Çýkarsýz önsezilerimle huzurundayým.

Naþýmýn sancýlý var oluþ kaygýsý yine bir korkuluk misali, çiçek tarhýmý korumakla mükellef.

Kayýtlarýmýn çýktýsýný alsam fasikülleri aþar aslýnda arþ-ý alaya çýkan kaygýlarým yanýnda ne ki?

Taarruza geçen bir iki hayal ötesi gerçekçiliði sunmakla sezmek arasýnda gidip geliyorum. Buhranlar üredikçe yazmak aslýnda satýrlara dahi sýðmazken duygularým.

Zaman nakþediyor yine ve yine baþlamak istiyorum ve ne ilginç ki baþlayýp son noktayý koyamadýðým.

Öncemde saklý bir kitabýnla hayatýma girdin deðerli yazar aslýnda aklýmýn kývýlcýmlarýnda ýsrarcý bir yangýn ile hasbel kader örtüþtüðüm engebelerinde fiiliyat düzleminde ne ise gereken.

Arýnmakla arýtmak arasýnda gidip geliyorum bir de þarkýlarýn gýyabýnda, serler döþüyorum.

Hengâmeden ayrý kaldýkça huzur bentlerine tutunuyorum zaman zaten kaygýsýz bir dilimle bölüyor ruhumun biçtiðinden ne kaldýysa geriye.

Öncemde saklý idin zira kitabýnýn ilk sayfasýna dokundum… güme giden bir umutla kesiþti yolum akabinde.

Renkli sayfalar lazýmdý bana zira renklerle bozmuþtum aklýmý bir de aþkla. Ötelenen hangi âþýk benzeri kelamsa boyutlarýn ihtiva ettiði o coþkuda… dedim ya; hayatýma girdiðin gibi çýktýn belli ki belirsiz bir imleç olma özrünü geçici olsa da kabul etmiþtim yine de bilemezdim aradan geçen onca zamaný göz ardý edip de yolum yine seninle kesiþecekken.

Adýný nazarýmda saklý tutuyorum hem adsýz bir mektup iken muhatabý yine karanlýkta dokunduðum þu ýþýk huzmesi…

Geçen zaman zarfýnda ben bin yaþ aldým sense ününe ün kattýn.

Ne ilginç ki; ilk kez bir yabancýya sen deme cesareti gösterip sizli bizli cümleler kurmaktan imtina ediyorum hele ki lügatimde bizli cümleleri teyit etmektense benlere maruz kalan saydam bir gerçeklik iken sanrýlarýmý büyüttüðüm o ölü menekþe saksýsý.

Baba özürlü bir çocuðun saçlarýna konan kelebek ömürlü bir aþk madem benim günlük ritmim ve coþkum üstelik hizaya gelmez bir dürtüye de deðil mahal vermek düþüncesi bile coþtururken.

Kolumdaki tek hazine yine yetim bir kýz çocuðunun babasýndan hediye aþkýna sahip çýktýðý ve evrildikçe iklimlerin geçiþinde, tahakkümleri de sýrdaþ biliyorum hanidir.

Öncemde saklýsýn ama anlýk bir zaman dilimi ve ben seni sonsuzluða ýþýnlamýþtým ta ki…

Dünden bir gün evvel aslýnda zaman özrümü es geçip ve yarýn kaygýlarýmý da yok sayýp ve hala o ölü menekþe saksýsýnda büyümeye ve büyütmeye aday iken bir þiir nazarýnda bir de þehrin edasýnda fink atan kaldýrým çiçekleri… ne komik, bir kaldýrýma serptiðim umutlardan zehre tekabül eden tozlarýn ýslah ve iflah ettiði aklýmýn nemi, oysaki gözlerde nem olmasý gerekirken ben teðet geçiyorum hüznü hem de uzun süredir ilk kez.

Yalnýzlýktan dem vurmuþsun demek ki ben de aday olmalýyým Nobel’e yoksa özrümü sunup saklanmalý mýyým sakýnýp da çocuk edalarýmý ya da kaldýrýp atmalý mýyým sana ait bir kitaptan esinlenip de düþtüðüm satýrlarda tutuþan iç sesimi kýsýp, büyük harflerle de haykýrmalýyým ismini.

