Bundan seneler önce,daha rahmetli babaannem ve babam hayattalar. Soðuk bir kýþ günü, lapa lapa kar var Ankara'da, akþam sohbet ediyoruz; amca çocuklarý da var. Annem, kardeþim, babam ve ben. Bizim apartman aile apartmaný olduðu için, zýrt pýrt birbirimize girer çýkarýz. Deyim yerindeyse, evler yol geçen haný gibi aramýzda...

Daha o zamanlar babaannem yüzbeþ yaþlarýnda, saðlýklý dinç, hayatýnda doktor nedir bilmez. Ara sýra amcaoðlu akordeon çalýnca bizlen beraber ata barý bile oynar...

Bizim içimizde bileði en kuvvetlimiz büyük amcaoðlu Adnan'dýr. Geri kalan üçümüz bir adam etmeyiz. Onun yarý kuvvetine bile eriþemeyiz...

Spor maðazalarýnda bileði kuvvetlendirmek için satýlan halkalar vardýr; vücut çalýþanlar bilir. Adnan abim bir yerden almýþ eve getirdi. Hepimiz deniyoruz sýrayla halkayý.Sýkýyoruz ve býrakmadan dakka tutuyoruz. Küçük amca oðlu Murat iki dakika tuttu, ben iki yirmi filan tuttum, kardeþim üç dakika kadar dayanabildi, halkanýn ele verdiði baskýya, en çok büyük amca oðlu üç buçuk dakka dayanabildi; bir ara babam denedi o da fena tutmadý o yaþýnda...

O sýrada koltuðunda bizi seyretmekte olan babaannem; þivesiyle de konuþarak ''Naydiyersuz ola, o nadur ki''dedi. Babam ''Anne bu halkayý elimizde böylece sýkýca tutuyoruz hiç býrakmadan'' diye cevap verdi. Babaannem ''Verin bakayým bir de ben deneyeyim'' dedi...

Ulan dedim içimden, amcaoðlu murat iki dakka tuttu; babaannem bir buçuk dakka filan anca tutar. Rahmetli halkayý bir sýktý, iki dakka, amcaoðlu devrildi, sonra üç dakka, benlen birader de devrildi, üç buçuðu da geçti, biz ecel terleri döküyoruz, rezil olduk aleme, babamda gülmekten yerlere yatýyor. Dört dakika kýrk saniye olunca babaannem babama dönerek,''Cevdet daha tutayým mý býrakayým mý''diye sordu. Babam''Býrak anne, býrak rezil ettin zaten bizi'' dedi ve o an da,biz makaralarý koy verdik. Babaannem ve babamý saygýyla anýyorum...