‘’Thomas Bernard’dan bazý sayfalarý iþte bu ruh haliyle okuyordum. Bernhard’ýn kitaplarýndan da bir medet umduðum için deðil. Bir görev duygusu ve oyalanma umuduyla. Ödemem gereken bir borç vardý; Bernhard’ý çok severdim bir zamanlar; sonra…

Ýlk defa, bu mutsuzluk bunalýmým sýrasýnda, birisinin sesi, bana aslýnda mutsuzluðum dediðim sefaletin öyle abartýlacak berbat bir þey olmadýðýný gösteriyordu…’’(Alýntý)

Kürediklerin kadar kararsýzlýklarýn da bir yoldaþ aklýmýn nedamet yüklü yokuþlarýnda, ben bir varsayým peþine düþüp de var sayýlmadýðým bir tenkidi yüklenirken.

Ambarlarýnda alt bilincimin saklý tuttuklarým günbegün yüzeye çýkmakta aslýnda alýnmam gereken her mizansen de bir alýntý daha yükleniyorum. Konduðum, korumacýlýðýnda bilinmezin sonra da her tökezlediðimde kopardýðým o yaygara.

Ýzafi sancýlarý var mademki evrenin, iç acýlarým da mý soyut bir hitabet sonra da kandýðým günlük yalanlarýna mý insanlarýn meylediyorum?

Dokunaklý kýyýlarýnda ömrün, kayýplarýn da þeceresinde saklý kayýtlarý boca ettiðim hengâme.

Görsel efektler konduruyorum sonra da aklýmýn imlerine ve satýlmýþ düþler sokaðýna düþtükçe yolum, ayrýlmak istemiyorum kendime anlattýklarýmdan çýkýp da yola büyümeye meyyal bir istemi reddederken Tanrý.

Beni mademki çocuk yaratmýþ.

Mademki körelmiþ namelerini geçmiþin hala saklý tutuyorum dün öbekli þiirlerin de alt yapýsýný hazýrlayan…

Ve metazori kahkahalar atan sokaktaki satýlmýþ düþler konvoyu, ben irkiliyorum ansýzýn.

Ansýzýn suslar düþüyor payýma.

Bir es’e verdiðim selamý es geçerken Tanrý belli ki geniþ çaðlý acýlar öbekleniyor yine bilinmezin rahminde.

Aþka düþen kahkahalarýn ikilem yüklü ömrü ve satýlmýþlar tayfasýndan nasiplendiðim elem yüklü þiirleri hecelere bölmek adýna bölündüðüm ana kýtanýn iç denizleri.

Ýçimin dehlizleri.

Ýçli þarkýlar söylemekten imtina eden dünün yýldýzlarý ve güne el veren hüzün ile olan randevusu lehim yaptýðým aklýmýn bitpazarýna düþüp de yolu Bit Palasý diyen bir roman kapaðý.

Ýçine düþmüþlüðüm belki de kayýtsýz zihniyetlerin tufana kapýlan sihir yüklü kelimeler pazarýnda açýk arttýrma usulü hangi yangýna düþtümse, kova kova su misali bir imge saðanaðýna tutulmak adýna niyazlarýmda haykýrdýðým.

Þimdilerin ünü mademki namert bir teyakkuz; dünlerin merhemi mademki çivi çiviyi söker tarzý, illegal bir gösteri, hangi akla hizmet düþerim de düþerim cenup düþlerini münafýklara sunan iblisin ipliði çoktan pazara çýkmýþken?

Gösteriþli olmasýný dilediðim bir aþk masalý: kadýnýn hüznüne eþlik eden elit bir âþýk.

Kalburüstü simgeler doluþurken baþýna âþýklarýn, üþüten söylemler belki de bir melodrama özenip, al yazmalý bir gelini baþ tacý yapmak adýna yine erkek tarafýnýn bitimsiz öfkesi.

Kýskanç ve metazori bir âþýk belki de.

