Bir rüyayý sahiplenebilirim… asla görmeyeceðim bir rüyaya dokunup yokluðumu yok saymak adýna.

Yalnýzlýðýmý sahiplendim bile. Mademki sahip çýkýlmayacaktý ufkuma, dostluðuma, mutluluðuma ben sahip çýktým benden ýrak gölgeme.

Aidiyet duygumu yitirdim yitireli aklýmý da yitirdim, inandýðým aþk masallarýndaki yalancý mutluluða olan inancýmý dahasý kendimi yitirdim; yetindiðime ait olmak dürtüsüyle ait olmayý beceremediðim bir dünya iþte yaþadýðýma dair de bir rivayet.

Gömdüklerime bile sahip çýkamadým aslýnda onlar tarafýndan sahip çýkýlmadým ve çýka çýk göðün tepesine ulaþtým hala aradýðýma dokunma arzusuyla.

Ýnancýmý sezdi Tanrý aslýnda beni benden iyi tanýdýðý için son bir þans verdi.

Tanrý’nýn ikamet ettiði katýnda huzura iþtirak etmek adýna son bir beyit sundum sözüm ona veda hutbemdeki hayattaki varlýðýma.

Kanýksadýklarým bile bir rivayetmiþ hatta sakýncalý kâbuslar.

Sevip dirilmeyi dilediðim.

Yabancý insan ýrkýnýn ne solunda ne de saðýnda muhafaza edilebildiðim. Edindiðim ilk izlenimleri yok sayýp, tarafýnca edinildiðim izlenimler ise hep engel oldu sevilmeme.

Boyutsuzluðum kadar þendim bir zamanlar.

Zamanlarý öteledim derken ve yaþ aldýkça küçüldüm aslýnda yaslandýkça büyüyeceðime dairdi inancým lakin gördüm ki; acýlar insaný men ediyor/muþ yetiþkinlikten ve seçimimi o küçük kýz çocuðundan yana yaptým.

Ne bir mertebe ne bir sürüm sadece odaklandýðým andý ait olduðumu düþündüðüm. Düþündüðüm kadar mutsuz olduðumu gördüm ve mutsuz olduðum kadar da düþüncelerimi geri plana ittim.

Mutluluk masalýna kanmýþtým aslýnda her þeye ve herkese kanmýþtým ve sandým ki; kendime kanmakla en büyük hayatý yapýyorum.

Ýlkokula baþladýðým ilk gün ve hayatýmda edindiðim ilk arkadaþým. Arkadaþlýk mertebesine konan ilk yabancý. Ve sonradan sýnýfa gelen diðer bir yabancý çaldý onu benden.

Sebepsizdim o zamanlar aslýnda yine sebepsizim.

Sebepsiz sevmeyi öðrenmiþtim aslýnda bir öðreti deðil bir güdüydü benimki.

Sebepsizliklere sebepler ekleyince sevgiyi çok üst bir noktaya taþýdým. Taþýdýkça yoruldum ve yoruldukça sevdim ve gördüm ki; insan severken bir yandan da kendisini tüketiyormuþ.

Asýlsýz ithamlarla insanlarýn birbirini incittiðine tanýk oldukça korkmadým ilk etapta ne de olsa yalan söylemeyi beceremezdim ama insanlar kendi yalanlarýna inanýrken ben kendi doðrularýmý yanlýþ bildim ve bu sefer onlarýn yalanlarýnýn yanýnda saf tutanlardan biri haline geldim.

Eriþkin kimliklerin eriþtiði tek nokta… hayýr, hayýr, ne kötülük ne yalan sadece ve sadece acýmasýzca yok saydýklarý ve bir o kadar yerin dibine soktuklarý.

Denemedim asla onlardan biri olmayý sadece kendim gibi olabilmiþken bir ömür boyu, kendimden nefret etmeyi öðrettiler zamanla. Yalanlarýna kanmýþtým ne de olsa ve kayýp düþtüðüm o zeminde önce ayaklarýmý buhar oldu. Yürümeyi unuttum.

Dokunmayý unuttum zamanla.

Görmeyi de beceremiyordum. Gözlerimdeki ne isi ne nemi yok sayabildim bu yüzden iki boþluk haline dönüþtü göz çukurlarým.

Kulaklarýmý yitirdim zamanla ve burnuma gelen kötü kokularý yok sayabilmek için koklama özelliðimi sona erdirdim.

Kendi Tanrýmdým.

Tavrýmdaki lakaytlik aslýnda Tanrýsýz bir dünyanýn kanýtlarýydý.

Tövbe ettim yeniden.

Gidip geldim. Gittim ve gelmemeyi diledim. Geldim ama gitmemiþ olmayý diledim.

Yokluðum kimin umurunda olabilirdi ki?

Benden nefret edenlerin umurunda olabilirdim oysa. Ne de olsa nefretlerini besliyorlardý varlýðýmý katýk yaptýklarý kadar duygularýmý ve düþüncelerimi meze yapmanýn þerefine eriþebildikleri kadar.

Dünümde yaþamaktý en zaruri ihtiyacým aslýnda dünümdü benim azýlý düþmaným aslýnda bendim bana düþman ve her nasýlsa bendim yine bana dost.

Sevmeyi öðretebilirdim insanlara… denedim.

Bu kez onlar bana nefret etmeyi öðretti.

