Taksim Elmadað'da bir otelde çalýþýyordum. Gece vardiya sýrasý bendeydi. Saat sabahýn beþi; otel için gazete almaya çýkmýþtým. Taksim’de gazete bayisinin yanýnda yaz kýþ oturup küçük tablasýnda incik boncuk satan yaþlý bir adam vardý; yaþlý adamýn iki gözü de yoktu. Hayýr olsun diye ondan bir nazar boncuðu alýrken nereden aklýma estiyse, “Ýþkembe çorbasý sever misin?” diye sordum. Ýçimden gelmiþti, harbiden çorba ýsmarlayacaktým. Adam, “Gözlerim görürken her gün bir büyük tas içerdim; þimdi midem kaldýrmýyor” dedi. Paramýn üstünü de kuruþu kuruþuna bir tamam verdi; ben iyilik olur düþüncesiyle, “Kalsýn amca” dediðimde, “Sen onu dilenciye ver” diyerek beni bir güzel azarladýktan sonra, “Gözlerim kadere aitti, bana danýþmadan aldý gitti; ama onurum bana aittir”, demiþti yaþlý ve kör adam…

Büfeden günün gazetelerini almýþ otele dönüyordum. Kaldýrýmýn üstünde baðdaþ kurmuþ, hýrpani giysiler içinde bir kadýn, kucaðýnda yamalý bir kundaða sarýlý yapma bir bebekle saða sola ýrgalanýp duruyordu. Önündeki karton kutunun içinde beþ altý kutu kibrit vardý. Yirmi beþ kuruþ býrakýp kibritlerden birini alýrken, “Üstü kalsýn” dedim; kadýn ani bir hareketle elime yapýþýp, “Aaa! Terbiyesize bak; kibritler satýlmýyor” diye cýrladý. Yirmi beþ kuruþumu geri aldým. Ben uzaklaþýrken arkamdan, “Deli mi nedir, hem parayý býrakýyor hem de geri alýyor!” diye söylenip duruyordu.

*

Muharrem Soyek