Kayýp bir öyküde verdiði kayýplarýn peþine düþüp de yeni kahramanlarý yolcu etmek adýna, güverteye düþmüþken yolu, gemi kaptanýnýn.

Belki de eskilere raðbet olsaydý nur yaðardý bitpazarýna, diyenlere inat bir miladý yok sayýp dünü güne taþýmakla uðradýðým vakit kaybý.

Umarsýz bazen.

Önyargýsýz hatta.

Ýþkillendikçe çevresinde düþe kalka çýkýp da yola arzýn merkezine yapýla yolculuk derken arz-ý endam eden cüssesi bol kepçe lokantalarýn masalarýna buyur ettiðimiz tebaanýn da bitimsiz açlýðý.

Bir eksik bir fazla.

Bir senden öte bir de bizden gayri.

Ýyi de nereye varacak bu iþin sonu?

Kükreyen kaleminde yadsýyamadýðým o tanýdýk hüzün: beklilerimi doðrayýp keþkelerimi de katýp, dünleri ötelemeden, varlýðýmý da altýn tepside sunduðum birkaç hoyrat tümce.

Sencileyin, diyen yüreðin istilasýnda, ben-merkezcil bir tutumu yadsýyýp yolum, sýk sýk sana düþmüþken.

Heybemdeki o yýrtýk ve ben diktikçe bir yandan parçalama arzuma yenik düþüp geniþ bir yamayý ters yüz edip, içimi boþalttýðým tutanaklarda, kayýt dýþý bir rezilliði de yok sayýp sadece varsayým maðduru bir gölgeyi gönül bahçeme misafir ettiðim…

Belki de mutsuzluk günlerinde Bernhard okudukça sana ilaç gibi gelen þey bana da bulaþýyor aksi bir bulaþýcý hastalýk gibi belki de aksi olan hangi þahsý muhterem ise, tüm empati yeteneðimle nemalanýyorum mutsuzluðundan ve cürüm bellediðim aksiliðinden hatta aksime bakýp da akasyalar düþlüyorum bir Eylül gecesi; gecenin çeperinde ne ise saklý tuttuðum, kaynatýp kaynatýp içtiðim ýhlamura minnet edip adaçayý yorgunluðumu da bertaraf ettiðim bir Ýstanbul aþýðýna özenirken iç sesim yine güme gidiyor hayallerim.

Dökümünde tüm bulutlarýn nemi ile ýslanan yeryüzü aslýnda sayacýn takýlý ibresi hala yaza namzet iken.

‘’Baþkalarýnýn aptallýklarýna, salaklýklarýna saldýrmanýn mutluluðu… Sonunda tutkularýmýz ve saplantýlarýmýzla yaptýklarýmýzýn dýþýnda hiçbir þeyin hiçbir þey etmeyeceðini bilmek…(Alýntý)

Aklýn yolu birdir, deðil mi sayýn yazar?

Aþkýn bukleleri niye bu denli sarý peki?

Ya da aklýn izbelerine doluþan düþünceler yine sapaða geldiðinde buz kesiyor?

Yorgunluðun mimarý biz miyiz yoksa bizi bizden eden yargýlar, alaylar ve söylemler mi?

Mutlak týnýsýnda mutluluk denen safsatanýn da hengâmesi iken bir diðerinin hüznü bizlerin gönül sofrasýna meze olurken sonra da gelmiþ; benliðimizi övüyoruz ne de olsa övünç kaynaðýmýz yine saðlak sevinçlerimiz oysaki solumuzda hep hüzün saklý ve hüznü seven yüce Yaratan.

Muðlâk oldukça aslýnda kimine göre nüktedan ve sevici bir ýþýltý görüp de sevinme babýnda haykýrýyoruz defolu ruhlarýmýzla haraç mezat satýlmýþlýðýmýzý da yok sayýp.

Kandýðýmýz kadar kandýrdýðýmýz belki de saflýða bulaþan o isi seviyor olmamýz.

Biraz farklý olmanýn neresi kötü olabilir ki ya da yalýtýlmýþ ruhun yansýttýðý mutluluk mademki þükür ve sabýr sayesinde hayat buluyor…

Yorgun coðrafyalarýn asil halký.

