Nazým’ýn dediði gibi bu memleket bizim.

         Akdeniz'e bir kýsrak baþý gibi uzanan

         bu memleket, bizim.”

            1071 Malazgirt Zaferi ile Anadolu topraklarý biz Türklere açýldý. Büyük Selçuklu, Anadolu Selçuklularý derken bu topraklara hâkim olduk. Köse Dað Savaþý’nýn Moðollara kaybedilmesi sonucu belirsizlikler yaþansa da daha sonra giderek Anadolu’ya hâkim olduk.  Osmanlý Devleti tarih sahnesine çýktý.

            Osmanlý Devleti, zamanla büyüdü, güçlendi. Osmanlýlar, klasik söyleyiþle ceddimiz, üç kýtada at oynattý. Kanuni Sultan Süleyman ünlü mektubuyla realiteye parmak basýyordu:

            “….  Akdeniz'in ve Karadeniz'in ve Rumeli'nin ve Anadolu'nun ve Azerbaycan'ýn ve Þam'ýn ve Halep'in ve Mýsýr'ýn ve Mekke'nin ve Medine'nin Ve Kudüs'ün ve bütün Arap diyarýnýn ve Yemen'in ve nice memleketlerin”  

              Nice memleketlerin hükümraný olduk diyerek; çaðýnýn yenilmez armadasý olduðunu öz güven içinde belirtiyordu. Osmanlý Devleti kuruluþ ve yükseliþ dönemlerinde çaðdaþlarýna göre bilimde, sanatta, mimari ve teknikte çok ileri düzeyde idi.

            Ne yazýk ki, dedelerimiz bu üstünlüklerini uzun süre sürdüremediler. 2. Viyana Bozgunundan sonra tarih sahnesinde Osmanlýlarýn adý hep yenilgiler ve toprak kayýplarýyla anýlýr oldu. Keþifler sayesinde batýlýlar yeni kýtalar keþfetti. Keþfedilen bakir topraklarýn zenginlik kaynaklarýný kendi ülkelerine taþýdýlar. Rönesans ve reform hareketleri, matbaanýn icadý derken batý sanayi devrimi yaþadý. Bilimde teknikte özellikle de askeri alanda büyük ilerlemeler kaydetti.

            Osmanlý tüm bu ve benzeri uygulamalardan bigâne kaldý. Geniþ topraklarýný korumak amacýyla girmek zorunda kaldýðý savaþlarý kaybetti. Topraklarý adým adým adým elinden çýktý. Duraklamayý, gerilemeyi engellemek baðlamýnda yapýlan çalýþmalarda baþarý saðlanamadý.

         En son girmek zorunda kaldýðýmýz 1. Dünya Savaþý’ndan da yenik çýktýk. Savaþ sonunda imzalanan mütareke ve anlaþma ile son vatan parçasý Anadolu’muz da iþgale uðradý. Altý asýrlýk Osmanlý Ýmparatorluðu resmen yýkýldý. Baþkent Ýstanbul iþgale uðradý…

Ve bu iþgallere karþý Mustafa Kemal Atatürk ve silah arkadaþlarý Ýsmet Ýnönü, Fevzi Çakmak, Kazým Karabekir… gibi büyük liderlerin önderliðinde yapýlan Ulusal Kurtuluþ Savaþý ile anavatan topraklarý kurtarýlarak yýkýlan Ýmparatorluðun külleri üzerine yeni bir devlet kuruldu. Türkiye Cumhuriyeti…

Atatürk liderliðinde kurulan genç cumhuriyet kurulduðunda ülke nüfusu on milyondan biraz fazlaydý. Ýnsanýmýz hastalýk, savaþ yorgunu, fakirlik ve cehalet içindeydi. Kýsaca uygarlýk yarýþýnda çok ama çok gerilerde kalmýþtýk.

Uygar dünyayla arayý kapatmak, geliþip kalkýnmak için büyük bir seferberlik baþlatýldý. Devrimler baþarýldý. Örneðin halkýn okuyup aydýnlanmasý için Eðitim Birliði ( Tevhidi Tedrisat) Kanunu çýkarýlarak kadýn-erkek tüm vatandaþlarýn zorunlu olarak okula gitmesinin yolu açýldý.

