Okuyup okumaman önem arz etmiyor zira bir kez yazdýðým satýrlar benden çýktý ve anonim okuyucunun kursaðýndan geçerken yine helal ettiðim aslýnda bir ömür boðazýmdan haram lokma geçmezken nasýl oluyor da hayatým zehir oluyor?

Sana yazdýðým mektubun devamý olmayacaktý lakin geçen kýsa zaman zarfýnda duygularým yine sayýsýz med-cezir ile iþtigal etti ve ben beyan ettiðim düþünce ve duygular nazarýnda oldukça farklý bir seyir izlediðini gördüm, yazdýklarýmla ve mutsuz satýrlarýmla mutlu olduklarýna þahit olduðum nicesinin hele ki ben kabullenmiþken bunca kazaným yanýnda verdiðim kayýplarý, gördüm ki gerçekçi bir sunum olduðuna kani okuyucu ve ben her ne kadar o an içimden gelen sunumuyla kalemimin temas ederken hayatýn gerçeklerine… devamýný getirmek istediðim bir cümle zira yarýnlarýn ne getireceðini az çok tahmin etsem de þimdilik kimsenin canýmý yakmasýna aldýrmýyorum.

Önem arz eden nedir, inan ki emin deðilim. Söz konusu olan edebiyat hizmet mi yoksa bireysel bazda ele alýnan menfi duygularýmýn okuyucunun yüzüme çarpmasý mý?

Senin hayatýnda dolu dolu geçen bir otuz sene ve bana dönüp baktýðýnda bu yolu arþýnlayalý neresinden baksan altý sene bile olmadý hele ki baþýmdaki kavak yellerini de konduramazken hitap edilesi bir boþlukla da baþým dertte iken aslýnda baþýmýn derdi yine kendi fýrtýnalarým bu anlamda esen harici fýrtýnalar daha da perçinliyor yazma aþkýmý ve ben her defasýnda pes etmeye niyetlenip saatler sonra kendimi yazarken buluyorum.

Evet, bu ikinci mektubu tetikleyici, son kitabýnda okuduðum bir paragraf üzerine geliþti. Ne dediðine gelince, sanýrým þöyle idi altýný çizdiðim satýrlarýn:

‘’Bence yaratýcý yazar öncelikle toplumsal bir kiþilik, kendisini bir toplum veya cemaat içerisinde ifade eden kiþilik deðildir. Þu veya bu sebepten, trajik bir þekilde veya zevk alarak, ait olduðu cemaatten, toplumdan, gruptan, kabileden ayrýlan kiþidir yaratýcý yazar benim için. Bir odaya gider ve orada yazar. Orada öncelikle kendi ruhunun iç derinliklerini keþfeder; ama daha sonra tüm insanlýða hitap edecek bir þey koyar ortaya, burada temel fikir hepimizin ayný türden bir zihne sahip oluþumuzdur.’’(Alýntý)

Ve bir diðer cümlen:

‘’Yalnýzlýk içerisinde bir þey yazmak ama yazdýðýnýzýn diðer okuyucularýn kalbine hitap edeceðine dair gizli veya ifade edilmemiþ bir inanç taþýmak. Bu, insanlýða yönelik bir inançtýr.’’ (Alýntý)

Kümülatif bir bildirge yayýmlamak isterdim ve haykýrmak:

‘’Ben de sizden biriyim ve sevilmeyi hak ediyorum.’’

Hayýr, bu sefer benden bir cümle ve eminim ki sen de hemfikirsindir aslýnda herkesin ulaþmak istediði o nirvana deðil mi?

Satýrlar kalabalýklaþtýkça ben de kalabalýklaþýyorum sonra da yalnýzlýðýmý perçinlediðim zamanlarda yolculuk yapýyorum sanýrým zihnimin haritasýnda hala gitmeyi beceremediðim bir gerçekçilik var.

Konumun itibariyle sana özendiðimi söylemek isterdim belki de az buçuk lakin iki farklý cinsiyet ve senin karar mekanizman henüz yirmili yaþlarýn baþýnda yapmýþ nokta atýþýný.

Dönemsel hezeyanlarým.

Bilinçsiz iþ seçimlerim.

Yetmedi mesleðimle yetinmeyip birkaç meslek edinmek adýna yeniden üniversitede dirsek çürüttüðüm yýllar üstelik ne için?

