Dün öðlen namazý için camiye girerken gördüm ikisini. Caminin giriþindeki merdivenlerde oturmuþ kendilerince oyun oynuyorlardý. Ýkisinin de üstü baþý kir, pas içerisindeydi. Ayaklarý çýplak, hatta küçüðünün belden aþaðýsý komple çýplaktý! Biri; yaklaþýk iki yaþlarýnda, diðeri ondan belki bir iki yaþ daha büyük, iki masum çocuktan bahsediyorum.

Öncelikle yerdeki soðuk mermerlere deðen çýplak ayaklarý iliþti gözlerime. O an; havalar soðumaya baþlayalý beri evde “aman yavrum ayaðýnýza çorap giyin, terlik giyin” diye býkmadan uyardýðým çocuklarým geldi gözlerimin önüne. Vicdani olarak etkilenip kendimi sorumlu hissettim. O çocuklara nasýl yardýmcý olabilirim diye düþünmeye ve ayný anda da neden orada olduklarýný anlayabilmek için onlara sorular sormaya baþladým.

“Ayakkabýlarýnýz nerede çocuklar?” diye sordum ilk önce.

Küçük çocuk daha konuþmayý bile bilmediðinden, büyük olan: “Ayakkabýmýz yok!” diyerek cevap verdi.

Bu defa, “Anneniz, babanýz nerede?” diye sordum.

Yine büyüðü : “Bilmiyorum,” dedi.

“Eviniz nerede?” diye sorgulamaya devam ettim ama çocuk:

“Evimiz çok uzakta,” diye cevap verince, epey þaþýrdým.

Bir anda aklýmdan; “Bu çocuklar buraya nasýl gelmiþ olabilir; yoksa birisi mi býraktý camiye; acaba kimseleri yok mu; yetim veya öksüzler mi?” gibisinden art arda sorular geçmeye baþladý. 

Þaþkýnlýðýmý ve iyice artan merakýmý gidermek ve de durumlarýný, hakikaten ne için orada olduklarýný anlayýp onlar için ne yapabilirim diye çözümleme yapabilmek üzere: “Peki, siz buraya nasýl geldiniz? Yürüyerek mi?” diye sorduðum anda, alt kattaki abdestliklerden çýkýp namaza yetiþebilmek için aceleyle bize doðru gelen biri; -konuþtuklarýmýza kulak misafiri olmuþ olmalý ki-  yanýmdan geçerken bana bakýp:

 “Aman ha, sakýn bunlara yardým etmeye çalýþma! Elini verdin mi, kolunu alamazsýn!” diye uyarýda bulundu ve basamaklarý çýkarken konuþmaya devam etti: “zaten bu çocuklar buraya uzaktan gelmediler. Evleri yok ama caminin hemen arkasýndaki tarlada, çadýrda yaþýyorlar. Hem, anne ve babasý da orada, çadýrdalar,” dedi. Ýþte o anda þaþkýnlýðým bir kat daha arttý.

Anne ve babalarý sað olan bu çocuklar; yuvalarýnda olacaklarýna, bu soðukta, sokaða terk edilmiþ gibi cami merdivenlerinde, çýplak ayaklarla dolaþýyorlar. Hayret!

Camiye girip namaza durdum ama o çocuklarýn halleri ve o adamýn söyledikleri aklýmý kurcalamaya, zihnimi meþgul etmeye devam etti.

Namaz biter bitmez, cemaatin camiyi terk edeceði o üç beþ dakikayý fýrsat bilip kýble tarafýndaki pencerelerden birini açarak dýþarýya baktým. Çadýr falan görünmüyordu. Sonra doðu tarafýna yönelip de oradaki pencereyi açýnca, yan tarafta bulunan parke taþý iþletmesinin arkasýnda kurulmuþ çadýrý gördüm.

