Ýzdüþümü sanýrým lal þiirlerin aksanýndan sýzan geliþigüzel imlermiþçesine hayatýn tüm tortusu yine yürekte çöreklenen.

Lal iklimler gibi hayat, soyut ve mükellef seyrinde imbat akþamlarýnýn eylülden sýzan bir kanama, yine ara namelerin aralýksýz tüketildiði çeliktenmiþçesine sinirlerde kopan yaygara.

Üreyen sessizliðin maktulü belli ki makbul bilip de gömüldüðümüz ve gömdüðümüz gençliðimiz aslýnda yaþ almakla paralel seyreden aldýðýmýz onca yas.

Göreceli bir saðanak iken kayýtsýzlýk; günü birlik mutluluk iken kýstas alýnan sonra da mamalarýný akýttýðýmýz gökten bozma tapýnaðý yüreðin hem de en soylusundan, en þaþalý birliktelik iken toz konduramadýðýmýz ve günsüz geceleri; yüzsüz aþklarý da saf dýþý edip bir kuytuda sýðýnmýþlýðýmýz.

Sýðýntý olmadýðýmýz gerçeði; simge arayýþýnda insanoðlu ve yüksek ökçelerin garip týnýsýnda hazandan bozma bir yaz’ý armaðan etmiþken Tanrý. Göreceli aþklarýn çetelesini tutup da görkemli sonlardan korkup sýðýndýðýmýz, sýðdýramadýðýmýz ve sýzdýðýmýz bir öðle vakti üstelik þiire dair bir arayýþý þaibeli bir yoksunluða dönüþtürüp de þair bozmasý kimliðimiz ile sürç-ü lisan etme kaygýsýndan muzdarip.

Gerçeklerin kaynakçasý aslýnda hayatýn alfabesi týpký hayallerin bünyesinde yalana da riyaya da yer vermediðimiz ve bir tebessümden ibaret olmasýný dilediðimiz yerkürenin atýflarýnda gök kubbe haricinde bir sýðýnak bulamayýp yine ifþa etmekten kaçýndýðýmýz gözyaþý belki de aðlayan surelerden kaçýþan meleklerin terennüm bildiði el yazmasý neþriyatý yine hâkim kýlýnan Ýlahi Gücün yetiþtiði ve yatýþtýrdýðý ufacýk yüreklerimiz.

Gölgenin ufkunda nasýl ki hazan…

Hazanýn utkunda nasýl ki hüsran…

Hüsranýn celbinde nasýl ki umut…

Kuruyan yapraklarýn kanayan damarlarý belli ki ýslah olmaz nefsimize söz geçirmeyi beceremeyip sessiz bir ihtilal iken yürekte saklý kocaman aþk cumhuriyeti.

Tanýsýnda gizem olsa da aþkýn ve nüfusunda kayýtlý bir elem de bellemiþsek ver elini özlem; ver elini bilinmezin tecelli ettiði bir sýkýlganlýðý maðfiret bilip, niyazlarýmýzda da saklý tuttuðumuz sýrlardan doldurduðumuz kocaman bir sýr küpü ve her nasýlsa ser vermeyi milat bildiðimiz geçmiþin sýr edinilesi yüreðin de çeperinde boþ boðaz bir imge takýlýyken.

Satýrlar hafriyat yüklü; kelam ezelden yanýk; kerim olan ise yegâne gücün sunumunda hep de merhamet ekseninde nakþeden bir döngü.

Ýnsaný edeple büyüten.

Edebi niyazla.

Niyazý ise inançla ve korunaklý dünyalarýn bilançosunda sefil bir yalnýzlýðý da kulp belleyip kaçýndýðýmýz coðrafyalarýn temaþasýnda bir dirhem gizem bin derdi saklar, görüþüne dayadýðýmýz baþýmýz ne kadar derde tasaya hâkim olabilir sorusunu es geçip bir gýdým huzurdan bile nasiplenmekten aciz biz faniler cumhuriyeti.

Aksayan aryalarda; ardýþýk cümlelerde ise apaydýnlýk dünyalar kurma istemi ve karanlýðýn maðduriyetinde, kansýz bir ölümmüþçesine zulüm ve ziyan ve yine tüm olup biteni dokunaklý bir hikâyeye sýðdýrýp mutlu sonlar yazmakla mükellef oysa kendi hikâyelerimizde maðdur birer gölgeye denk düþmekten öteye gidemediðimiz hayatýn çapulcu gerçekleri.

Hazanla karýþan hüsrandan öte bir iklim mi yoksa umut yoksa pekiþen bir aþk mý da adýna yalnýzlýk diyoruz?

