UMUT IÞIÐI

     ‘DÖRT MUM’ adlý kýsa, bilindik ve aklýmda olan bir hikâye yolcu oldu kalemime:

     Dört mum yavaþça yanýyordu. Ortam sessizdi ve konuþmalarý duyuluyordu.

     Ýlk mum konuþtu:

     “Ben BARIÞ’ým! Hiç kimse benim yanýk kalmamý istemiyor. Biliyorum ki söneceðim,” dedi. Kýsa bir süre sonra alevi azaldý ve söndü.

     Ýkinci mum konuþtu:

     “Ben ÝNANÇ’ým! Neredeyse herkes beni artýk gerekli görmüyor. O nedenle artýk bana gerek yok,” dedi ve konuþmasýný bitirdi. Alevi azaldý ve söndü.

     Üçüncü mum konuþtu:

     “Ben SEVGÝ’yim! Yanýk kalmam için artýk gücüm yok. Ýnsanlar beni bir kenara býraktý ve önemimi anlamadý. Kendilerine en yakýn olaný bile sevmeyi unuttular,” dedi. Alevi azaldý ve söndü.

     Ansýzýn bir çocuk odaya girdi ve üç mumun yanmadýðýný gördü.

     “Neden yanmýyorsunuz, sizin sonuna kadar yanmanýz gerekir,” dedi ve aðlamaya baþladý.

     Dördüncü mum çocuða döndü ve “Korkma, ben hâlâ yanýyorum. Diðer mumlarý yeniden yakabiliriz, ben UMUT’um,” dedi.

     Parlayan gözlerle çocuk ‘umut’ adlý mumu aldý ve diðer mumlarý tekrar yaktý.

     Oldukça manalý bir hikâyecik… Umudun kanatlarý var oldukça; ümit, sevgi, barýþ, inanç, özgürlük, insanlýk, kardeþlik, iyilikseverlik, insanî duygular asla yok olmaz. Umuttur ve duadýr insaný ayakta tutan. Hayallerdir insanlýðý topraða baðlayýp bilgi ile sulayan. Düþlerimizin düþleri ile hayalimizin ümitleri evlenip mutlu bir umut yuvasý kurarlar. Deðer kazanýr her bir hayal ve kýymet bulur iyiliðe deðecek bir kalple.

     Umudun elleri olsa da tutsa elimizden, umudun gözleri gözbebeðimize konuk olsa, umudun yüreði kalbimize yaklaþsa, umudun yüzü bizim çehremizi mum ýþýðýnda aydýnlatsa… Bir mum olsak her birimiz ve umut sunsak kendi ýþýðýmýzla. Umut ýþýðýmýzýn gölgesinde ballansa dua saatlerimiz. Umut ýþýðýnýzla ilerleyen, dua saatinizle nurlanan ve mum ýþýðýnda dostça alevlenen hayalleriniz olsun.