BİR EMANET CAN KALDI
Sırda kaybolup geldim hayalleri bırakıp
Gözlerimde saklanan unuttuğum sen kaldı
Direnirken can evim hasretin gam yüküne
Beklerken bitap düşen sararan bir ten kaldı
Unutabilsem keşke senle dolu mazimi
Rüzgar alsa götürse sırda kalan izimi
Aklıma rest çekerken duy ahımı sözümü
Sayende güneşimi doğurmayan tan kaldı
Hüzünler dem alıyor ayrılığın yolunda
Demlenip duruyorum ateşinin külünde
Tükenirken şu ömrüm dertlerimin kolunda
Sabra teselli olan,vuslat denen an kaldı
Sensiz sarhoş gibiyim kalbimdeki demimle
Kendimi arıyorum unutulan ismimle
Varla yok arasın da yaşıyorken cismimle
Gezdirdiğim gölgemde bir emanet can kaldı...
Gülseren MORKAN