Gölgelerden sorumlu benliklerimiz ve benliklerimizden yana dertleri de sakýnýp sakladýðýmýz bir utta dönüþen.

Bilfiil yaþanmýþlýk; eþ güdümlü þarkýlar; dolaylý maðduriyetler ve içimizden aksedeni yerküre asla kabul edemezken belki de bizler gerçekleri yere göðe koyamayýp yalaný bir uzuv belleyip de bir terennüm misali þiirlere göz; þarkýlara ses; yüreklere de niyaz yüklediðimiz ve bellediðimiz…

Göreceli aþklar biriktiren nice insan… aslýnda zalimce bir sevdayý mesken tutup þeytani bir refleksle aþkýný da yüreðini de kana boyayanlar.

Bir gölge kadar tutarsýz belki de; ya da sýra dýþýlýðý bir ölçüt bilip ölçüsüz sevgiyi de kendine mezar yapmaktan haz duyan bakir bir þarký sessizliðinde sözünü deðil geçirmek duyurmaktan aciz.

Kondurduklarýmýz bir de toz konduramadýklarýmýz.

Sevip de sevilmeyi unutan haylaz bir çocuktan çaldýðýmýz mutluluk mu yoksa aþkýn þaibeli dansý hem de insan ýrkýna bir sunum iken ve boyutsuzluðunu da tescillerken o ulvi rahlede ve yine Ýlahi Aþkýn dokunulmazlýðýnda tutarsýz bir mevkiden tutun da tutanaksýz bir sevdayý þiar bilen.

Surelerin de hicvinde ayan beyan varlýklarýmýz aslýnda yüreðin sulhu iken kendimizi kapýp koyuverdiðimiz.

Bir ölümü son bildiðimiz.

Bir de geceyi ýskaladýðýmýz hani dün öbekli geçmiþin intikamýný alýrken yarýn odaklý an’ý ansýzýn es geçtiðimiz.

Dar alanlý uzun paslaþma tadýnda belki de mutluluk ya da rotasý kayýp bir gemiden atýlan can simidi sonra da paye verdiklerimizden medet umup kendimizi unuttuðumuz ya da bir zincir misali dolandýðýmýz belki de çenemiz kilitlenirken yüreðin þifresini de bir kaosa kaptýrdýðýmýz.

Aþký rabýta bilen kelamda top yekûn yalnýzlýk sonra da hidayete vakýf gönül gözünde anlýk bir yoksunluk ve defolu yalnýzlýk ayyuka çýkarken çömez bir þiire çömelip de ufkunda hayallerin bir þair vasfýna haiz olamamayý pek de önemsemeyen… külliyen yalan aslýnda þiirler kadar söylediklerimiz de yalan aslýnda yalýn bir doðruyu þatafatlý bir yalana yem yapýp, bir sureyi de yoksunluðumuza kulp belleyip.

Belleklerimiz doldukça ve taþtýkça yüreðin ikramý gelin de görmezden gelin bazý hatalarý hani olmazýn oluru bir kapýdýr açýlan kapanandan bir sonra; hani yalýn bir doðrudur o kesirli yalnýzlýðýnýza denk düþen sonra da mülteci bir ime takýlýr aklýnýz ve gözlerinizin pervazýnda þiirler biriktirirsiniz yaþ yerine.

Yazmaktan uyuþan bellek; aðlamaktan somurtan bir çehre belki de edepli bir yoksunluk aþkýn zikri sonra da donanýmlý bir âþýk olmak adýna daðlar aþtýðýnýz…

Varsýn yalnýzlýk bürüsün çevrenizi yalana nazire eden bir yoksunluk ne derece kötü olabilir ki?

Varsýn kalabalýðý bölün gruplara ve varýn o meçhul yakaya hani þair dilinde bir lütuf belleyip de bir öyküye öykündüðünüz yetmezmiþ gibi bir de þarký dolayýn þiirin ayaklarýna.

Ötekileþen aslýnda özründe aþklar saklayan.

Yalýn ayak þiirlerin de baþ tacý iken ketum imler.

Dert sahibi þairlere yoksunluðunuzu sunup yoksulluðunuzla da dalga geçerken þiir erbabý onca yürek.

Kardýðýmýz ama karaya bulamadan.

Zikrettiðimiz ama zehir zýkkým olmadan yaþamayý de þerh düþtüðümüz her yeni günü bir sonraki güne devredip, dünün közünü yarýnýn sihriyle es geçip her nasýlsa an’ý da mezhep bilip zamaný tutsak bir saatten gözünüzü alamadýðýnýz ve sonra da yüksünüp yýldýzýnýzýn düþük olduðuna dair bir söyleme de paye vermezken.