  zamanlar  soyadım  Buber'di.  Bizim  Kağızman  Nüfüs  Müdürlüğündeki  memurların  ''  Biber''  i  '' Buber''  olarak  yazması  neticesinde  böyleydi.  1989  yılında  ''Biberoğulları''  olarak  değiştirdim  ama  bu  sefer  de  ''  Biberoğlu'' olmaktan  kurtulamadım.) 

Mektup  dediğim  sarı  bir  zarftı.  Bakırköy  Askerlik  Şubesinden  geliyordu. 

Heyecanla  zarfı  açtım.  Zira  sarı  zarf  hiçbir  zaman  hayra  alamet  değildir.  Üstelik  de  askerlik  şubesinden  geliyordu  bu  yazı.

Zarfın  içinden  çıkan  yazıya  baktığımda  bu  yazının  memleketim  olan  Kağızman'dan,  Bakırköy'e  gönderildiği, Bakırköy Askerlik  Şubesinden  de  bana  kadar  ulaştırıldığı  anlaşılıyordu.  

Yazıda  hatırladığım  kadarıyla  şunlar  yazıyordu:  

''  Şubemiz  tarafından  asker  kaçağı  olarak  aranmakta  olan  Sami  Buber'in  İlçenizde Kartaltepe  Mahallesi,  Avniye  sokak  No  38  de  ikamet  ettiği  tespit  edilmiştir.  Adı  geçen  kişinin  yoklamalarının  yaptırıldıktan  sonra  en  kısa  zamanda  Manisa  Topçu  birliğine  naklinin  sağlanması  konusunda  gereğini arz  ve  rica  ederim''

Haydaaaa...Ne  asker  kaçağı  yahu.  Öğrenciydim  ben.  Kağızman  Askerlik  Şubesinin  bunu  bilmesi  gerekiyordu.  Zira  okul  idareleri  öğrenci  olan  askerlik  çağındaki  öğrencileri  ilgili  askerlik  şubelerine  bildiriyorlardı.  Ancak  öyle  anlaşılıyordu  ki  Bakırköy  Lisesi  idaresi  bu  konuyu  ihmal  etmiş  veya  bildirdiği halde  o  yılların  iletişim  noksanlıkları  sebebiyle  bu  bildirim  ana  şubeme  ulaşmamıştı.

Kendi  kendime  ''  Ulan  iki  dersten  topu  diktiğimi  de  bilmişler  valla.  Baksana  başka  sınıf  yokmuş  gibi  topçu  yazmışlar  beni'' diye  işin  esprisini  dahi  yaptım  ama  olay  espriye  mahal  verecek  bir  olay  değildi.  

Derhal  Gümüşsuyunda  bulunan  GATA'ya  giderek  muayenelere  başladım.  Asabiyeci  doktor  binbaşı  asabi  bir  şekilde  sordu:

-Sen  asker  olmak  istemiyor  musun?  

Tepemin  tası  attı  tabii  ki  ama  karşımda  bir  tabip  binbaşı  var ''  Ne  deyon  lan  sen  sibop?''  Denmez  tabii  ki.  Sakince  cevap  verdim:

-Komutanım. Durumum  ortada.  Eğer  sizce  ben  askerlik  yapabilirsem  vallahi  de  billahi  de  gözümü  kırpmadan  giderim. Yani  buna  siz  karar  vereceksiniz.  Ben  değil. 

Neyse  efendim.  Muayenelerden  sonra   rapor  hazırlandı :  ''Sol  bacağı  çocuk  felçli  olduğundan  D 1 F 1 (  Yanlış hatırlamıyorsam  böyleydi)  büsbütün  askerlikten  çıkarılmıştır. ''

İşte  bu  rapordan  çok  kısa  süre  sonra  da  20  Temmuz  1974  de  Kıbrıs Barış  Harekatı  oldu.  