O sýrada, ilerideki özel hastanenin yönünden on iki, on üç yaþlarýnda bir kýz çocuðunun elinde bir paket kaðýt mendille, tarlayý yol tutup cami yönüne doðru geldiðini gördüm. Tahmin ettiðim þey miydi, diye düþünerek biraz bekledim. Kýz çocuðu; çadýra girip de, çadýrýn ucu açýk olan kýsmýndan görünen, yerdeki minder üzerinde yan gelmiþ uzanýp rahatýna bakan bir adam, uzandýðý yerden doðrulmaya baþlayýnca durumu daha net anladým.  Evet, tam da tahmin ettiðim þeydi. Bunlar; dilenciliði meslek edinmiþ, her mevsim farklý bir þehre giderek saðda solda dilenen ailelerden biriydi.

Ýþte o anda; durumlarýna acýdýðým o çocuklarýn, aslýnda babalarý tarafýndan dilenmeye alýþtýrýlan, baþkalarýnýn duygularýný sömürerek kazanç elde etmeyi vazife edinen bir ailenin zavallý, masum birer fertleri olduklarýný anladým.

Bir yandan o masumlarýn durumuna üzülürken; bir yandan da, babalarý olacak adama karþý nefret duygularým kabardý. Kendi kendime söylenmeye baþladým.

Ulan insafsýz adam! Sen nasýl bir babasýn? Kendin, çadýrýnda yan gelip keyif çat, o çocuklarý da ayakkabýsýz, yarý çýplak ve periþan bir vaziyette; kir, pas içerisinde býrakýp saða sola sal ve onlara acýyýp yardým etmek isteyenler üzerinden menfaat saðla! Olacak iþ mi bu?  

O çocuklarýn ne suçlarý var? Madem bakamýyorsun, ne diye dünyaya getirdin o kadar çocuðu, diye soracaðým ama… Ama yanlýþ olacak! Neden mi? Zaten adam; onlarý bakmak için deðil, köle gibi çalýþtýrmak için dünyaya getirmiþ. Gördüðüm tablodan anlaþýlan açýk ve net olarak bu!

Yazýklar olsun senin gibi insanlara! Gidip bir iþ bulup alýn teri ile çalýþarak, çoluk çocuðunun rýzkýný temin etmek dururken; o masumlarý kullanarak maddiyat elde etmek, nasýl bir insanlýktýr anlayamýyorum!

Dinimizce hoþ karþýlanmayan dilenciliði; býrakýn yapmayý, meslek haline getiren bu tip insanlara ne denilebilir, inanýn onu da bilmiyorum.

Evet, dinimiz; dilenciliði kesin olarak yasaklamýþtýr. Belki içinizden: “muhtaç olanlar ne yapsýn, o zaman?” diyebilir siniz.

Muhtaç olmak, fakirlik çekmek farklý bir durumdur. Muhtaç olanlar, zaten dilenmezler. Birilerine el avuç açmak zorunda kalsalar bile, sadece acil ihtiyaçlarý olan bir þeyleri temin etmek için taleplerini dile getirirler.  O da geçici olur. Dilenmeyi meslek edinmek ise bu durumun ahlaksýzlýk boyutudur.

Her þeyi bir yana býraktým da; aktardýðým bu olayýn, sadece çocuklara yönelik boyutu beni çok etkiledi. Bu yazýyý da o yüzden kaleme aldým.

Oyun çaðýnda, dünyadan bihaber yaþayan; iyiyi, kötüyü daha ayýrt edemeyecek yaþta olan o masumlarýn bu hallere sokulmalarý beni çok etkiledi diye paylaþtým sizlerle. Ne suçlarý var ki onlarýn?

Bizim çocuklarýmýz; sýcak yuvalarýnda oyuncaklarýyla oynayýp eðlenirken ve de yaþý gelenler okul okuyup eðitim alýrken; o çocuklarýn ve onlarýn emsali olan diðer masumlarýn, bu hayattan hiçbir pay alamýyor olmasý yüreðime dokundu.

Bu serzeniþim sakýn yanlýþ anlaþýlmasýn! Benim isyaným kesinlikle Allah ’a karþý deðil ve de olamaz! O Rahman ve Rahimdir. Rýzký veren, O ’dur.  Benim isyaným; o çocuklarý kullananlara; vicdansýz, merhametsiz anne ve babalarýna!

Ne diyelim? Allah ýslah etsin; o zihniyette olanlarýn tamamýný!