Avrupalýlar,  Otuz Yýl, Yüz Yýl savaþlarý yaparak kendi aralarýndaki mezhep anlaþmazlýklarýný çözmeye çalýþtýlar. Kanlý savaþlarla olumlu sonuca ulaþýlmadý. Sorunun çözümü olarak inanç olgusunun bireyle Allah arasýnda olan bir akit olduðu gerçeðine varýp laiklik denen bir anlayýþý yaþamlarýna kattýlar.  Genç cumhuriyet de ayný amaçla laiklik ilkesini benimseyerek ülkemizde mezhep ve farklý inançtaki insanlarýn inançlarýný özgürce yaþamalarýnýn yolunu açmak istedi.

Ýþte iþin püf noktasý burasý olsa gerek. Yýllarca halkýmýzýn temiz inançlarýný sömüren softa gericiler laikliði din düþmanlýðý olarak algýladýlar. Çünkü cumhuriyetin aydýnlanmacý ýþýðý kendi karanlýk çýkarlarýna set çekiyordu. Çaðdaþ uygarlýk yolunda yürüyen cumhuriyetin çarklarýna çomak sokmak gerekirdi kiþisel çýkarlarý zedelenenlerce.

Ýþte bu amaçla birleþti karanlýk düþünceli Derviþ Mehmet ve arkadaþlarý. 23 Aralýk 1930 yýlýnda Menemen’de devlete, cumhuriyete isyan bayraðý açýp þeriat isteriz diye halký galeyana getirdiler. Olayý engellemek isteyen Mustafa Fehmi Kubilay ile bekçi Hasan ve Hüseyin’i þehit ettiler. Acý olaylar yaþandý. Kubilay ve arkadaþlarý genç cumhuriyet fidanýnýn kanlarýyla sulayarak bugün al bayrak altýnda özgür yurttaþlar olarak yaþamamýza olanak saðladýlar. “Ýnandýlar, düþündüler, öldüler.”

Bu gün Lozan Antlaþmasý’ndan bu yana ülkemizde toprak kaybýna uðramadan özgür yurttaþlar olarak yaþýyoruz. Batýlarýn yüz yýllar içinde kaydettiði ilerlemeleri bizler daha kýsa zaman süresi içinde baþardýk. Demokrasiyi daha da güçlendirip, laik yaþam biçimini içselleþtirdiðimizde daha da güçleneceðiz.

Þöyle bir beyin jimnastiði yapalým. Cumhuriyetin yaþamasýna kast ederek Kubilay ve arkadaþlarýný þehir eden Derviþ Mehmet’in Ýslam dünyasýnda adalet sembolü Hz. Ömer’i þehit eden Ebu Lü’lü Firuz’dan farký nedir! Ya da Hz. Ali’nin katili Ýbn Mülzem’in kara zihniyeti ile Derviþ Mehmet’in ki, ayný deðil mi? Tarihte hak ve adalet düþmanlarý ne kadar çok! Sýrf kiþisel çýkarlarý için giriþtikleri hain ve acýmasýz eylemleri kim affedebilir! Hz. Hüseyin’i þehit eden zihniyeti nasýl deðerlendirelim!

Ýhanetler biter mi? Daha dün yaþadýk ulusça büyük kâbusu! Ne acýdýr! Hainlerin sinsice aramýza girip din kisvesine bürünerek masum insanlarýmýza saldýrýsýný yaþadýk. 15 Temmuz kalkýþmasýna kalkanlar devletimize, cumhuriyetimize, baðýmsýzlýðýmýza kast etmek için yola çýktýlar.

Türkiye Cumhuriyetini yýkmaya çalýþanlarla yapýlan mücadelede baþta Kubilay ve arkadaþlarý olmak üzere, 15 Temmuz kalkýþmasýnda ve ayrýca ayrýlýkçýlarla yapýlan mücadelelerde þehadet þerbetini içip þehit olanlarý bir kez daha saygýyla anmak her Türk’ün insanlýk görevidir.

 Bizler Türkiye Cumhuriyeti yurttaþlarý olarak Ulusal Kurtuluþ Savaþý yýllarýnda olduðu gibi birlik beraberlik duygusunu en üst düzeye çýkarabilirsek çaðdaþ uygarlýk düzeyine yürüme azmimizi hiçbir güç engelleyemez. Tek bir þeye ihtiyacýmýz var: Bir birlerimizin fikirlerine saygý göstermek ve bizleri birbirine baðlayan baðlara daha sýký sarýlmak…