Bir sözcük var zihnimde dilimden dökülüp hayata geçmeye azimli
Yazýlmak isteyip de dökülemeyen onca kelime arasýndan pek hevesli
Uzun yýllarý devirdi de geldi
Ve þimdi hemen þuracýkta
Bekliyor demlenmeyi,derya olup anlam kazanmayý
Herkes yazar da o bekler en keskinini
Kimi sevda der kimi acý kimi ömür tüketen..
Öyle bir kelime ki her kalpte ayrý isim fakat ayný mana
Sabýrla bekliyor öyle zihnimden dökülmeyi
Merak ediyor nasýl bir suret bulacaðýný bu kalpte
Oraya gelene kadar çok badireler aþtý
Þimdi hemen þuracýkta kapý aðzýnda
Dilimin ucu kalbimin miracýnda piþti 
Anlat diyor sende ne oldum
Anlat hangi tepeleri aþtým
Anlat ki bu yolun yolcularý da bilsin
Baþlýyor dökülmeye o keskin kelime
Önce karmaþa ile baþlýyor yola akýl ve kalp kavgasýna tutuluyor bazen akýl oluyor bazen sevda
Sonra bir acý bir hüzün bir fýrtýna
Savruluyor evrende arýyor kendini
Birden hakikat oluyor vicdanýnda bir ses çýnlýyor..
Merhamete karýþýyor ses sükut ediyor.
Sükût içindeki çýðlýklarý geç fark etse de
Yangýn olup büyüyor..
Sonra piþmanlýk kaplýyor etrafý
Yine derin bir sessizlik
Kararlýlýk hakim lakin çoktan gemiler terk etmiþ limaný
Elinde bavulu avucunda umutlarý kalýyor öylece
Son umut bekliyor..bekliyor..
Kimse gelmiyor kahýr  gibi bir þey oluyor ama kimse görmüyor..
Ölüm son çare artýk
Bitsin bu yolculuk derken
Bir yaprak düþüveriyor bir umut daha savruluyor
Ýþte burada yollar ayrýlýyor insanoðlunda
Kelime kimisinde aþk oluyor kimisinde sevda kimisinde yara
Merak ediyor bu yolculukta nasýl bir dem aldý lakin bilmiyor
   Adý Deryada Saklý