Hayatımda  ayağımın  sakat  olmasına  hiç  hayıflanmamıştım.  Bunu  hep  Allahın  bir  takdiri  olarak  görmüştüm.  Öte  taraftan  ne  ailem  ne arkadaşlarım  hiç  bir  zaman  bana  sakat  muamelesi  yapmadıkları  için  kendimi  sakat  ve  eksik  olarak  görmemiştim  hiç.  Ta  ki  Kıbrıs  Barış  Harekatına  kadar.  

Cemse  denilen  kamyonlar  dolusu  benim  yaşımdaki  aslanlar  Rum  gavuruna  haddini  bildirmek  üzere  Kıbrıs'a  gitmek  üzere  caddelerden  alkışlarla,  sevgi  gösterileriyle giderken   ben kös  kös  evde  oturuyordum.  İşte  o  zaman  hayatımda  ilk  ve  son  kez  sakat  olduğuma  hayıflandım.  Kendimi  hiç  bir  işe  yaramaz  bir  asalak  gibi  görmeye  başladım.

Evet..Kıbrıs  Barış  harekatı  başlamıştı.  O  günlerde  hükumetin  tüm  uyarılarına  rağmen  insanlar  sanki  ülkede  kıtlık  varmış  gibi  evlerini  yiyecek içecekle  doldurmuştu.  Biz  bile  evi  makarna ve  un  çuvalları  ile  doldurmuştuk. Herkes  bir  şeyler stokluyordu.  Akşam  oldu  mu  sokak lambaları  yanmıyordu.  Açıkhava  sinemaları kapatıldı.  Evlerimizin  camlarını  kalın  battaniyeler ile  kapatıyor,  ampülleri  mavi  renkli  defter-kitap  kaplama  kağıtları  ile  sarıp  dışarıya  ışık  sızmamasını  sağlıyorduk.  Arabaların  farlarına  da  aynı  işlemler  uygulanıyordu. Yani II.  Dünya  Savaşı  yıllarında  yaşanan   karatma  günlerini  yaşıyorduk.  Ama  gündüz  vakitlerinde  hayat normal  seyrinde  devam  ediyordu.

İşte  o  Barış  Harekatının  olduğu  günlerde  bir  gün  denize  girmek  için  ailece  ta  Sarıyer'e  gitmiştik.  Dönüşümüzde  hava  karardı.  Tam  Sirkeci  Tren  garına  gelip  Sirkeci-  Halkalı  banliyo  trenine  bindiğimizde  akşam  ezanları  okunmaya  başladı. 

Tren  hıncahınç  doluydu.  Ayakta  yolculuk  ediyoruz  ma  aile...Kocamustafapaşa'ya  geldiğimizde  karatma  başladı  ve  trenin  ışıkları  pat  diye  kesildi.    İşte  o  anda  bir  Turist  kız  ciyak ciyak  bağırmaya  başladı.  Paniklemişti.  Yalnız  kız  Almanca  konuştuğu için  ne  dediğini  anlayamıyordum.  Usulca  yanına yaklaştım ve  İngilizce  olarak  İngilizce  bilip  bilmediğini sordum.  ''  Biraz  bilirim''  Diye  cevap  verdi.  Neticede  ben  de  biraz  biliyırdum.  O  bakımdan  biraz  Tarzanca,  biraz  İngilizce,  arada  ben  Türkçe,  o  Almanca  katarak  konuşmaya  başladık.  

-Ne  oluyor?  Işıklar  neden  karartıldı.
-Merak  etme  korkacak  bir  şey  yok. Biz  savaştayız  da  o  yüzden.

Kız  iyice  panikledi. 

-Savaş  mı?  Oh  my  God.  (  Aman  Allahım  ) Kimle  savaşıyorsunuz?
-Ya  korkma  be  güzelim (  Bir  güzellik  filan  yoktu  aslında.  Çılgın  Bediş'in  Banu'su  gibi  sipsivri,  burnunun  üzerinde  ince  bir  gözlük  olan  çilli  bir  kızdı ) Yunan  keferesiyle  savaşıyoruz  ama  korkacak  bir  şey  yok. Biz  onları  havada  karada  yeriz  evelAllah.

