Pýnarbaþý Yaylasý… Ýstifa Giriþimim…

Nihayet ikinci yýl da bitti. Tayinim Kayseri’ye çýkmýþtý. Yeni bir yer, misk kokulu çiçeklerle beraberim. 1980 yýlý Kasým ayýnda Pýnarbaþý ilçesi Ýnliören Köyü Ýlkokulu’nda yeni görevime baþladým. Rakýmý epeyce yüksek bir yayla köyü. Dört öðretmen arkadaþ elbirliði, gönül birliði ile geçirdiðimiz karþýlýklý saygýnýn en güzel örneðinin yaþandýðý üç yýl. Ayrý yörelerin, ayrý kültürün insanlarýnýn, gayet uyumlu bir þekilde çalýþmasýný, takdir edilecek bir olay olarak görüyorum.

Buradaki görevimiz maceralý baþladý diyebilirim. Ordu’da þeytan baþarýlý olamamýþtý. Fakat bir türlü peþimi býrakmýyordu. Yeni görev yerim, köyler zincirinin sonunda bir yayla köyü. Çantamý alýp köyün yolunu tuttum. Köye varýnca öncelikle okul müdürümüz Sayýn Hüseyin MUTLU Beyle tanýþtým. Sað olsun benimle ilgilendi. Kalabileceðim bir ev gösterdiler. Fakat bu ev pek hoþuma gitmemiþ olacak ki, çantamý müdür beye teslim edip, daha sonra geleceðimi söyleyerek, ertesi gün Kayseri’ye döndüm. Dönünce istifa etmeye karar verdim.

Annem, artýk oðlum gurbetlere gitmeyecek, yanýmda kalacak diye seviniyordu. Fakat rahmetli babam, iyice düþündükten sonra karar vermemi, acele etmememi söyledi. Babam ileri görüþlü bir insandý. Kýrk küsur yýl muhtarlýk yapan insandan da bu beklenir. Babamla bir arkadaþ gibi idik. Birbirimizle çok iyi anlaþýrdýk. Babamýn diðer çocuklarýyla da iliþkisi ayný idi. Beni karþýsýna aldý ve þöyle dedi:
— Bak oðlum, hayat çok zor kazanýlýyor. Öncelikle bunu bir düþün, ondan sonra kararýný ver. Kararý sen vereceksin. Eðer gerçekten bu mesleði yapmak istemiyorsan kararýný saygýyla karþýlarým. Ýstemeyerek yaptýðýn iþten hayýr gelmez. Bildiðim kadarý ile mesleðini severek yapýyorsun. Ýstifa kararýnýn sebebi, gideceðin köyün elveriþsiz þartlarýndan olduðunu hissediyorum. Acele etme, köye birlikte gidelim. Ben muhtarla konuþur, uygun bir yer hazýrlatýrýz dedi.

Babamla birlikte köye gidip muhtarýmýz Sayýn Hayri ÖZCAN aðabeyimizin evine misafir olduk. Babamla konuþtuktan sonra zaten istifa etmekten vazgeçmiþtim. Artýk köyde bana verecekleri evin önemi de kalmamýþtý. Babama hangi ev olursa olsun kalacaðýmý söyledim. Babamý Kayseri’ye göndererek yeni görevime bismillah diyerek baþladým.

Yeni bir yer, karþýmda ýþýl ýþýl gözleriyle bana bakan çiçeklerim. Öðrencilerimle kýsa zaman içinde kaynaþarak derslere baþladým. Ýlk defa müstakil bir sýnýf okutacaktým. Müdür bey kendi kýzýnýn da okuduðu 3. sýnýfý bana vermiþti. Biraz sýkýntýlý baþlayan günlerim çok mutlu ve huzurlu bir þekilde geçiyordu. Öðrencilerim de bana alýþmýþtý. Derslerine çok çalýþýyorlar beni mutlu ediyorlardý.

Her öðretmen verdiðinin karþýlýðýný almak ister. Alýnca da benim gibi sevinir. Bu arada derslere kendimi öyle kaptýrmýþtým ki, öðrencilerime daha çok yararlý olayým düþüncesiyle biraz da tecrübesizlikten, çocuklara ödevi fazla verdiðimi velilerden gelen þikâyet üzerine anladým. Müdür bey gayet nezaket içinde tatlý bir dille bu durumu iletti. Ödev konusunda frene basmýþtým.

