. .
Hiç sahibi olmadı kalbimin
Kimi sevdiysem sever göründü
Varsın olmasın
Sanki bütün yürekler sahipli mi
Arkasında var mı sevgisinin .
Kimsesiz kalmaya alıştı yüreğim
Unut beni sen de
Yaşanmadı say hiçbir şeyi
Adın dilimden düşmese
Gökyüzüne resmini çizsem de .
Denize saldığım kağıt sandallar
Dalgalar kıyıya sürüklediğinde
Yazdığım not eline geçecektir
Seni beni bizi yazdım her satırında
Bende bıraktığın her iz için
Bir serçeyi azat ediyorum yüreğimden .
Ömür dediğin çok kısa
Güle ağlaya geçiyor zaman
Nefesim tükeniyor
Yokluğunda günden güne eriyorum
Şimdi sensizliğin kol gezdiği yerdeyim
Suskunluğun tam ortasındayım .
Sensiz bir hiç olduğumu
Zemheri gecelerde üşüdüğümde anladım
Sana bir nefes kadar yakınım sanıyordum
Meğer çok uzaktaymışsın
Yıldızlar yol gösterse de
Silinmiş izlerin bulamam seni
Yine gözlerim boş boş bakacak uzaklara
Yaktığın ateş sönecek yüreğimde .
Biliyor musun
Hüznün başladığı yerde
Umutlarda tükenirmiş zamanla
Dudaklarım yalancı buselerini özledi
Sensiz geçen günler
Meğer sonsuzluk demekmiş
Ölmeden cehennemi yaşattın bana ...
Refik
12 . 11 . 2017
İstanbul
(
Sensizliğe Alıştı Yüreğim başlıklı yazı
keskin2011 tarafından
12.11.2017 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
