Cümle kurma özürlü olmam muhtemel yoksa böylesi paranoyalar yaþamaz ve yaþatmazdým.

Kelime tufanlarýnda, baþýmýn dik olmasý gerekirken, sýðýndýðým cümlelere sokuluyorum usulca ve baþýmý yaslýyorum hem de dünün özrünü yok sayýp, kim ise inciten incitme ihtimalimi de göz ardý etmezken.

Kifayetsizliðin sýrdaþ; aþkýn rabýta; sevi dilinin ise ortak lisan olduðunun bilincinde yaþadýðým yýllardan kalan mecazi bir hikaye sanki, yaþadýðýma kani; yaþattýðýma dair duyduðum þüphe ve yaþama ihtimalimin olup olmadýðý mutluluðu.

Sebepler aradýkça dirayetimin kýrýldýðý; sevdikçe için için köreldiðim ve sevgiye meyyal hayallerden bile sýdkým sýyrýlmýþken.

Ne aþklara özeniyorum ne de mutluluða.

Ne yaftalýyorum ne karþý çýkýyorum ama ýslah olmasýný arz ediyorum evrenden: Önce içimdeki saflýðýn burnu Kaf daðýndayken, solumdaki özrün Piþekâr savunmasýný sunarken Ýlahi Mercie sonra da saf tuttuðum o yakýn hava sahanlýðýnda, olur da muteber bir sancý ile kesiþir yolum yeniden diye.

Söz asla savunmanýn olmadý madem.

Sivrilen cümleler mademki diken misali battý yorgun yüreðime.

Mademki bir gül olmayý dahi becerememiþken hele ki; baþým her yana düþtüðünde üç beþ yapraðýn daha koparýldýðýna kani…

Çiçek tarhýmda, mutluluðun keþfine çýkan çömez bahçývanýyým yine gönül bahçeme sunumu Ýlahi Aþkýn, beþeri aþklarýn çetelesini tutmakla yoðrulduðum ve evren bihaber iken biteviye çýnlayan kulaklarýmýn ve ben her kim tarafýndan anýldýðýmý da bilmeden ve andýklarým da bihaber iken kime neyi anlatma telaþýmda olduðumu.

Beylik telaþlarým yok aslýnda haným hanýmcýk cümleler kurmalýyým ve özümü koruduðum kadar, asaletime de sahip çýkmam gerekliliðini göz ardý etmeden ve bir ömür hükmeden kurallara da riayet edip… üç noktalý yalnýzlýðýma ise þerh düþüp, içinde yüzdüðüm bu deryanýn da menþeinin ne olduðunu bilmezken.

Saðanaklar bitimsiz aslýnda anmakla müteþekkil ama sunmakta tereddüt geçirirken sonra da bilinmedik bir vakte denk düþüp, yüreði isinden arýndýrmak adýna üstüne üstük, beðeni yeti’min sürekli ivme deðiþtirdiði ve ben üstü kapalý cümlelere sýðýnýp, sýðýntý bir hikâye kahramaný olmaktan öte gerçek dünyanýn çarpýklýklarýna da sessiz kalamadýðým sonra da gelip kapýmý çalanlar, sormakla iþtigal hem de neyin neyden ötürü bu denli anlamsýz ve karmaþa yüklü olduðunun da bir açýklamasýný sunamazken.

Devþirmeleri gibiyim Osmanlý tarihinin belki de en sýrýk imgeyim þu duygu tarhýnda, korkuluk misali, örtüþtüðüm duygularýmdan yine benliðimi korumak adýna gelin görün ki; görücüye çýkan ne ise, bu sefer beðendirme telaþýndayým üstelik en nankör okuyucunun da yine kendim olduðunu kabullenip…

Ve evet, bihaberim gerçeklerden aslýnda imiþim, demem lazým zira algýlarým sadece içe dönüktü uzun zamandýr ve dýþ etmenler sýrýttýkça ben de aðlamaya baþladým/baþlamýþým yerli yersiz. Þimdi gelseler ve sorsalar, nedir maruzatýn, diye belki de insan haklarýna baþ vurma ihtimalim bile var lakin; en çok yakýndýðým yine kendimden kaynaklý belki de ben-merkezci olmanýn bir sonucu iken þu içine düþtüðüm kaos.

Ne bedensel ne ruhsal ne de akli belki de hiçliðin tek beratý iken, varlýðýn hegemonyasýndaki þu ben-özürlü cümleler kurmama isteðim yine de söz dolaþýp geliyor merkezin sarkacýnda yine tek nokta iken eksenlerin kesiþtiði ve ben hala nasýl oluyor da; iki nokta arasýndaki en kestirme yoldan gideceðime sürekli kavisler çiziyorum?

Sarkýtlar eridikçe ve hücrelerim öldükçe.

Türedikçe hezeyanlarým ve ben inkâr ettikçe.

Ýdin üst-ego ile sürtüþmesi bu sefer psikanaliz sentezler üretme istemim.

Derken maneviyatýn doruðunda kanýksadýklarým ve olmasý gerekenler…

Sosyolojik faktörler.

Psiko-sosyo dinamikler.

Ve korelasyon sancýsýyla büyüttüðüm iç ritmi yine odaðýnda kaygý ve korku sarmalýna haiz üstüne üstük düþkün bir imgenin de tahakkümünde ve her nasýl oluyorsa yoldan çýkmýþ iken tüm gel-gitlerin zaruri sunumu iken mutsuzluk eðrisi.

Özrü kabahatinden büyük þiirler ürerken, boyu boyuma, huyu huyuma uygun da önyargýlar sunmalý zannýmca.

Tenimizde hafif bir bronzluk taþýma lüksünü mademki çok görmüyoruz vicdanlarýmýzdaki karartýyý nasýl oluyor da görmezden geliyoruz?

Vicdan muhasebesinden arda kalan o kayýtsýzlýk belki de külfet bildiðimiz sevginin mezarýný kazmadan diri diri gömdüðümüz farkýna varmadan içimizin tok sesinde aç bir nefse göz yummak kadar da gereksiz bir fiiliyat gerçekleþtirme istemi.

Konuþmak nasýl da faydasýz aslýnda düþünmek ve yormak da hele ki katmanlarýnda duygularýn, bir açýlým getirmek sonra da metazori bir suskunluða bürünüp, lav ettiðimiz o diri cehalet.