ÝKÝNCÝ (MANEVÝ) ANNEM RAHÝME ÝÐCÝ

Daha önce adýna makaleler ve þiirler yazdýðým öz anam Ayþe Haným (Ülkü) COÞKUNER’i, 13 Ekim 2003 tarihinde sevdiðine yolcu etmiþtik. Bugün bana hiçbir yakýnlýðý olmadan, hiçbir zorunluluðu olmadan, tamamen insani duygularla, uzun süre annelik yapmýþ olan Rahime annemden bahsedeceðim.

Rahime annem büyük halam Emine Ýðci ve Demirci Koca Ýrbelek, Ýbrahim Ýðci’nin büyük gelinidir. Halaoðlum Ahmet Ýðci’nin hanýmý olan annem, bugün 85 li yaþlardadýr.

1958 yýllarýnda merhum anacýðým beni doðurduktan sonra, doðumla ilintili olarak, o günlerde sebebi anlaþýlamayan gizemli bir hastalýða tutulur. Hastalýða çare arama çabalarý, anacýðýma yeni doðan bebeðini unutturur. Beni hiçbir þekilde gözleri görmez. Diyar diyar gezerek hastalýðýna çare bulmaya çalýþýr. O anlarda bana bakacak hiçbir kimse yoktur. Ablam benden sadece 6 yaþ büyüktür ve bana hakkýyla bakabilecek donanýmda deðildir.

Rahime annem yeni evlenmiþ ve birkaç yýl geçmesine raðmen çocuðu olmamýþtýr. Onlarýn evleri Çavuþlar mahallesinde bizim evden aþaðýda hamamýn üst tarafýndadýr. Sýk sýk bizim eve gelerek benimle ilgilenmeye ve bakmaya baþlar. Henüz bebeði olmadýðý için, benimle bebek sevgisini gidermeye çalýþýr.

Oldukça fakir ve imkansýzlýklar içerisinde olmalarýna raðmen, benim bakýmýmla yakýndan ilgilenir. Ýlk baþlarda hep evimize gelerek, benim ihtiyaçlarýmý gidermeye çalýþýr. Bir gün babama der ki; “Dayý, ben Süleyman’ý evime götüreyim orada daha rahat bakarým” der. Merhum babam buna müsaade eder ama, hasretime dayanamaz ve kýsa süre sonra geri getirmesini ister.

Onun olmadýðý zamanlarda ablacýðým kendi çocuk olmasýna raðmen, benim bakýmýmý üstlenir. Ýmkansýzlýklar diz boyu. Bir gün anlatýyordu: “ Küçüklüðünde sana bakarken öyle eziyetler çektim ki, çaydanlýkla aðzýna yukardan su dökerdim” dedi. Ben de: “ Suyun içine þeker eritseydin bari dediðimde”, tokat gibi bir cevap almýþtým. “Þekeri kim yitirmiþ de biz bulduk, bizim oðlan”.

Bir gün belli ki Rahime annem meþgul gelememiþ. Ben yeni apalamaya baþlamýþým. Evimizin tahtalýsýnýn þahniþi yok. Aþaðýsý üç kat boyunda ve taþlýk ve çalýlýklarla dolu. Ablacýðým beni çiþ yapsýn diye tahtalýnýn en ucuna koyar. Bir süre sonra çiþle ve kakayla birlikte dengeyi kaybeden ben, hooop aþaðýya… Taþlýk ve çalýlýklarýn arasýna. Hiç gören yok. Belli ki ablacýðým kendi de bir çocuk olduðu için, beni çiþe býrakýp oyuna gitti.

Bitiþiðimizde tek katlý karpiþte evde küçük halam, Devri’li Mustafa eþi, Merhum Ýsmail agam ve Adem abimlerin annesi otururdu. Halý dokurken benim düþtüðümü alak malak görür gibi olur. Ama þemsiye uçtuðunu zanneder ve oralý olmaz. Bir müddet sonra þemsiyenin uçtuðu taraftan zýrýl zýrýl bir bebek aðlamasýna benzeyen sesler gelince, halacýðým kayýtsýz kalamaz.

