Sýnýflar, çocuklarý karne alan velilerle dolup taþmýþtý. Öðrenciler öðretmenleriyle fotoðraf çekilirken sevinçle gülümsüyorlardý. Arkadaþlarýna göre boyu kýsa kýz öðrenci karnesini öðretmeninden alýp biri orta yaþlý diðeri yaþlý kadýnlarýn arasýna yürüdü. Kadýnlarýn arkasýndaki ihtiyar adam eðilip çocuða sarýldý. “Tebrik ederim Gökçe.” Kadýnlar karneyi inceliyor bir yandan da teþekkür belgesini elden ele gezdiriyordu. Kýzýn yüzü asýldý. Baþý öne eðildi. “Babam.” Ýhtiyar kadýn kýzý yanaðýndan öpüp adama döndü. “Dedesi, Gökçe’nin babasýný ara bakalým.” Adam ceplerini kontrol ederken genç kadýn el çabukluðuyla çantasýndan telefonu çýkardý.

Askeri konvoy hudut kapýsýna doðru yol alýyordu. Tank yüklü uzun araçlar konvoyun büyük kýsmýný oluþturmaktaydý. Araç komutaný, þoförü ara sýra uyarýyor, telsizle harekât merkeziyle irtibatý saðlýyordu. Telefonu çaldý. Parkasýnýn cebinden çýkardý. “Aþkým,” diyerek görüntülü aramayý kabul etti. Kýzýný görünce mutluluktan dört köþe oldu. “Baba,” diyordu kýz “Teþekkür aldým.” Komutanýn boðazý düðüm düðüm oldu. Kýsýk sesle “Caným kýzým tebrik ederim,” diyebildi. Kýzýn gözleri ýþýl ýþýldý. “Sen hiç teþekkür aldýn mý?” Komutan kendini toparlamýþ rahat konuþabiliyordu. “Ders çalýþmayý sevmezdim,” diye lafý bittiðinde ekranda babaanne gözüktü. Sesi sevgi ve sitem yüklüydü. “Takdir, teþekkür hak getire!” Ekranýn bir köþesinde dedenin yüzü belirdi. Gözyaþýný siliyordu. “Almaz olur mu Gökçe! Baban bugün takdir aldý.”