Geçmiþin tozundan arýnmak adýna, dünleri ýslýklayan bir yürek ritmi ile müdahil olmak hayata sonra da gecenin ferine yenik düþen bir batýl yörünge…

Ýstiflenen de fazlasý aslýnda zanlarýn muhbir bellendiði; insanlarýn kinayeye doymadýðý ki atýl bir yürek daha eklenirken zamana ve uzay boþluðuna, bir terennüm daha yitip gidiyor belki de dengini arayan mutluluða özlem sonra da sarkacýný yitirdiðimiz bir döngüde rahmeti kucaklamak adýna boþ inançlarýn sahibi ketum varlýklardan nasiplendiðimize dair bin bir güçlükle sahip çýktýðýmýz aslýmýz belki de aslýmýzý yitirmekten imtina ettiðimiz asýlsýz bir düþ gücü.

Kýrýklarý taþýyor fazlalýk bildiðimiz ne ise. Hoyrat ve muðlâk yörüngeler bazen karýnca adýmlarýyla sahipleniyor kötüyü.

Þirret taarruzuna muhatap olmaksa zulmün, adil düzene de bir uyarý niteliðinde.

Yorgun ve perdeli gözler belki de teneffüs ediyor havayý ve soluyan bir yürek deðil de kibirli bir safsata yine teyakkuzundan nasiplendiðimiz ölümün anlýk izdüþümü ne de olsa ölüm tek ve asal bir sayý olmaktan çok öte bazen atlaya atlaya geçtiðimiz yollar ve yýllar bazense siftindiðimiz yalnýzlýðýn damarýna basan bir þahin bakýþý.

Serzeniþine vakýfýz madem sessizliðin belki de kýtalar arasý yaptýðýmýz yolculuðun sýra dýþý tezahüründe bir imge kadar da kibirliyiz ve de kayýtsýz.

Düþkün mü yoksa müptelasý mýyýz muðlâk sevgilerin? Her ikisi de ayný kapýya çýkýyor madem ya kapýyý açan mucidi kim ola ki bunca kehanetin erbabý bir insanlýk müsveddesine rast geldiðimiz?

Bir kuytuyu uyuttuðumuz; uyuttuðumuz iç sesimiz aslýnda kýlýksýz bir güncelleme babýnda bir gölgeden nasiplenmek belki de gölgelik mahiyetinde korunduðumuza delalet hele ki o sýra dýþýlýðý yok mu mücbir sebeplerle kaybolmuþluðun…

Haykýrýþýn çatý katýnda kaynayan bir kazan aslýnda aslýna itibar etmeyen bir yönerge yine benliðinin derdinde aslýnda dertlendiði deðil de dinginliðine haiz olmak mekanizmanýn.

Surunda ve þuuruna yenik hani olur da bir bir teyelleriz rüyalarýmýzý uzay boþluðuna belki de boþluðumuza haiz olmanýn gücüne ve resmigeçidine de tanýklýk yaparken, rüþtünü ispatlamak gezegenlerin.

Devingen mizaçlardan bir alýntý belki de çekim gücü belli ki aþkýn çekim gücüne yenik düþen bir dahi tadýndayýz her birimiz.

Yerçekimi bile yenik düþüyorsa aþka belli ki aþkýn ihaneti ve dirayeti sýk sýk yaftalandýðýmýz bir o kadar afalladýðýmýz…

Ebegümeci bir gizem hatta þerrine lanet olsun dediðimiz iblisin kýrmýzý gözlerinde kazan kaldýran ihaneti yine Yarataný reddeden o benlikte bir cehennem daha eklenirken iç dünyalarýmýza ve kendimizle paslaþtýðýmýz aslýnda vicdanýn kuytularýnda gezinen gezegenler yine ardý ardýna kývýlcýmlar saçan ve öfkesini savuran evrenden alacaklý olan insan mý yoksa Tanrý mý, demenin sorgusuna bile yenik düþüp, bil mukabil, dercesine zarif bir reveransla gönül gözümüzü hibe etmekten geri durup, sýðýndýðýmýza ihanet etmekten kaçýndýðýmýz ve kaçýrdýðýmýz gözlerimiz hele ki dipsiz kuyularda balon ruhlar cirit atarken.