O yýl geçirdiðim teftiþ çok güzel geçti. Müfettiþ beyin tüm sorularýna öðrenciler çok güzel cevaplar veriyorlar tabii bu arada ben de zevkten dört köþe oluyordum. Bir öðretmenin verdiðinin karþýlýðýný almasýndan daha güzel bir þeyin olduðunu düþünemiyorum. Müfettiþin güneþ ve ay tutulmasýný sorduðunda Þevket ÖZSOY ismindeki çok akýllý ve baþarýlý öðrencimin parmak kaldýrýp cevapladýðýný, hatta müfettiþe:
— Öðretmenim tahtada çizerek gösterebilir miyim? Demesi beni daha da mutlu etmiþti.

Kayseri’den Size Yemek Geliyor Öyle mi?

Köyde aklýmda kalan ilginç bir olayý da anlatmak isterim. Köyden þehre giden otobüsler zaman zaman rekabetten dolayý çok erken saatlerde köyden yolcu alýyorlardý. Köye gelen misafirler sabahýn erken saatlerinde daha hava karanlýkken kalktýklarýný, þehre vardýklarýnda insanlarýn daha yeni evlerinden iþlerine gitmek üzere yola çýktýklarýný unutamadýklarý bir aný olarak anlatýrlardý. Otobüsler her sabah köyden þehre, akþamüzeri de þehirden köye yolcu getiriyordu.

Bu arada rahmetli annemle, ablamýn otobüs duraðýna gelerek, bize verilmek üzere hazýrladýklarý çeþitli yemekleri göndermelerini unutmak mümkün mü? Ýlk yýl Tuncelili Mustafa ERDOÐAN Hocam, ikinci yýl Pýnarbaþýlý Asým KAYA Hocamla birlikte ayný evi paylaþtýk. Akþam ziyaretimize gelen arkadaþlar yemekleri hazýr görünce:
— Bu yemekleri ne zaman yaptýnýz? Diyorlardý. Onlara Kayseri’den geldiðini söyleyince de þaþýrýyorlar;
— Demek size Kayseri’den yemek geliyor öyle mi? Diyorlardý. Ziyarete geldiklerinde þakalarý eksik olmuyor;
— Bu gün hangi yemek geldi? Menüde ne var? Diye takýlýyorlardý. Tabii yemek her zaman deðil, arada sýrada geliyordu. Yemek yapmasýný beceremediðimden hep bulaþýklar bana kalýyordu. Bekârlýk kolay deðil. Hani derler ya bekârlýk sultanlýktýr diye. Hiçte öyle olmadýðýný söyleyebilirim.

Bu arada Rasim, Servet, Duran aðabeylerimle, Tacettin ve Fuat kardeþlerime sevgi ve selamlarýmý sunuyorum. Bizlere çok yakýn ilgi ve alaka gösterdiler. Burada ismini anamadýðým dostlara, arkadaþlara, büyük küçük bütün köy halkýna selam ve hürmetlerimi sunuyorum. Hepsinden de yakýn ilgi gördük.

Yýllar sonra beni unutmayýp, ziyaretime gelen sevgili Düriye’yi, Ayþe’yi, Setenay’ý, Selma’yý, Sebahat’ý, Yasemin’i, Þamil’i, Þevket’i, Ferdin’i, Handan’ý ve þu an isimlerini sayamadýðým diðer öðrencilerimi unutmam mümkün deðil. Öðrencilerime olan aþýrý sevgim ve ilgim yýllar boyunca devam etti ve halen de devam ediyor. Handan’la ilgili bir anýyý sizlerle paylaþmak istiyorum. Handan’ýn beni çok sevdiðini bildikleri için onu kýzdýrmak, konuþturmak için:
— Ali hoca da hiçbir þeyden anlamýyor dediklerinde öðrencim hemen tepkisini koyarak;
— Siz ne diyorsunuz, benim öðretmenim Baki Hocadan bile bilgili diyormuþ. Köylüler yanýma gelince bunlarý anlatýyorlardý. Öðrencinin gözünde öðretmen her þeydir. Öðretmen her þeyi bilendir. Öðretmenin bilmediði hiçbir þey yoktur. Bu durum ilkokuldaki öðrencilerde daha çok görülüyor.