Ne gam, deðerli yazar!

Ne de salkým saçak özürler sunacaðým lakin ýslahevinde mutsuzluðun, tef tuttuklarý mýsralarý asla bir özür olarak sunup çatlatmayacaðým kafatasýmý hele ki en yorgun organýmý en büyük hazinem belleyip aklýmla gurur duyduðum günleri yok sayýp duygularýmla yaþadýðým þu son zamanlarda belli ki kýstas babýnda kuþandýklarým.

Görgüsüz bir insan olmaktan asla haz etmedim ama hep imrendim dünkü baþarýlarýma kimine göre baþarýsýzlýðýn dik alasý ne de olsa normlara uymayý beceremedim gittim mademki biz bizeyiz deðerli yazar,o zaman eðri oturalým doðru konuþalým…demektense derlediðim kümülatif hazan bildirgemi azýcýk açayým.

Ýstanbul’un yedi tepesine âþýk aslýnda sekizinci tepe olmaya aday bir satýr aralýðýndan ibaretim hele ki üniversiteyi bitirip mülakat öncesi özel olarak hazýrladýðým CV’ye nasýl da hayran kalmýþtý baþarýlý mezunlarý baþarýlý iþ adam/kadýnlarý olmaya sevk eden o beyin fýrtýnasý mucitleri sayýn insan kaynaklarý yetkilisi kim ise… bingo.

Aslen kýyama durduðumu sanýp da hayallerime kýyarken sayýsýz asýr önce ve hala aklý beþ karýþ havada snop bir mezun iken yine hayli þatafatlý bir bölümün de sorumluluðunu taþýdýðým.

Geçmiþe mazi lakin geçmiþin titrinde titrek bir yaprak olmaktansa kökü kurumuþ bir aðaç olmayý yeðledim týpký sevgili bir dostumun hep dem vurduðu o ünlü söylem:

‘’Aðaçlar ayakta ölür.’’

Þimdilerde fýrtýna maðduru tüm köklü aðaçlar ve yine hayatý köklü bir mizansende fýtratýndan da asla yüksünmediði.

Aklýmýn erdiði hangi düþ ise peþinden gittim iyi ki de ermediklerinin peþinden gitmemiþim yoksa nice olurdu halim?

Nice dedim de aklýma düþtü o nihilist.

Yoksa hiççi mi demeliydim?

Hani þu son sözü söyleyen Nietzsche… Ne mi demiþti? Bir düþüneyim. A, evet, hatýrladým sanýrým bir yere de not almýþtým.

‘’Sevgiyle yapýlan her þey iyinin ve kötünün ötesinde cereyan eder.’’

E, o zaman ben iyi miyim kötü müyüm þimdi?

Neyse, geçelim bunu.

Dilime iþkence eden duraðanlýðýmý atayým ve geçeyim yine dünü dünde býrakýp… demek isterdim lakin geçmiþ ne zaman düþüyor ki yakamdan yine geçmiþte okumadýðým kitabýný sahafa sattýðýmý unutup son kitabýný aldým elime.

Parça parça okuyorum zira aklým da duygularým parçalý aktarýmlardan geçip bütüne ulaþma telaþý içinde ve yiten zamana bakýp, yetinmek þöyle dursun kana kana içiyorum.

Dediklerime mal ettiðim ve denmedik ne kaldýysa hem üretime geçip bir yandan da tüketimi boykot etmek þöyle dursun, zaman zaman hesapsýz harcamalarýmýn en temel kaynakçasý iken edebiyata hizmet veren kim ise nemalandýðým ve kendimde edebiyatý kurcalayýp doðru frekansý yakalamak adýna dalýþa geçtiðim.

Þimdilerin yansýmasý ya da geçmiþin yanýlsamasý deyip yarýna odaklanmayý da tehir edip düþüþe geçen bir atom bombasýna nazire edercesine küçük ve alçak vuruþlarla hedefi ýskaladýðým…

Yeniden görüþmek üzere sevgili yazar.

Okumaný umduðum ama pek de ümitli olmadýðým hem kim bilir bir gün karþý karþýya geliriz.