Ayrýmýnda olmakla ayrýntýlarýnda buluþmak adýna þehirlerin þiirlere konu olduðu; þiirlerin þehirleri aþk bildiði; aþkýn da izafi coþkusunda gidip gelen ara nameler kadar ýslak ve kaygan bir ruh birlikteliði ile hemhal olmak.

Kanýksananlar kadar kayýtsýzlýk bildirgesi ile izahýna çalýþtýðýmýz sonra da hiçbir þey yokmuþ gibi baþýmýzý çevirip uzaklaþtýðýmýz.

Bir çocuðun gözlerindeki o ýþýltý belki de maðrur bir acýyý yüklenip maðdur kimliðine sýðýnan biz yetiþkinler ve çevrelediðimiz kadar çerçevelettirdiðimiz duygular. Son durak ritüelinde ölümün kovalamacýsý belki de Matrix’den bir esinti hatta boyutlarýn engel, engellerin kural, kurallarýndan da kaçýþ bildirgesinde bir azýnlýk coþkusu yine kanmaktan geri durmadýðýmýz.

Kutsalýn çatalýnda zehri arakladým

Tabaðýndan iblisin.

Kayýtsýzlýðýný mimlediðim yalanlarýn da aldým boyunun

Ölçüsünü:

Kýpraþan yenilgilerimi boykot ettim satýrlarda:

Kâh düþtüðüm kuyunun merhalesinde

Kâh satýlmýþlar çarþýsýnda bir kuyumcuya

Rehin verdim yüreðimi.

Al, dedim,

Bozdurmakla mükellefim yüreðimin isini

Bak nasýl da sývalý balçýkla.

Güldü, piþkince;

Geri çevirdi elinin tersiyle yüksündüðüm gölgemi

Bile görmedi kendince.

Ne yani, dedim:

Bu da mý yalan?

Madem kuyumcusun al da boz kalbimi

Ben de harcarým avuç avuç,

Zaten itibar etmiyorlar

Saklý tuttuðum iyiliði nasýl da çarçur…

Kesti lafýmý acýyla- balýn þerrine lanet,

O kelli felli

Zanlarýn da muteber yalancýsý

Ve yine dili döndüðünce baktý þaþkýnlýkla;

Soytarý bir imge savurdu alýp çantasýndan:

Kaldý mý senin gibisi,

Demesine izin vermeden çýktým dükkândan:

Bir elimde yüreðim bir elimde safi yalan

Kusan itibarlarýna minnet etmeyi asla

Beceremediðim

Sayýsýz insan adýna…

Bir kuyunun dibine düþen gölgeme bile bakmadan

Kaçtým koþar adýmlarla:

Gölgemden de kurtulmuþtum ya:

Ah, bir de kinini aþk belleyen

Dünya ahvaline de dönüp sýrtýmý

Kaçýp gitsem buralardan

Hele ki boyutsuzluðun ülkesi hangi âlem ise

Baþýmý okþayan melekler de olmasaydý ya,

Ya, inancýma sahip çýkan Yaratan da terk etseydi beni?

Yalan doðurmayý beceremedim ya, güzel annem:

Keþke bir yalan borcum olsa da

Þu sefil dünyaya;

Günüm de dönmeden siyaha

Mutluluðu protesto edenlere de

Nakþetse dilim

Hem de hüzün denen dipçikle

Öldürüldüðümü kim bilecek?

Belki de doðmayý reddeden güneþten daha da

Sýcak bir âlemi düþlerken

Þunca þiirin göbeðinde

Ölüp dirilmeyi meþk eylediðim

Bir garip faniden öte

Bir de tebessümlerimi daðýttýðým

Kifayetsizliklerimin zincirinde.

Gölgeme bile

Ýtibar etmemeyi,

Öðrendiðim gün

Mutlu olacaðýmý bilsem ne fayda?

Hele ki öz(r)üme karýþan naralarýmdan

Bile sorumlu tutulurken

Gün ve gece,

Derledikçe günü

Dünü bile unutmayý beceremediðim

Kayýp ömrün þeceresinde.