Akþamüzeri sokak tenha, dönercinin önü kalabalýktý. Kýsa boylu, kalýn kollu, tombul yanaklý dönerci, ocaðýn baþýnda buram buram terlerken dikkatle eti yaprak yaprak kesiyordu. Sýra ihtiyar kadýna geldi. “Oðlum, çeyrek kes annene.” Dönerci, tam ekmek alýp içini doldurmaya koyuldu. “Oðlum, kim yiyecek o kadar eti,” diye sitem edince dönerci üstüne alýnmadan “Annem, çeyrek sana ne ki! Artaný eve götürürsün. Torunlar yer,” deyip ekmeði uzattý. Kadýnýn caný, sýkýldý sýkýlmasýna ama parayý ödeyip döneri aldý. Dönerci dükkânýn içine doðru baktý. Gözleri birini aradý. “Benim delikanlý nerede?” Komi endiþeliydi. “Ustam, Kahraman Bey yaklaþýk bir saat önce çýktý.” Dönerci ellerini önlüðüne silip çýkardý. “Kapat dediðim büfeye gitti deðil mi! Hergele.” Dükkândan öfkeyle ayrýldý. Maðazalar ýþýklarýný söndürmüþ çöpçüler poþetleri kamyona atýyordu. Söylene söylene sokaðý koþar adým geçip köþeyi döndü. Caddeye çýktý. Þans oyunlarý bayiine bir kiþi giriyor bir kiþi çýkýyordu. Dönerci eþikten “Kahramannn,” diye seslendi. Orta yaþlý, uzun, zayýfça bir adam kasanýn üzerinden kafasýný uzattý. Yanýndaki adama bir þeyler söyleyip elinde biletler dönercinin yanýna geldi. Dönercinin yanaklar kýzarmýþ kaþlarý çatýlmýþtý. “Þerefimizi iki paralýk ettin. Yedi ceddimiz dönerci.” Kahraman sakindi. Kýsýk sesle “Baba, et satmaktan býktým,” derken dönerci hýzla Kahraman’ýn elini tutup biletleri aldý. Küfrederek savurdu. “Biz et satmýyoruz. Aç insanlarýn karýnlarýný doyuruyoruz. Aileler yemeðe geliyor. Onlara keyifli bir an sunuyoruz. Bundan mý gocundun.” Kahraman eðilmiþ biletleri topluyordu. “Ben insanlara umut satýyorum.” Dönerci burnundan soluyordu. Kahraman babasýnýn karþýsýna dikildi. Dönercinin yüzü kükreyen aslanýnkinden farksýzdý. Elini havaya kaldýrdý. Arkaya doðru gerindi. Dilini ýsýrdý. Kahraman gözlerini sýktý. Dönerci “Ya sabýr,” diyerek derin bir soluk verdi. Þefkat dolu yavaþça iki tokat attý. “Bir çeyrek.” Kahraman gözlerini araladý. Biletlere baktý. Desteden çektiði tam bileti babasýnýn gömlek cebine soktu. “Çeyrek sana ne ki!”