Hafta sonu kasaba üzerinde güneþ parlýyor, yaprak kýmýldamýyordu. Ýhtiyar kadýn bahçeden çýktý. Çitin üzerinden kaldýrýma doðru uzanan güllerini kokladý. Eþine arabayý kapý önüne park etmesini söylerdi. Dinleyen olmazdý ama bu sefer þanslýydý. Arabanýn kapýsýný açýnca yüzüne sýcak hava vurdu. Ýçerisi kavrulmuþtu. Kapýyý kapamadan oturdu. Eþi, peþi sýra þoför koltuðuna kuruldu. Kadýn “Fehmi Efendi, dilaltý hapýný aldýn mý?” diye sorarken emniyet kemerini baðladý. Adam mahcup oldu. Koþar adým eve döndü. Kadýn gözlüðünü takmýþ “Yaþ ilerleyince her þeyi beklemeli,” diye mýrýldanýrken navigasyonu kurcalýyordu. Dallar hareketlenince meraklanýp ön camdan gökyüzüne baktý. Gri bulutlar kümeleniyordu. Kapýyý çekti. “Hayýrdýr inþallah,” diye içinden geçirirken Fehmi’nin merakla “Ne yapýyorsun aþkým?” diye laf atmasýyla irkildi. Þüpheyle “Belli mi olur!” diye iðneledi. Gök þiddetle gürlerken adam navigasyonu somurtarak kapadý. “Akýl unutur ama kalp unutmaz Melahat. Ne yani ilk buluþtuðumuz yeri bulamayacak mýyým?” deyip aðzýna bir tane attý. Kadýn gülümseyerek “Ne yuttun?” diye sorunca boynunda asýlý gözlüðünü takýp kutu üzerindeki yazýyý okumaya çalýþtý. Yanaklarý kýzardý. “Þekermiþ.” Þimþekler bulutlarýn arasýnda gezinirken kadýn kýkýrdýyordu. “O zaman çevir kontaðý yakýþýklý.”