Ýnce uçlu bir kaleme yenik düþen aþk tadýnda aslýnda yazmaktansa yaþamak duygularý ve yaþayýp görmeden sezinlediðimizi sergilerken boþ sayfada üstelik üstünkörü bir taarruz da deðil: kelimenin manasýyla yenik düþtüðümüz hatta ölümün asaleti yeter ki yaþarken nemalandýðýmýz zulüm son bulsun, zihniyetine sarýlýp edindiðimizi adlandýrmak ya da adý olmayan bir boþluðu þiire boyamak sonra da evreni aþký ve aþký pembeye derken pembeyi boca ettiðimiz gecede bir demli yangýn misali, közüne, koruna ve özüne sahip çýkan hani olur da gecenin kulaðýný çekeriz ve kem gözlerden uzak kalmayý dileriz.

Naaþýnda þairin, ýskalanan bir þiir de deðil oysa söylemeyi unuttuklarýmýz bu yüzden serildiðimiz rahlesinde huzurun ve þuur kaybýna yenik düþüp de içine düþtüðümüz aþký yaftalayan bir hicvi gönül borcu bilip gönüllü olduðumuz aþkýn öldürücü gücü.

Gölgeli düþlerimi armaðan ederken, alacaklýsý olduklarýma belki de demediðimi býrakmaktansa yapamadýklarýma sahip çýkmak adýna.

Yapamadýklarýmdan vardýðým varacaðým belki de varýlacak son noktayý en baþta görüp çivileme daldýðým o boþluk.

Kuytularýn sihrine vakýfým týpký sessizce sevmek gibi.

Aslýnda yalnýzlýðýn doz aþýmýnda, çalýþmayan sileceklerime bile sahip çýkamamanýn verdiði esefle usulca kýnýyorum kendimi.

Kýnandýðým kadar da kýyamadýðým belki de kýymýðý çýkmayan hangi acýlý organým ise-sözüm ona-kayýtsýzlýðý ile duygularýna sahip çýkmayý beceremeyenler yine sevdalarýna.

Sevmekten korkar oldum, demenin neresi yanlýþ oysa?

Daha da korkuncu; sevip körelmek kendi içinde ve sevgisine sahip çýkamayan habis bir ruhu pek bir önemseyip limit aþýmý duygularý da zapt edemezken.

Enerji yüklendikçe lakin çalýnan mutluluðumuz ve potansiyel neþenin kinetik hüzne dönüþtüðü daha yalýn bir ifade ile sahip çýkmaktan aciz bizler sayesinde sahip çýkamadýðýmýz dünya gerçekleri ile sarsýlmak þöyle dursun en bitimsiz özlemi ile varlýðýn, dünya nimetlerini gözümüz görmezken maneviyatýn ve duygularýn ýrmaðýna yelken açýp bir o kadar geri tepen enerji yükümüz ve sonunda içimizde kuruyan sevgi ýrmaklarý.

Ön sözü olmayan romanlar gibiyiz son zamanlarda belki de hikâyesi kayýp bir þiiriz yine þehrin ýssýzlýðýnda tüketilmeye dair bir fetva ve kundaklanan cümlelerimize sahip çýkmak adýna bir sonra söyleyeceðimizi tehir ediyoruz en azýndan verdiðimiz en az kayýp bizim için bir o kadar kardýr, demenin maliyetini hesaplarken gizli saklý.

Sonlarýn son özürlü, hikâyelerin baþlangýca bile sahip çýkamadýðý kýsa cümleleriz belki de her birimiz.

Günlük konuþma dilinde kullandýðýmýz kýsýtlý kelime sayesinde ve sayýsýz kýsaltma ile duygularýmýzý bile kýsaltýp hala nasýl oluyor da insanýz demeye utanmazken.

