Susmayýn þiirlerim, yaðmur olun yel olun,

Damýtsýn toprak sizi,  yüreðine indirsin,

Lal-ý ebkem aðzýma,  her mýsrada dil olun

Neþteri derin vurup, acýlarý dindirsin

Ay bile üþür iþte, ben altýnda donarken,

Kolay mý mecnun olmak, aþk peþinde yanarken.

Söylesene bir kere, vuslat ihtimal midir,

Uyanýr mý yüreðim, o muhteþem sabaha,

O aðlayan gözlerin, yokluðumda lal midir,

Düþer mi uðru uðru, dualar birgün aha.

Sakýn ha mesafeler, olmamalý mesele,

Ýnandým her sabahta, beklediðim visale.

Bu bekleyiþ yoruyor, benimle üþür zaman,

Süzülür gözyaþlarým, dökülür birdenbire,

Yitmezse elbet umut, an’a dönüþür zaman,

Akýtýrým dert etme, dertleri bir nehire.

Týrnaðýmý geçirip, rüyalarý uyuttum,

Çünkü ben her rüyayý, içtinaba eþ tuttum.

Susarak konuþuruz, þiirlerde  sözlerde,

Boðazýn  sularýnda, Martýlar bile sessiz,

Bin umudu besledim, aynada ki yüzlerde,

Vuslatýn ateþini, seyrederek nefessiz

Güneþi solduranlar, acýtsa da tenimi,

Yýldýrmaz bir an olsun, yaþamak nedenimi.

Þu ayarsýz tarihin, içinde talih sensin,

Varsýn bütün geçmiþim, silinsin izlerinde,

Sen beni son nefese, götürecek nedensin,

Aðlarým utanmadan, kývrýlýp dizlerinde,

Velhasýl ey Ademi, aþk yürekte aðýrdýr,

Onu da taþýyacak, þu sendeki baðýrdýr.

Âdem Efiloðlu