‘’Burada sade, doðal, sýradan halimle görünmek istiyorum, yapmacýk olmadan. Çünkü çizeceðim resim, kendi portrem.’’(Montaigne)

Öncesinde an’ýmýn daha doðrusu beni ben dahi tanýmazken ve okuduðum aþk romanlarýnda hep mazlum bir taraf vardý: seven kadýn ve arzularýna ket vurup, aþkýna ihanet etmeden sadece kendi doðrularýna sahip çýkýp sevdiði adamý bekleyen ve asla kavuþmasý mümkün olmayan ta ki romanýn son sayfalarýnda bizler týrmýklarken kollarýmýzý ve her nasýlsa aþka düþmüþ bizmiþ gibi…

Sayýsýz romanýný okuduðum yazarlar üstelik bir ritüel bellediðim ve en fazla iki gecede sonlanan romanlar ve sessizliði mabedim; okuduklarýmý mahremim bilip, beni benden uzak kýlan ama en saklý duygularýmý da su yüzeyine çýkaran.

Yirmili yaþlarýmýn coþkusu çerçevesinde.

Derken ruhumu konuk ettiðim ve korkmayý arzulayýp kendi banal korkularýma rest çektiðim o muazzam gerilim romanlarý.

Stephen King’ten tutun Robin Cook’a ve D.R. Koontz’a kadar ve hangi kitapsa yine bu kanýksadýðým yazarlarýn kaleminden çýkan.

Sanýrým Vektör idi ilk okuduðum gerilim romaný ve arkasý geldi de.

Hayatýmýn en sakil ve en bedbin dönemini yaþadýðýmý sandýðým yýllar sanýrým baþýmda gecikme ile esen kavak yelleri.

Dokunsanýz aðlayacak ben’in birincil versiyonu ne de olsa mesleki yaþantýmdaki iniþ çýkýþlarý baz alýp dönem dönem girdiðim bunalýmlarýn da ara nameleri idi okuduklarýmla hayattan kaçtýðým ve asla bir yazý kaleme almak haddime mi, gibilerinden bir telaffuz da sunmamýþtý iç sesim o dönemlerde.

Akabinde aniden bir soðuma geldi: okumak ne haddime neredeyse kitaplar batýyordu bana aslýnda bana batan yine bendim ve kendimden deðil uzaklaþmak hesaplaþmak bile ne aklýma geliyordu ne de haddime düþerdi.

Geçmiþ zaman olur ki…

Neþemin en yüksek rütbeye eriþtiði, hüzün sarmalýndan henüz nasiplenmediðim iþin doðrusu evin küçük kýz çocuðu salýnýmýnda bir yandan sevdiklerim tarafýndan pýþpýþlanýrken…

Boyutlar deðiþirken insanýn ilgi alaný da deðiþiyor ve yine mecramda at koþtururken hayatý sorgulama gibi bir lüksüm de yoktu-yoksa hata mý demeliyim?

Ne de olsa bana sunulan hayat prenseslere layýktý ve ne bir sorumluluðum vardý ne de büyük ölçekte bir sorunum.

Geliþigüzel yaþadýðým, sporuma istediðim kadar vakit ayýrdýðým ve küçüki güncel sapmalarla hayatýmý idame ettirdiðim. Detaylara girme hakkým yok en azýndan þimdilik zira Montaigne kadar cesareti bulacak bir noktada deðilim-bu arada kim oluyorum da kendimi böylesine bir yazarla kýyaslýyorum bu anlamda tüm deneme severlerden özür diliyorum.

Kütüphanemde fazla klasik de bulundurmadýðým bir dönemdi sadece Ýngilizce yazýlmýþ sayýsýz kitap yine mesleki kariyerimde bana ýþýk tuttuðunu inandýðým ve yine o dönem içine düþtüðüm çeviri aþkým.

Profesyonel anlamda çeviri yaptýðýmý asla iddia etmesem de farklý konu ve türlerde çeviriler yapmaktý bir ara en büyük hobim bu yüzden sayýsýz çeviriyi para almadan yaptýðým ve mutlu mesut yaþadýðým bir süreç.

Detaylarý sevsem de beni en zora sokandýr bu anlamda hangi detayý baz alýrým da günbegün izah edebilirim dünü yine içimde saklý öylesine tarihler var ki… ne siz sorun ne ben söyleyeyim.

Zaman hýzýný ve benden de hýncýný aldýkça çoðu þeyden soyutlanmaya baþlamýþtým ve hasbelkader kendimi hiçlikle iþtigal ederken buldum.

Benlik güdülerimde yine bilincimi teslim alan hep hayallerim olmuþtu ve her nasýlsa bilinçaltýmýn zengin kaynaklarýndan beslenmek nasip oldu hele ki son zamanlarda görünmeyen buzdaðý ile olan savaþýmda da mesnetsiz ithamlar sundum bol bol: önce kendime sonra yine kendime bu yüzdendi aslýnda tüm sýkýntým: alt etmekle yükümlü olduðum benlik problemler bir yandan da yükümlü olmaya özen gösterdiklerim.

Ýþin aslý, ilk etapta yazdýklarýma herhangi bir isim konduramadým keza lise yýllarýnda yazdýðým sayýsýz kompsizyona da ve bir gün Montaigne ile tanýþma fýrsatým oldu.