Maðduriyetin en yakýþtýðý hep mi kadýnlar ve çocuklar? Ne can yakýcý bir terim, yine maðduriyetin hiçbir canlýya yakýþmadýðý þöyle dursun bunu nasýl oluyor da kadýnlar ve çocuklar için kanýksamýþ bir toplum olduk?

Söz öbeklerinde ne çok yanýlgý var. Sevgiyi nefrete dönüþtüren belki de kalabalýðýn en çok yalnýzlýða þerh düþtüðü sözüm ona varlýklý ve asil ruhlarýmýzla sefil ihtiraslarýmýzý pay ediyoruz kimi zaman sessiz kimi zaman kuru gürültü ve genelde kimsesizliðimizi boykot ediyoruz söylediðimiz yalanlarla ve kendimize kurduðumuz sanal dünyalarda iç geçiriyoruz kýskandýðýmýz hayatlara.

Yetinmeyi unuttuðumuz nicedir aslýnda kendimize yetemediðimizi bile itiraf edemezken ve sözüm ona mutluluk rollerine bürünmüþ ve mutsuz insanlarý aþaðýlamayý da görev edinmiþken.

Sebepsiz sevebilirken sebepsiz nefret edebiliyoruz ve sebepsiz kahkahalarýmýzý satýyoruz hazan yüklü yüreklere kör nokta muamelesi yapýp.

Kanýksadýkça çevremizi ayrý düþtüðümüz özelimiz.

Özel bellediklerimizi ifþa etmekten kaçýnmayýp çevre þartlarýna müsait olmasak da hýzlý bir deðiþimle uyum gösterdiðimize kani oysaki kendimize ve çevremize yabancý.

Körebe oynayan hangi zihniyet ise içinde çýrpýndýðýmýz ve asaletin ayak sesi olan kabullenmiþliði yediremeyip kendimize, isyan bayraðýný çektiðimiz önyargýlarýmýz ile alet olduðumuz ne çok kumpas.

Kýyýlardan çekilen deniz gibi belki de deli fýtratý ile esen rüzgara paye vermezken bizi bize sunanlara çektiðimiz rest ile aslýnda kendi kuyumuzu kazdýðýmýzýn farkýnda bile deðilken.

Kuru sýký bir tebessümü ilah belleyip, kara kuru bir imgeyi gerçek sanýp aslýnda içimize ayna tutanlardan kaçýp kendimizi dev aynasýnda gördüðümüz…

Kim bilir nedendir bunca anlamsýzlýk, demenin bile bir anlam olduðuna vakýf ve yenildiðimizi kabul etmeden hala içimizdeki gizi de sonsuza kadar saklama kaygýsýyla kendimize bile itiraf edemediklerimiz.

Gün özürlü bir düþ görüp…

Güne çýkmayan bir aþký nefrete dönüþtürüp…

Sakýndýklarýmýzla saldýrdýðýmýz ayný noktada buluþurken…

Ve en büyük düþmanýmýz yine biz iken bizi bize yanlýþ sunan bir fermanmýþçasýna hala çözümleyemediklerimiz ve süreci sonlandýrmaktansa kendimizi kandýrdýðýmýz.

Boynumuz ne kýldan ince ne de ensemiz kalýn… deyiþlerinden üreyen o tedirgin mizaç deðil mi tek tabanca yine kararan gözlerinde mutluluðun, büyüyen gözbebeklerinde hidayetin belki de geniþ mezhepli bir ilham perisinden alýp da nasibini tüyme vaktidir buralardan.

Arka pencerenin ýþýðý mademki hala yanýyor belki de nöbeti devretmenin zamaný gelmiþtir de geçiyordur son vapurun ötmeyen hengâmesinde kaptan rotasýný çoktan kaybetmiþken.

Basit bir yalýtým aslýnda hayatýn reveransý ile tutunduðumuz hatta çocukça tutturup bir imayý, bir simgeyi, bir rehaveti belki de en asilinden sessizliðe mahkûm olduðumuz.