Halý dokumayý býrakarak, bizim evin önündeki taþlýk ve çalýlýk mezbelelikten gelen sese doðru gider. Bir de ne görsün. Halsizlikten canlý aðlamaya takati kalmayan ben, kendim duyacaðým kadar ve de þükürler olsun ki halacýðýmýn da duyacaðý kadar düþük bir sesle aðlýyorum. Halam hemen çýðlýðý basar ve ayný zamanda beni kucaðýna alarak, bugünkü eski hastane ve þimdiki saðlýk meslek lisesi olan, o zamanki saðlýk ocaðýna götürür.

Gidinceye kadar saçýnýn zülüfü baþta olmak üzere, bir çok yerine çiþ ve kakam bulaþmýþ ve telaþtan hiç farkýna dahi varmamýþtýr. Bu olayý bana saðlýðýnda defalarca anlatmýþtý merhum halacýðým.

O günkü þartlarda tedavim yapýlýr ve eve taburcu edilirim. Halam beni evimize getirir ve bir þiltenin üzerine yatýrýr. Babam yeni gelmiþ duruma müdahil olmuþtur. Halam babama demiþ ki: “Amat bu çocuk ölecek, bak sana sessiz soluksuz yatýyor, düþtüðü yer üç kat ve taþ ve çalýlýklarýn arasý”.  Babamýn çaresizliði satýrlara deðil, dünyalara sýðmaz büyüklüktedir. “Aba, ölürse ölür ne yapalým”.

Bu acý durumdan sonra, zannedersem Rahime annemle birlikte komþular da olaya dahil olmuþar. Benim için ellerinden geleni yapmýþlar ve takdir-i ilahi ölmemiþim.

Merhum aðabeyim Mustafa, ailemizin en büyük çocuðu. Ýlkokulu bitirince baþ muallim elinden tutarak ahýrda mala bakan babama gelir: “Amed aða, bu çocuk çok zeki bunu okutalým” der. Babacýðým tarihe geçecek sözünü söyler: “Baþ muallimim, kafasýna 12.5 liralýk þapka giyecek, (daha elbisesi ve diðer masraflarý cabasý) cebimde 12.5 kuruþ yok” der.

Ablamý hiç okula gönderemez, Ýbrahim abimi de 5’e kadar okutabiliyor. Sýra bana gelince: “Bu çocuk öldüydü yeniden dirildi, bunda bir hikmet var. Ceketimi dahi satýp bunu okutacaðým” der. Altý kardeþin içinden ortaokula baþlatýlabilen tek bendim. Bin bir güçlükle ortaokulu bitirdiðimde, merhum babam dedi ki: “”Oðlum biliyorsun imkanlarýmýz çok zayýf, devlet himayesinde bir okul tercih et” dedi. En masrafsýz okul olan Astsubay okulu idi. Her masrafýný devlet karþýlýyor bir de küçük maaþ veriyordu.

Bütün gücümle kalýþtým. Aileme mahcup olma lüksüm yoktu. Tek çarem vardý baþarmak. Rabbime sonsuz þükürler olsun. Nefsimden O’na sýðýnýrým. Yýrtarak, týrmalayarak, Ýþletme Fakültesi, Yedek subaylýk, Kredi Yurtlar Kurumu idari ve muhasebe memurluðu, Gazi Üniversitesi Asistanlýðý, Yüksek lisans, Doktora, Yardýmcý Doçentlik ve Anabilim dalý baþkanlýðý. En sonunda TBMM Burdur Milletvekilliði.

Öldürmeyip bana bu baþarýlarý nasip eden Rabbime sonsuz þükürler olsun. Doðuran merhum anama, sonsuz çaba sarf eden merhum babama, sonsuz gayret eden Rahime anneme, ablacýðýma, merhum abime, emeði geçen komþularýmýza sonsuz þükranlarýmý sunuyorum. Rabbim hepsinden de gani gani razý olsun. Ahirete göçenlere sonsuz rahmet, sað olanlara saðlýk ve selamet niyaz ediyorum.

Selam, sevgi ve dualarýmla… Allah’a (c.c) emanet olunuz…

14 Ekim 2017 Cumartesi Saat: 18.00. Antalya

Yrd.Doç.Dr. Süleyman COÞKUNER

21.Dönem Burdur Milletvekili

Kaliteli Yaþam Uzmaný