Ýçimin aksanýnda sarhoþ bir nida yükseldi göðe ve görebildiðim kadarýyla gerçekleri görmemeyi diledim.

Sahip çýkýlasý yalnýzlýðýmý sadece ben sahiplenebilirdim ve yüce Yaradan.

Aþka inancým bir günde yok oldu.

Yok olmayý dilemiþtim ama aþk yok oldu.

Zaruri olan sadece birbirine gereksinimi olan insanlarýn imza attýðý bir sözleþmeydi.

Doðurgan tabiatý reddettim.

Tabiat beni reddetti.

Kursaðýmdaki meyve ve sebzeleri lanetledim.

Açlýðýmý gideren tek þey hüzündü.

Hüznümü yok sayan evreni ben nasýl yok sayardým?

Yoksulluðun hicvinde insanlar tanýdým. Ýnsanlýðýn dibinde canlýlar tanýdým. Kendimi tanýdým gün ve gün.

Kendimi tanýtmalýydým kendimce.

Þiirler aktý damarlarýmdan. Þah damarýmdan daha yakýn olan Ulvi Gücün gölgesine sýðýndým. Sýðýndýðým kadar sevildim. Sevildiðim kadar kendimi ve O’nu sevdim.

Hiçliðime sahip çýkan sadece O’ydu aslýnda bana sahip çýkan yine O.

Varlýðým ne kutsaldý ne de zaruri bu yüzden varlýðýmý yok saymak iyi geldi bir süre.

Süreden ziyade ömrün ritminde belki de duraðanlýðýnda baþ baþa kaldým insanlarla. Ýnsanlarý tanýdýðým kadar yükseðe yerleþtirmeyi denedim yeniden. Denedikçe çözdüm. Çözdükçe dolandým.

Mum gibiydim bir ömür. Belki de evrenin en yalnýz ve en silik neferi bu yorgunluðumu boca ettim satýrlara. Kendimce yazdým kendimce okudum kendimce sevdim: madem sevilmeyi talep ettim ve yazmaktan ulvi ritmine evrenin bir köprü inþa ettim.

Asma köprümde mutluluðu tatmakla hüznü içmek arasýnda bir yerdeydim.

Yersiz söylemlerin yanlý ithamlarýna karþý çýktýkça yok sayýlmam bedellere denk düþtü. Denk düþtükçe denklemler türedi yeniden.

Ne kadar çok bilinmez ve ne kadar çok denklem yine de ön sözü olmayan romanlara denk düþebilme umuduyla hayatýmý resmettim tek bir þiirde ve tek bir dizede… neye yeterdi ki?

Yetmedi de.

Yetmeyi beceremedim madem yetinmeyi talep ettim.

Yetim cümlelerimi himaye altýna aldý Yaratan.

Yetilerimi biledim aslýnda var olup olmadýðýndan bile haberdar iken neyi kime ispatlayabilirdim ki?

Bir kem gözden nemalandým.

Belki de gözümden sakýndým oysaki içimin duvarlarýnda ses ve görüntü geçirmeyen bir mekanizma saklýydý.

Pervazýndaydým bedenimin.

Bedenimi yok saydýkça yükseldi ruhum.

Arþý alaya çýkan þiirlerle beslendim.

Besledim içimdeki öksüzü.

Ýçimdeki öksüz ölmüþtü hâlbuki.

Ölümle sýnandým bu sefer aslýnda sevdiklerimin yokluðunu tahayyül etmek bile yetmiþti.

Sevmeyi denedim denemesine ve baþardým.

Sevmeyi baþaramayan kim ise törpülendim.

Azýða aldýðým gemi’mde ve gem vurduðum tüm olumsuz duygulardan mademki arýnmýþtým mutluluðu niye bahþetmemiþti Tanrý?

Çünkü mutlu olmadýðým deðildi önem arz eden sadece bana biçilen role riayet etmememdi.

Bir düþten nasiplenmiþtim madem ve bir düþe düþmüþtü yolum ansýzýn…

Sýzýmdan ölmedim.

Acýmdan ölmedim.

Zira sevdiðim gün ölmüþtüm ben…

O ilk arkadaþýmý yitirdiðim gün öðrenmiþtim hayatýn bir düþten hatta bir kâbustan ibaret olduðunu.

Yitirdiklerim sayesinde defalarca ölmüþtüm. Acýmdan ölmedim ben.

Sevgime ihanet edenler öldürdü beni hem de o ilk gün.

Safça sevdiðim insanlar, arkadaþlarým, dost bildiðim çiçeklerim, çiçek bildiðim dikenler.

Ölmeyi hak etmiþtim ya da etmemiþ ne deðiþirdi ki bundan sonra?

Sevdikçe ölmeyi meþrep edindim ve öldükçe daha çok sevmeyi.

Mutsuzluðun tanýmý zaten bir kez yapýlmýþtý:

‘’Mutlu olduklarýný bilmedikleri için mutsuz olduklarýný sanmýþ, sahte bir mutsuzluktan kurtulmaya çalýþýrken gerçek bir mutsuzluða düþmüþlerdir.’’(Dostoyevski)

Belki de Ahmet Altan’ýn dediði gibi:

‘’Ümitsizce dururken bulurlar mutluluðu. Kimse sonsuza dek o mutsuzluk nehrinde sürüklenemez çünkü… Bir gün herkes kurtulur.’’