Hatýrla o günleri, bundan yýllar önceydi,

Bize reva görülen, baský ve iþkenceydi.

Ýmkânsýzlýk içinde, bu zulme direnirken,

Yüreðimizde iman, en büyük güvenceydi.

Barýþ, huzur ve refah, dillerde þarkýmýzdý,

Çölleþen gönüllere, can veren arkýmýzdý.

Zalimin ve mazlumun dini sorulmaz derdik,

Mazlumlara merhamet, en büyük farkýmýzdý.

Tertemiz niyetlerle, sýrtýmýzda büyük yük,

Böyle çýktýk meydana, baþýmýz dik yürüdük.

Dereyken ýrmak olup, akmak için denize,

Kenetlendi gönüller, dalga dalga büyüdük.

Fidanlar aðaç oldu, dallar meyveye durdu,

Coþku dolu heyecan sarýverdi tüm yurdu.

Hakkýn rýzasý için millete hizmet etmek,

Elbette bizler için çok büyük bir onurdu.

….

Fakat nasýl olduysa, cemre diye ateþler,

Düþürdü yüreklere, rol çalan gayretkeþler.

Baþladý fetret devri, ne hak kaldý ne hukuk,

Ateþe benzin döktü, içimizden kalleþler.

Yangýn büyüdü birden, haneye duman doldu,

Karýþtý tüm ortalýk, göz gözü görmez oldu.

Ýddialar, ithamlar  her yer çamur deryasý,

Bu keþmekeþ içinde,, masum çiçekler soldu.

Daha yaprak açmadan sararýp solmuþ güller,

Tarumar olmuþ baðda, zar eyleyen bülbüller.

Amansýz kuru ayaz, bitmek bilmez zemheri,

Bahardan umut kesmiþ, tükenmiþ tahammüller.

Ve bense bir köþede, üç maymunu oynadým,

Neler oluyor diye, hiç kimseye sormadým.

Sokup baþýmý kuma, sükûtu tercih edip,

Yaþanan yanlýþlara tavrýmý da koymadým.

Yaptýðým büyük hata, ha gaflet ha ihanet,

Adý farklý olsa da, sonuca bak; vahamet.

Yaþadýðým süreçten arta kalan tek miras,

Vicdanýmý kanatan, affedilmez nedamet.

Haklýsýn ey vicdaným, kanamakta haklýsýn,

Çünkü sen insanlýðýn temiz kalmýþ aklýsýn.

Ama olanlar olmuþ, geçmiþ Bor’un pazarý,

Bundan sonra da zaten, isyana yasaklýsýn.