Derli toplu olmalý ölüm hatta himaye edenlere bile sükûtu ikram etmeli.

Sükûtun eleme dostane yakarýþý bile güzel hele ki; ölüm de acý da O’ndansa ne muteber ve yaþanmýþlýðýn son duraðýnda bir kafiyeye bürünüp silinmek yeryüzünden ve ebediyen yüreklerden.

Kim ne derse desin giden unutuluyor hatta yaþarken bile yok sayýlýyorsa benlik, ölüm hak getire.

Soylu bir var oluþ amacý ve soyaðacýna eklenen belki de eksilen ve týrtýklarken hayatý arada bir yokuþ aþaðý sürüklenmek.

Zaman da yaralý ki insanlarla pay ediyor acýlarýný. Ýnsanlar da yaralý ki birbirlerini yaralamayý maharet biliyorlar.

Belki bir iklimden kopup gelen belki de iklimin ta kendisi hele ki geceye eþlik eden saðanak da oldu mu insanýn caný daha bir ölümü çekiyor.

Aldatýlar kadar kanýksayýp reþit bir acý bellediklerimiz ki ne garip: acýnýn yaþý mý olur hele ki yas’a yüklenip yasalardan bile uzunken benliðin eli ve vicdan de en usul yoldaþken, bir rahmet yükleyen bir de uykuyu bile delik deþik eden azaplardan da uzak kýlan…

Aþka nedamet yükleyip.

Arsýz bir sevgili nazarýnda, gölgemizle dahi rahat býrakmazken iþin aslý rahat batarken kimine.

Kimlerin neyden, aldatýlarýn ne amaçla ve umutlarý sonlandýranlarýn da varlýðýndan uzak kalmak adýna vazgeçtiklerimiz yine de baþ tacý yaptýklarýmýzý hala bir yerlerde koruma kollama isteði.

Ölü kuþlarýn çýðlýklarý çalýnýyor kulaðýma belli ki günün yorgunluðu henüz istirahata çekilmemiþ. Yoksa aymazlýðý mý yalnýzlýðýn, bu denli detone bir yakarýþý hala sunmaktan vazgeçmemiþ?

Çýðýran, gitmemek adýna kaygýlar biriktirdiðimiz belki de gidip de dönmeyi beceremeyip kala kalmýþlýðýmýz arafta ve ölü beyitler bile ýsrar ederken hüzün arasý yalnýzlýðýn ufkuna nazire eden bir yürek sesi ile varsýn dursun zaman.

Þimdilerin dün ekseni; yarýnlar hepten muðlâk, an’dan bile hoþnut deðilken neyin derdi de zamanla alýp veremediðimize biat hala zamaný ve kaderi suçlu görüyoruz?

Bizleriz belki de en ürkütücü yine yanýlsamalardan geçerken yolumuz; yine bin bir kazaným peþinde ve diri leþlerini gecenin gömmekle itham edip yeni günü bile korkutup kýþkýrtýlan masum duygularýmýz.

Kimse durduk yerde kendinin katili deðildir.

Zaten evrenin çýtasý bir alçalýp bir yükselirken, elinin kiridir oysa her ölümü kendimizden bilip, hayata nifak sokanlar bir tebessümü bile esirgerken.

Ölümüne sevdalýyýz madem yaþamaya… iyi de neyin ýsrarý da ölümü anmadan geçemiyor insan?

Zar tutan hilebaz adam. Sen ki meþrebinde en hoyrat kumarbaz yoksa sen mi çaldýn neþemi, demek bile bir huzur ve tutunduðumuz dalý kesmeyi göze alýp hala nasýl oluyor da elimizi ve yüreðimizi uzatýyoruz üstelik fire veren bir benlikten baþka hiçbir þeyimiz yok iken?

Kuru sýký mý olmalý atmaca bakýþlarýmýzdaki hüzün?

Yoksa yaþ mý dolmalý hazana rahmet yükleyip de kýlýfýna uydurduðumuz duygularý en muteber seviyede göstermek istediðimiz?

Derine çöken o tortu ve zerrelerin oynaþtýðý belki de gölgelerin için için kaynaþtýðý su birikintileri.

Aman ha, sakýn basma.

Ya derinse yaran?

Ya derinse içindeki hicran?

Boðulmayý hiç bu kadar sevmemiþtim aslýnda hayatýn boyunduruðunda acý çekmeye hiç böylesine alýþmamýþtým, deme lüksüm bile yok hele ki dünümdeki hazaný ben hala bahar sanýp; peþimdeki gölgeyi de dost sanýp… ne mi geçti elime ya da kayan ne oldu, demekten bile imtina edip sýðýndýðým bir kuytuda derleyip toplarken içimin daðýnýklýðýný.

Göz göze gelmeyi dilediðim ama gönülden gönle kurduðum sayýsýz köprüyü de göz ardý etmeden…

Peþimdeki hezeyandan ne muzdaripim ne de naçar bir ukdeyim; dündense günüme eþlik eden belki de hayatýn yarý deli yanýyým oysaki bir ömür mantýðýmýn güdümünde hareket etmem tembihlenmiþken.

Ayracý kaybettim bu yüzden koyuyorum noktayý: lakin þimdilik.