Ve ben mesleki kariyerimi noktalayýp, yüksek bir toleransla, sýfýr gelirle ve inanýlmaz açýldýðým ekonomik dalgalanmalarda sonuçta üniversiteden burs almaya geldiðim son nokta.

Aslýnda aklýmýn erdiði bir yaþta olup asla bir süs bebeði olmak istemeyiþim ve þatafatlý rezidanslardan iki büklüm oturduðum amfiler hatta kýrýk hatta ceketimle tozunu aldýðým bir o kadar da aþk dolu hele ki söz konusu bilginin sýnýrsýzlýðýna þerh düþmüþken peynir ekmekle aklýmý yediðim o yirmili yaþlarým.

Konuyu dallanýp budaklandýrmak istemem lakin ekonomik özgürlüðün de istilasý þu yaþadýðýmýz hengâme Allah’tan boyutsuz harcamalarým yok da… bak konu yine bana saptý: affola.

Sanýrým bir akþam yemeðinde, televizyona dalmýþken gördüm seni. Sen market reyonlarý arasýnda alýþveriþ yapýyor ve yazacaðýn kitaplara da bol bol malzeme buluyordun ve ne þaþmýþtým: aklým almamýþtý. Bir insan bunca kötülüðü kendine nasýl yapardý?

Çalýþma ofisinde koridor boyu gidip geldiðin on saatten uzun bir mesai ve tüm gün yazdýðýn bir dosya kâðýdýna ulaþmazken.

Ve aklýma düþmüþtü nasýl isyan etmediðim ve dudak bükmüþtüm o hareketli mesleki yaþantýmda senden ne kadar farklý ve de mutlu olduðumu aradan geçen bunca sene ve sana özendiðim satýrlar aslýnda ne getiri ne de ün anlamýnda; benim tek takdir ettiðim süregelen istikrarýnla nasýl oluyor da otuz seneyi devirdin.

Büklümlerin heyecaný ile donattýðým gönül bahçemde yine düþtükçe yolum kelimelere her geçen gün fark ettiðim yine eksiklerimi telafi etmek yolunda çaba harcamam gerektiði ve bunu bireysel gayretlerimle güderken bana ýþýk tutan insanlara da ayrýca minnet borçluyum lakin bir o kadar yaþadýðým sýkýntýlar hele ki hiçbir mahlas kullanmadan altý yýla yakýn zaman neredeyse aralýksýz yazdýðým.

Düþünmek zorunda olduðum çok þey var aslýnda herkes gibi ya da hiç kimse iken benzeþtiðimi sandýðým. Bu kelimeyi özellikle vurguluyorum zira hayatým hep sanmakla geçti.

Sanýrým ki beni seviyorlar.

Sanýrým iyi bir þey dedi.

Sanýrým beni kast etmiþti.

Ve gerçekle hayalin ayrýþtýðý nokta ya da tahayyül edip bir eksen çizdiðimde neyin doðru neyin yalan olduðunun belirtecine ulaþamadýðým.

Alýntýlar aslýnda üzerine kafa yorduðum sayýsýz konu ve getirilen açýlýmlarda kimi zaman hüsrana uðradýðým ve açýðýmý bulup eksiklerimi telafi etmek adýna çabaladýðým zaman ve bilgi deformasyonundan nasiplenmemek adýna, büyük bir saygý, merak ve hayranlýkla yüreðine dokunduðum kalemler.

Bazen irkiliyorum hele ki rüyalarým babamla ve belirsizlikle kesiþtiðinde ve soytarý bir kelamla kesiþiyor yolum lakin mahreme saygý babýnda ve babamýn kemiklerini titretmemek adýna saklý tutuyorum sanýrým ondan bana geçen bir titr gerçi edebiyat adýna yaptýðý aslýnda memlekete verdiði hizmet otuz yýlý aþmýþken.

Ondan kalan sayýsýz hatýra: belki iyi belki kötü ama onurlu bir soyadý ve soyaðacý.

Belki de hata yapýyorum yazmakla ama bu yola mademki bir kez baþ koydum.

Zaten özrüm kendime olan borcum ötesinde caným annemin de en büyük mutluluðu iken ben yazdýkça büyülendiðim ve ben yazdýkça yaþýmý da yasýmý da unuttuðum.