Kızcağız  tabii  ki    ''We  eat  this  Gavurs  on  air  and  on  earth''  şeklinde  kurduğum  cümleden  ne kadar  ne  anladı  bilmiyorum  ama  yine  de    ters  giden  bir  şeyler  olduğunun  farkındaydı. 

Tren    Kazlıçeşmeye  yaklaşırken  daha  istasyona  gelmeden  pat  diye  durmasın  mı?  Kızcağız  daha  da  panikledi.

- Ben  çok  korkuyorum.
-  Amaaaan  shake  go  (  ''Salla  gitsin''  diyorum  yani  )  

Kızcağız  aptal  aptal  suratıma  bakıyor  ve  savaş  tehlikesine  karşı  neyi  sallayacağını  düşünüyor  tabii  olarak.

O  böyle  düşünüp  dururken  tren  birden  sarsıldı.  Kız korkuyla  boynuma  sarıldı.  Hayatımda  ilk  ve  son  kez yabancı milletten  bir  kız boynuma  sarılmış  oldu  böylece.

Sonrasında  kızcağıza  savaşın  Türkiye'de  değil Kıbrıs'ta  sürdüğünü,  korkacak bir  şey  olmadığını,  tüm  bunların sadece  basit  tedbirler  olduğunu  anlattım  becerebildiğim  kadarıyla.  Bakırköy'e  yaklaştığımızda  da  sordum:

- Adın  ne  senin?

İşte  o adı  hiç unutmadım  nedense.  Sanırım  ilk  ve  son kez  yabancı bir kız  arkadaşım  olduğu  için.  (  Hoş  yerli  kız  arkadaşım  da  hiç  olmadı  ya  neyse.  O  kısım  konuya  dahil  değil. )

-  My  name  İs  Julianna  Krinninger.

- I am  glad.  May  name  is  Sami  Biber.  ( Memnun  oldum. Benim  adım  Sami  Biber ) 

Julianna'dan  Almanya'daki  adresini  aldım, kendi  adresimi  verdim.  Yaklaşık  bir  ay  sonra  ilk  mektup  ondan  geldi.  O  günün  ne  kadar ''Terrible''  (  korkunç)  bir  gün  olduğundan  bahsettikten  sonra  öyle  bir  günde  kendisine  gösterdiğim  alakadan  duyduğu  memnuniyeti  ifade  ediyordu.  Hemen  bir  cevabi  mektup  yazdım  ve  neredeyse mektubun  her  satırında '' I  Love  You  Julianna ''  Dedim.

Neticede  o  da  bir  gavur  kızıydı.  Aşırı  sevgiden  anlamıyordu.  '' Lan  deve !  Daha  dün  bir  bu  gün  iki.  Ne  çabuk  aşık  oldun? ''  Bile  demeden  selamı  sabahı  kesti  ve  bir  daha  mektup yazmadı.  


RESİMLER: 

Üstteki  resimleri  anlatmaya  sanırım  gerek  yok.  Alttaki resimlere  gelince:  Maalesef  Julianna  Krinninger'ın  bir  fotoğrafı  yok  bende  ama  yazımda  da  belirttiğim  gibi  Çılgın  Bediş  Dizisinin  Banu'suna  (  Sonay  Aydın)  birhayli  benziyordu.  Şimdi diyeceksiniz ki  ''Sen  böyle  birine  mi  aşık  oldun yoksa? ''  Demeyin  öyle..Zira  Banu (  Sonay  Aydın ) sonradan  alt  sağdaki  gibi  bir  afet-i  devran  oldu.  Ben  taa  o  yıllarda  Julianna'daki  cevheri  keşfetmişim  demek  ki.  Eminim  o  da  böyle  bir  şey  olmuştur.  Yani  anlayacağınız  kaçan  balık  çok  büyük...


( Bir 20 Temmuz 1974 Kıbrıs Barış Harekatı Anısı - I Love You Julianna başlıklı yazı Sami Biber tarafından 22.07.2017 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.