Asil aþklarýmýn maðdur kahramanlarý.

Kahraman addedilene yüklediðimiz vasýflar belki de:

Korumacý, adilane, aykýrý, bilinmez, ketum, çýðýrtkan…

Ötelendikçe ötekileþtirdiklerimize deðil rahmet sayýp sövdüðümüz sonra da içimizin ipliðini pazara çýkarýp, kutu kutu boya ile boyadýðýmýz sahte yüzler.

Belki de senin dediðin gibidir her þey.

Belki de varlýðýn hiçliðimin tahakkukudur.

Belki de yalandýr ömür.

Belki de zaman kaybýdýr düþünmek.

Ya, aþka rest çekenlere ne demeli ya da aþký tinsel bir týný ile zikretmek yerine bedensel hicvini görmezden gelip, dokunmadan da aþkýn yaþanacaðýna duyulan inanç?

Aþk maðduru olsak keþke her birimiz.

Keþke hicvetsek yalnýzlýðý, içimizde yaþattýklarýmýza duyduðumuz þükrü duyarken Tanrý, biz de esefle doðmayý becersek yeniden ve sevsek yeniden üstelik sevilmeyi tehir edip bir o kadar beklentilerimizi yok sayýp da düþsek yollara bir derviþ misali.

Yüreðin cengi sayýn yazar.

Belki de sevebilmenin gücü üstelik ne satýrlara sýðar ne de dimaða.

Yaþadýðýmýzdan fazla yaþattýklarýmýz; görüp görmeden, bilip bilmeden tek kelime etmeyip, zihnimizin yorgunluðuna mal olsa da üstünkörü hayatlarý yok saysak.

Bazen arzularý öldürüp.

Þehveti yok sayýp.

Paraya tükürdüðümüz.

Ýhaneti gömdüðümüz.

Aþký pazarlamadýðýmýz bilakis aþký palazladýðýmýz üstelik yaný baþýmýzda þakýyan kuþ misali koruyup kolladýðýmýz.

Sevdiklerimize hürmeten çoðaldýðýmýz; sevilmeden de sevmenin gücüne inanýp Ýlahi Aþkýn coþkusuna kapýldýðýmýz.

Evrildiðimiz.

Bazen devrildiðimiz.

Ama yeni baþtan tutunduðumuz.

Onca muamma.

Onca riya.

Onca masumiyet, diyebilmenin þerefine nail olup asla taviz vermeden içimizdeki çocuktan.

Belki de sadece senin dediðin gibi:

‘’Tüm yazarlar söyledikleri þeylerle deðil, söylemedikleriyle mutlu ederler bizi.’’ (Alýntý)

Tecrübe ile sabit bir söylemden çýkýp da yola varmayý ertelediðimiz o yaka üstelik aþýlmayacak engel mi kaldý da, demeye itiraz eden bir yüreðin kýyýsýna diktiðim sancaðýma rahmet okurken Tanrý.

Sevebildiðimiz kadar insanýz, sayýn yazar.

Sevebileceklerimiz ise sonsuz ve inancýn attýðý o yürek ve tüm hüznü bertaraf eden tek mefhum:

Huzurun eriþebileceði en yüksek tepe belki de insanlýðýn ölmediðine duyduðumuz inanç ile sýký sýkýya sarýldýðýmýz nice güzellik ve sevdiðimiz sayýsýz insan ve deðer.

Dediklerimiz kadar varýz belki de demediklerimiz de adaydýr var olmaya aday her hikâyenin gizemli kahramanlarý iken bizler…

Dokunmak istediðim kadar deðil de dokunmanýn verdiði haz sanýrým hayatý kucakladýðýma dair inancýmýn pekiþtiði üstelik bölündüðüm her hücrem, böldüðüm her hece ve sevmeyi azat eden bir evrenin de þaibelerinden uzak iken insanlýk ve masumiyet…

Görüþmek üzere sayýn yazar.