En çok cezbeden de ruhun alabildiðine çýplak sunumuydu.

‘’Kendim’’ dediði bir karakter.

Hele ki; bir ömür kendim olarak kalabilmek için sayýsýz þeyden ve sayýsýz insanda vazgeçen ben ki; asla içinde ikinci bir ben’i de barýndýrmak istemeyen her ne kadar deðiþken mizacýmla sayýsýz kimlik yansýtsam da kendime ve yakýn çevreme lakin en eþsiz gözlemi yine bir ömür kendinde yapan ve yalpaladýkça kaçýþ noktasý olarak gizlenmeyi iþaretleyen ben.

‘’Utangaç ve iddialý’’diye tanýmlamýþtý ünlü deneme yazarý.

Utangaç kimliðimle özdeþtim lakin iddialý olmak konusunda sayýsýz gel-git yaþayan biri olarak ya da ilgi alanlarým sürekli deðiþirken hangi konuda iddialý olduðumu söyleyebilirdim ki?

Belki branþlaþtýðým uzmanlýk alanlarýmda lakin sýkýlýp baþka bir dala konan.

Ama tek iddialý olduðum bir konu vardý ki bunu hayatýmýn her saniyesine taþýmaktan da gurur duyduðum hele ki insan tam anlamýyla bir sevgi arsýzý iken.

Dokunaklý bir tema, deðil mi lakin konu dokundurmak ya da dikkat çekmek deðil bilakis silik olmayý tercih ettiðim lakin illa ki göze battýðým sayýsýz topluluk üstelik kendimi bildim bileli.

Konuya girerken sadece yazdýklarýmýn deneme türü olup olmadýðýný bile bilmezken, deyip ve konuyu üstada getirip noktayý koyacaktým lakin konu insanýn kendisi oldu mu ve yine çözümlemekle iþtigal bir karakteriniz varsa üstelik sizi zora sokan bu da yetmezmiþ gibi çevrenize de yansýttýðýnýz.

Aslýnda sayýsýz zýtlýklar da söz konusu idi yine Montaigne konuyu kendisine getirip yine bir türlü kendisinden çýkamazken.

Hele ki zýtlýklar size ayrý bir coþku ve mutluluk verirken mesela görüntü itibariyle; mutsuz ve melankolik bir yapýnýz varken ansýzýn gülmeye baþlayýp kocaman kahkahalar atýyorsanýz ya da mutluluðun doruðunda aðlamaya baþlayýp da kendinize dokunaklý hikâyeler ve kahramanlarý yaratýyorsanýz hele hele ki yalnýz geçen çocukluðunuzda hayali kahramanlar sayesinde hayatý daha o zamandan yaþanýr kýlmýþsanýz…

Hatta o ünlü söylem yine Montaigne için kullanýlan:

‘’Ýlk modern insan.’’

Üstüne üstük klasik zevkleriniz varsa ve modernlikten ne anladýðýnýz zamana ve çaða göre de deðiþim gösteriyorsa…

Yine de deðiþmeyen tek þey deðiþimin arz-ý endam ettiði deðiþmeme ihtiyacýný körükleyen ve deðiþime karþý duramadýðýmýz belki burada bir virgül açmalýyým neden derseniz:

Klasik zevklerin ve alýþkanlýklarýn birincil kaidesi belki de kitaplar özellikle teknoloji sayesinde internette rast geldiðimiz o muazzam bellek yine istediðimiz kitabý indirip okuma lüksüne sahip olduðumuz lakin bir istisna var en azýndan kendi adýma.

Çok istediðim bir kitabý elime aldým kitapçýda geçenlerde lakin sanal ortamda o kitaba rastlamýþtým ve almadan çýktým. Akþamýnda okumak istedim kitabý ve sayfa sayfa taramaya baþlamýþtým ki… masada duran fosforlu kalemler bana göz kýrptý ve ekrandaki satýrlar da bana göz kýrpýyordu: ya çýktý alacaktým ya da okumayý býrakacaktým. Karar veremedim lakin tatsýz bir duygunun hâkim olmasý ile kapadým bilgisayarý ve ertesi gün hiç üþenmeden gittim ayný kitabý o eþsiz kokusunu ciðerlerime çeke çeke aldým ve iþte zaferi fosforlu kalemlerim kazanmýþtý ve de klasik zevklerim uðruna para harcamaktan çekinmediðim.

Üstüne üstük hayatý deneme-yanýlma yöntemiyle yaþayan bir insan olarak gerçi kim için ne derece doðru bir taným, tartýþýlýr lakin denemekten gayrisi varsýn yanýlarak doðruya yaklaþtýðýmýz gerçeði olsun, sevdiðim kadar hayatý yine duyumsamak da hatalarýmý ve özür dilemekten de asla çekinmediðim hele ki karþýmdaki sevdiðim bir insan da oldu mu…

Densiz seyrinde hayatýn, modern þehir insaný görüntüme raðmen, tüm klasik zevklerimle yaþamak da benim vazgeçilmezim üstelik tüm zararý yine kendisine dokunan bu yüzden özgürce yaþamak ve dillendirmek belki bir kýstas belki de kimine göre bir handikap lakin iþin içine sevgi ve iyi niyet girdi mi…

Denemediðim ne mi kaldý?

Bunu da zaman gösterecek.

Sevgilerimle.