Yas… hayli meþakkatli bir sözcük ve sözüm ona memlekette tek dert sahibi benmiþim gibi, insanlar geliyor ve ‘’bu da senin kaderin’’ diyorlar.

Akla zarar sevgili yazar. Kimse kendine dönüp bakmýyor ve ben edebiyat aþkýna düþmüþken onca sayfa arasýndan seçtikleri tek duygu birikimi benim mutsuzluðum hele ki her yazýlan gerçektir ya da ömürlüktür bu duygular gibi bir kýstas da yok iken.

Bir diðer ortak noktamýz; ikimizin de Ýstanbul aþýðý olmasý ve yine aslen Ýstanbullu olmak ki insanlar buna bile inanmýyor. Sonra ýsrarla soruyorlar:’’Memleket neresi?’’

Memleketimin her yerinin bana ait olduðuna dair þerh düþtüðüm ve düþeceðim de ilelebet hatta þehit düþmeyi de nasýl dilerdim ülkem adýna…

Erkek olmayý ister miydim, gibi bir soru düþtüðünde aklýma: evet, isterdim aslýnda kadýnlarýn da mesleki anlamda yeterli olabildiði þanlý bir meslek iken ordu evet, isterdim: aslýnda on beþ ay askerlik yapýp hanyayý konyayý erken anlamak isterdim. Sakýn ne alaka deme zira çevremde gözlemlediðim ki tecrübe ile sabit.

Dökümü günün istersen ömrün de aslýnda bir hiciv bile olabilir belki de mübalaða sanatý… nerede baþlayýp nerede duracaðýmý kestiremiyorum bu yüzden sür-git konuþmak ve yazmak benim yaþama sevincimdeki mihenk taþý hem öylesine de deðil üzerine kafa yorduðum ve insanlar þikayetçi oluyor bu sefer:’’Hayatý bu kadar ciddiye alma ve bil ki hiç de sýkýcý deðil.’’

Biri sýkýcý mý dedi? Dönüp baktýðýmda son on yýlýma sanýrsýn ki günlerim her gün þen þakrak geçiyor.

Belki de fazlasýyla önemsediðim gerçeðini kabul etmeliyim iyi de bize sunulaný deðerlendirmek ve aklýmýzý kullanmak deðil mi yaþama gayemiz ve bu yolda ilerleyip meþru bir sevgi ile hayatý parmaðýmýza dolayýp mutlanmak yine içimizdeki çocuðun çýðlýklarýný duymazdan gelmediðimiz ve bir þekilde tüm olumsuz yönlerimizi törpülemek adýna.

Duraðan geçen günler ve saatler içersinde iklimlerin deðiþtiði ve iþte tanýdýk bir isim: þehr-i Ýstanbul.

Boykot ettiðim yine mutsuzluk ve výzýldayan bir arý misali hangi pencereden içeri gireceðine karar verememiþ…

Komik ne varsa yine ruhumun ikramý ve ben tüm saflýðýmla Allah’a ve sevdiðim insanlara emanet iken ve hep annemin dediði o cümle aslýnda dilinden düþmeyen bir dua yine kadýnýn:’’Allah’ým bu kýza akýl fikir ver.’’

Duyup duymadýðýndan ziyade duymak isteyip istemediði zira beni böyle yaratan yine kendisi ve ben her ne kadar zaman zaman yakýnsam da içimdeki mýzmýz çocuktan… neyse temaþa etmenin zamaný deðil zira edebiyatýn güftesi iken yazdýklarýn ve benim de yazmaya çalýþtýklarým…

Bir gün ansýzýn.

Belki de asla.

Ama yeniden doðmak her anlamda yine yazdýðým her satýrý derin derin içime çektiðim ve derin derin soluduðum nice kitap ve kalem.

Mutluluðun tarifi ne bir diðerinin acýsýyla ve gýybetiyle coþmak ne de yalanlara baþvurup kendini yanlýþ tanýtmak bu yüzden yazmak adýna mutluyum sanýrým kendimi en iyi yazarken tanýyýp yine yazarken ifade ediyorum.

Son kitabýn hala bitmedi zira çok sýkýcý ama bil ki bir sonraki kitabýný dört gözle bekliyorum sevgili yazar.

Bu günlük bu kadar.