Ýçimin kývýlcýmlarý dudak uçuklatýcý belki de eprimiþtir sayýlar ve deforme olmuþ sevgi özentisi, þaibeli bir ikram iken, andýðýmdan anýldýðýma sýra gelmezken.

Aþký aforoz eden yetilerde yetim düþmüþ küçük bir kýz çocuðu aslýnda nüans farký kýzýn kýzýl saçlarýna konan uçuk pembe yalanlarý sevdanýn. Denmedik ne ise aklýn lügatinde kayýtlý gün ve gece.

Somurtuk ilahý ölü þairlerin penceresinde bir boyunduruk efsanesi yine gözlerim açýk gördüðüm düþ ötesi gerçek yalanlarýn ikilem yüklü yansýmasýnda ikiz hayaller gördüðüm.

Bir ucundayým asma köprünün.

Bir yanýmda cennet ve küçük ayaklý melekler týrpanlýyor duygu balyalarýmý. Nazarýnda evrenin aþka nedamet yüklerken Tanrý ve kovuþturulurken asalet cehalet yine örselerken komik hikâyelerini yarým akýllý gemiciler kaybetmiþken rotasýný.

Sazan misali, diyen bir kadýna sorduðumda balýðýn kilosunu, gevrek bir kahkaha atýyor.

Saçýmýn buklelerinde yorgun bir deyiþ türetip asýyorum yüzümü ve gevþeyen vidalardan bahseden kýlýksýz bir serkeþ týný nüksediyor boþlukta.

Korunduðuma þükrediyorum ve koruduklarýmý dikizleyen sandýklarca elemi de boca ediyorum ölü bir sýfata raðbet etmekse düþüyorum güzelliklerin peþine.

Kayýtsýz imgeler çýðlýk atýyor:

‘’Düþ yakamýzdan!’’

‘’Sizsiz asla olmaz yoksa nasýl dile gelir bunca acý hele ki aþký da ayrýk otu belleyenlere nasýl anlatýrým?’’deme lüksünü bana çok gören çatýk kaþlý bir kip emir veriyor bana.

‘’Býrak kalemi ve ne halin varsa gör.’’

Soytarý bir kelamdan arakladýðým beyhude bir serzeniþi alýnmadan üstüme yeni bir hikâyeye düþüyor yolum.

Yoldan çýkmýþ beyitler de öfkeli.

‘’Özledik’’ diyorlar.

Belli ki her biri düþ simsarý.

‘’Neyi?’’ diyorum.

‘’Aþka âþýk insanlarý özledik ve o ölü þairi.

Gökyüzü duraðýndayým ve gelip geçen ruhlara düþüyor yolum. Ýþte tanýdýk bir isim ama nereden… dememe gerek kalmýyor.

Telaþýndan belli acelesi olduðu iyi de ne acele ettin de öksüz býraktýn þiirlerini, dememek için zor tutuyorum kendimi.

Derin bir iç geçiriyor.

‘’Ne o elindeki?’’

‘’Kanatlarým yok ki uçayým özgürce ben de kalemle idare ediyorum hem bu da senin kitabýn sevgili Pablo Neruda…’’dememle kaybolmasý bir oluyor.

Aklýmý yitirdim ya da þanýný es geçtim þiirin ve rahmet gönderiyorum bir þiir eþliðinde.

‘’…ölüm bir tek bana yazýlmýþ bu öyküde

ve aþktan olacak ölümüm seni sevmekle,

çünkü seviyorum seni, aþkým, kanla, ateþle…’’(Pablo Neruda)

Aklýmýn merhalesinde bir de arayýþýmýn tetikleyicisi iken bunca duygu.

Hasbelkader ördüðüm þiirleri bir de söylenmedik arzularýný evrenden týrtýklayýp kendime sattýðým…

Gocunmaktan yorgun ve muteber bir hüznü asýyorum boynuma, itekleyen hecelerle bozguna uðratýyorum yine çocuk kalbimi aslýnda andýklarýmdan daha çok anmaktan imtina ettiklerim.

Kancalarýnda ölü devranýn; boyutsuzluðunda rahvan kelamýn bir de aþkýn sancaðýný dikip… gerisi belli ki yarýnýn ikramý olacak üstelik hacizli þiirlerimi kundaklarken acý ve umut.