Ýçimin iplerinde asýlý yorgunluklarým var madem ve mademki gücümü katladýðým güzel insanlar görüyorum yol aldýkça… sap(ta)ma bazen anlýk bazense ömürlük ve ilhamlarla yolumun kesiþtiði sanýrým sakýncalarýný da görmezden geliyorum ve sevdalandýðým hayata peþkeþ çekiyorum onca duyguyu.

Abartý olma ihtimali de yok hani belki de sakil bir rüzgârýn kuþattýðý tedirginliðimdir ansýzýn da çaðlama ihtimali ile yörüngemden yaptýðým o oynama ile istiþare ettiðim iç sesim.

Ýmlerin teyakkuzu mu ne yoksa aklýma ihanet edip aptalca düþtüðüm sevdalar hatta katýksýz þerh düþtüðüm belki de bir martaval niteliðinde sonra da kayýplarýmýn izini sürüyorum.

Katýksýz bellediklerim belki de atýk bir mahsulüyüm günün ve ömrün. Atýl gücümle kavrulduðum; yanýk sesi ile muteber düþlerin ben hala çetelesini tutarken rahmetin ve rehavetin sonra da soytarý bir imgeye takýlýp düþme ivmemi sýnýrlandýran üç beþ þiir kazýntýsý.

Demekten yorulmadýðým belki de densizlik derecesinde tekerrür eden duygular hatta harmanladýkça günün teyakkuzunda kuru sýký bir ilah tarzýnda yine gecenin nöbetini aldýðým bu da yetmedi öfke nöbetlerine aldýrýþ etmeden geçmiþin, geleceðin taslaðý ile günümü yardýðým belki de kýyýmdan alýp nasibimi çöreklendiðim batýl sanrýlar.

Tutmaksa hayatýn nabzýný…

Tutturmaksa çocuk gibi…

Tutunmaksa sevdiklerime…

Tutkuluyum madem sevgiye…

Gönülden süzülen yaþlarýn mademki hükmü kalmadý, geceden arakladýðým karayý boca edip þu beyaz boþluða sonra da rimeli akan palyaçoyu görmezden gelip ben de ahkâm kesebilirim ahvalim gibi…

Dürtükleyen mizacýn kalýp yargýlara itirazý sonra da tensiye ettiðim güzelliði koruma altýna alýp delisi olduðum hoyrat rüzgâr…

Dumaný üstünde öfkelerden muzdaripim belki de geniþ açýlý yalýtýmýn dar açýlara kinayesidir bu sýradanlýk.

Dogmalarla büyümüþ bir çocuðum ve evet, iddia ediyorum çocuk olduðumu sonra da yetiþkinlerin titrine uyumsuzluðum sorgulanýyor.

Dünden evveldi aklýmý badana yaptýrdýðým sanýrsýn ki gazozla piþmiþ bir kek içimin sancýlarý. On aylýk hamile kadýnlara taþ çýkartýr göbeðim hani. Ýçmediklerimi bile öðütüyorum sonra da kibirli dokuma atýfta bulunuyor içimin boyacýsý. Zamk benzeri bir elem bizimki zehir zemberek dokunuþlara da yok sabrým sonra çörekotu piþiyor aklýmýn fýrýn ötesi kýzgýnlýðýnda ben hala neyin derdindeysem…

Þehir çok suskun bugün belli ki þaibeli dokusunda yorgunluðun ýskartaya çýkmýþ mutluluk sonra da kývamýný tutturamýyorum, deyip denemekten vazgeçiyoruz.

Öfkesi burnunda belli ki þehir eþkýyalarýnýn sonra da ayakkabýlarýnýn arkasýna basýp hep bir aðýzdan þakýyorlar geceyi tetikleyen mermilerden de almýþken payýný þehir ve eþkýya ve azap üçlemesi.

Þimdi bir tekerleme uydurma vaktidir ve geceyi ebeleyen ellerinde kaderin, týnýsý kayýp bir þiirden de nasiplenip ötelenmenin mimari hangi zalim ise gelip de nara atma vaktidir.