Göðe merdiven kur desen, kurarým. Yerin dibine gir desen, girerim. Kana desen, kanarým. Yan desen, yanarým. Dönüp dolaþýp seni seviyorum. Etrafýnda pervane oluyorum.

            - Sevme!

            - Sana mý soracaðým akýllým?

            - Sorma!

            - Çok sertsin bana karþý. Ne yaptým ki sana bana böyle davranýyorsun?

            - Hýrslý seviyorsun da ondan. Korkuyorum.

            - Tarzým bu! Dinle sadece. Zülfü Livaneli Huzursuzluk romanýnda anlatmýþ.

            - Neyi?

            -  Hareseyi...

            - Harese ne?

            - Çatlama anlatacaðým. Harese Arapçadýr. Çölde bir diken vardýr. Develer çok sever bunu. Gördükleri yerde o dikeni kopartýp çiðnemeye baþlarlar. Sivri mi sivri olan bu diken, çiðnedikçe devenin aðzýnda yaralar açar, yara açýldýkça da kanar. Tuzlu kan akýp dikenin açtýðý yaraya deðince bu acýyla karýþýk bir zevk verir deveye. Deve yedikçe kanar, kanadýkça yer. Doyasýya yer, bitesiye... Ama bir türlü kendi kanýna doymaz. Eðer deveyi güden buna engel olmazsa deve kan kaybýndan ölecektir. Çünkü farkýnda deðildir kanadýðýnýn. Ýþte bunun adý haresedir.

            - Eeeeee!

            - E'si þu: Seni seviyorum fakat bu sevgi beni kanatýp yaralýyor. Çünkü her þeyimi sana odaklýyorum. Ýþim gücüm, aklým fikrim hep sen oluyor. Seni hayal ediyorum, sensiz bir an bile duramýyorum. Böyle olunca da seni daha çok sevmeye baþlýyorum ve daha çok kanayýp yaralanýyorum. Farkýnda deðilim sen sarhoþluðunun. Ama biliyorum ki bu aþýrý sevgi beni içten içe kanatýyor ve bu kan aktýkça da ben daha fazla sevmeye baþlýyorum. Yani benim güzel sevdiðim sen o diken oluyorsun bense o dikene bayýlan deve oluyorum.

            - Yok deve!

            - Espri yapma lütfen, önemli bir þeyden bahsediyorum sana.

            - Ölmezsin korkma, hem sen deve de deðilsin!

            - Bak sen böyle uyuzluk yaptýkça ben içimden daha hýrslanýyorum sana. Diken olma! Yüreðime batýp kanatma! Bu tahrik ediyor beni seni sevmeye. Bir yandan da tahrip ediyor canýmý.

            -Tahrip gücü yüksek biriyim.

            - Halime baksana, seni sevdiðimden beri Allah aþkýna, ne kalmýþ benden geriye? Seni çok sevince iþin içinden çýkamýyorum gördüðün gibi. Ürkek bir ceylan oluyorsun ben coðrafyasýnda. Kýrýlacak bir dal, düþecek bir yaprak.... Korkuyorum iþte  o zaman! Seni kaybetmekten... Korktukça daha çok seviyorum. Sevdikçe daha çok korkuyorum. Bütün ilgimi sana veriyorum, bütün yüreðimi... Kendimi soyutluyorum benden, geriye sadece bir beden kalýyor et ve kemikten müteþekkil. Caným bir kelebek gibi canýna konuyor. Bu da sana aðýr geliyor. Geri alamýyorum beni senden, ileri atýlan ok döner mi geriye? Açan çiçek döner mi tomurcuða? Göz yaþlarý geriye akar mý? Ölen dirilir mi?

            - Yeter be adam!Anladým seni, muhterissin.

            - Evet, tek sana... Bir maratonda varýþ noktamsýn. Son sürat koþuyorum sana, nefes nefese, çatlarcasýna...Ölürcesine... Kana kana içtiðim su, doya doya içime çektiðim havasýn. Daha nem olacaksýn? Göðe zýplayýp yýldýzlarý tutmak isteyen çocuðum.

            - O yýldýz ben miyim?

            - Okyanusun dibine dalýp saklý hazineyi bulmak isteyen dalgýcým.

            - O hazine de benim deðil mi?

            -  Ve milyarlarca insanýn içinde tek seni seven bir adamým. Baþkasý yalan...