Dem’in yarýsýndayým belki de ölümün odasýnda bir teneffüs.

Þarkýlar sayýyorum, rakam misali yok oluþlar sonra da ramak kala mutluluða pes ediyorum; boylu boyunca uzanmaksa huzura, kenetleniyorum sakilce.

Ýblise rastlýyorum ara sokaklarda ve kara kuru insanlarýn gölgesinde avutuyorum yalnýzlýðýmý hele ki düþüþe geçen bir yaðmuru yakalýyorum belki sulu sepken bir terennüm belki baðnaz ve yeknesak bir özgüven.

Derledikçe içimin dinginliðini; sorguladýkça yetim sýrlarýmý; selam verdikçe boþluða… gelip geçenlere tüm serzeniþim… deme hakkýna bile sahip deðilken.

Pekiþen büyüleyici þehveti gözlemliyorum akýl hizama uzak, ahlak sýnýrlarýma ters bükey açý yapan onca acýyý kucaklýyorum bu kez ve biliyorum ki kundaklandýkça mahremiyetim asla büyümeyeceðim.

Zarflarýn isimsiz teberrusu.

Sarkacýn kýrýk burukluðu.

Selvi aðaçlarýna esefle haykýrýþým.

Bilinmedik taarruzuna maruz kaldýkça ve sabitlenen yaþým/yasým.

Ahmak dokunuþlarým var ve ahvale söylem niteliðinde suskun bakýþlarým.

Yoklarým var hem de boyutsuz.

Var oðlu var diyen kaç kiþi ise itekliyorum aklýmýn pergeline ihanet eden tüm detaylarý oranlýyorum, orantýsýz güç kullananlara nazire yaparcasýna; orantýsýz güçsüzlüðümü sabitliyorum bir katsayýda eþleþen belki de ara katlarýnda yazmadýðým hikâyelerin doðmaya aday kahramanlarýný büyütüyorum bir anne þefkati ile.

Dem’in yarýsýndayým.

Demediklerim de fazlaca.

Densizlere göz ucuyla bakýp sývýþýyorum yoksunluðumun bölücü hücrelerine.

Dikkate deðer ne ise ama asla takdir-e þayan bir deyiþe de mahal vermeden, tünediðim sýfatlara dokunuyorum usulca hadi sen de, diyenlere inat bir de yüz görümü mutluluða biat kalemin þarjörünü dolduruyorum kelime ve imgelerle.

Dediklerime meal, kýraðý çalan ifrata isyan, kardýkça kararan… boyutsuz bir þelalede dokunaklý mizacýný bedensiz ruhun ve mecalsiz sükutun de demini aldýkça hayat... kýrýklarýn isyaný belli ki ve burukluðun teneffüsü yoksa sýra dýþýlýðýn vebali mi de kayýtsýzlýðý pelesenk ettik, diyen katmanlara serdiðim örtüde hayallerimle piknik yapýyorum madem ve d/üþüyorum usul usul erimekle buharlaþmak arasý ve mübalaða etmeden yonttuðum kalemi sorguluyorum gecede ifrata kaçan yalnýzlýða göz kýrpan bir beyit kadar da zararsýz ve sýrasýz bir bekleyiþi tetikleyen meraklý gözlere ikramým belli ki…

Dem’in sonundayým.

Katlarýný aldýðým acýlara; katmanlarýna ayýrdýðým veballerin boynuna ve az sonra çalacak gonga odaklý bir ritüeli ütülüyorum hele ki epriyen sesleri ve sezileri büyük dilimlere ayýrýp ikram ettiðim bir þiirin basamaklarýnda ölmeyi dilediðim kadar ölümsüzlüðü tescillediðim þu beyaz kefeni sayfa niyetine giyinmiþken bu yüzden dem’in dediklerime ek söylüyorum son bir emri rica babýnda sunarken: Beni kalemimle gömün.