Zaman aralýðý olmasýný tahayyül ettiðim, yine saadet zincirinde kopan bir halka misali…

Gün özürlü düþlerimi yaktýðým ve yýktýðým nasýl da aþikâr ve az sonra kýrýlacak iç sesimin çýtýrtýlarýna haiz olduðum…

Gönül küpeþtemde sakil bir duvar: hulasa eksenin namert ve kaygan zemini ve az sonra öleceðimin de bilincinde.

Gözlerimde ne nemrut ne de yanlý bir isyan sadece Allah, diye inleyen benliðim. Vakur bir düþü sahiplendiðim; bir yüreði kundakladýðým mý aþikâr ölümüne sevdiðim insanlar ve deðerler mi yoksa tek maktul?

Þimdilerin acýsýný örtüyorum sonra iliþiyorum bir dostuma belki de dost bildiðim her terennümü þahsýma yöneltip ben de sevgimi sunuyorum boyutsuzca.

Zaman, dirilen bazense dimdik ve kaskatý kesildiðim bir külfet.

Alýþkanlýklarýmýn esiriyim týpký gözüme eþlik eden o hoyrat günce tutanaðým.

Esiriyim de çoðu þeyin ve çoðu insanýn.

Yangýným ben: hem de ta kendisi kývýlcýmýn.

Yýlgýným fazlasýyla ve çok yorgun, çok da hicap yüklü lakin kendime yönelttiðim eleþtiri oklarý ile evrenin sessizliðine þerh düþtüðüm aslýnda hayatýn bana attýðý çelmeye karþýlýk ben hala nasýl oluyor da yenilmedim ve ölmedim?

Düne gidiyorum dünümdeki iki sene evveline…

Aslýnda an itibariyle ve bir dakika sonrasýný da dünün çengeline takacakken. Ne yani: maziye tutunmak bir hastalýk mý ya da dünde kalan dostlarý ve sevgiyi anmak bir obsesyon mu belki de günde kaç kez elimizi yýkadýðýmýz deðil de gün boyu kaç kiþiyi göz hapsine almadan gönül kafesimize hapsettiðimiz… hani olur da kanatlanýr; hani olur da terk eder bizi…

Giden gittiðiyle kalsa keþke ve ne yazýk ki iki sene evvel o günü yeni bir milat bildiðime tanýk sadece Ýlahi Güç.

Bir bilinmezin yanýndayým aslýnda dostane bir sohbetten de öte aslýnda kimliðimi sorguladýðým yetmezmiþ gibi objektif bir açýlýma ihtiyaç duyup dertleþtiðim bir yabancý yoksa o da mý bir hayaldi?

Tek düþen payýma sadece hayatýma odaklanmadan odaklandýðým güzelliklerden nasiplenmek/miþ bir zamanlar ve evin kapýsý vurulduðunda koþa koþa açtýklarým aslýnda yüreðimin kapýsýna bir ömür kilit vurup yine konuk ettiðim nice insaný þimdilerin…

Ne yani, durduk yerde mi yazýp deþiyorum dünümü ve ölgün yanýmý sonra da süzülen cümlelerden nasiplenip yeni bir ben diliyorum yine benden asla ben bile býkmýþken benden, deme lüksüne sahip çýkýp yine dirayetimi sýnýyorum belli ki Allah da sýnamakta beni ve ben tüm gücümle sahip çýkýyorum kayýt altýna aldýðým rahmete de þükredip insanlardan yeni bir þeyler öðrenmek bir o kadar sunumunu hayatýn hafife almadan aðýr aksak yürüdüðüm yýllarýn öcünü alýyorum her yeni günden gelin görün ki; bir arpa boyu da yol almýyorum yazdýklarýma binaen bir bir dokunmakla iþtigal oysaki dokunduðum deðil de dokunulduðum.

Dokunulmaz deðiliz ki hiç birimiz ve ne yazýk ki;  birbirimizle örtüþmediðimiz hangi nokta ise sadece örseliyoruz aslýnda kaçýrýyoruz gözlerimizi hem de sevgiden ve samimiyetten sonra da koþullu cümleler kuruyoruz.

Kuruntu diyen kaç kiþi?

Kurum kurum kurulan hangimiz deðiliz de kurcalýyoruz birbirimizi oysaki benim tüm inkýlâbým sadece kendimi kurcalamak adýna yine de yaranamýyorum iþte kendime.

Yaradan nasýl da muazzam bir sistem kurmuþ ve bizler sadece ayarýný bozuyoruz sistemin.

Mevsim tabiri artýk rafa kalkmýþken ve insanlar durduk yerde birbirini lanetlerken ve alay konusu yapmak adýna kusurlarý iþlerken karþýsýndakinin kimliðine…

Oysaki alýþkanlýklarýmýz böyle olmamalýydý.

Sevgiyi þart koþtuk madem… inkar ediyoruz sevmediðimizi lakin gözlerimizde cirit atan koyu gölgeler bunun aksini iddia ediyor.

Durduk yerde birbirimizin gözünü oymak çok mubahmýþçasýna muðlâk terimlerle boyuyoruz evreni aslýnda gözünü boyadýðýmýzý sandýðýmýz deðil de gerçeklere hâkim ve Ýlahi Adaletin dengesini koruyan tek olgu var ve tek güç.

Acýlarýmýz çoktan rüþtünü ispat etti.

Kötülük diz boyu, demek bile bir isyan deðil mi?

Severek yüceltmek yerine kusurlarý ile dalga geçtiðimiz ve yine dalga geçildiðimiz oysaki dalgalar aþýndýrmamalý sadece okþamalý usul usul bazense hýrçýnca sevmeli.

Þimdi öldüðümü biliyorum ve akabinde göz pýnarlarýmda çaðlayacaðýmý da ve aheste aheste satýrla sýzýyorum çünkü içim sýzlýyor aslýnda kuramlar ve kurallar baðnaz esaretinde olduðum.

Ayaklarýma basmaksa söz konusu olan ya da olmayan ayaklarýma kulp geçirip uçtuðuma dair bir yanýlsama ve olmayan gözlerimde iki çukura tekabül eden o koyu tabirler yine göz göre göre kendimi ateþe attýðým ve büyüyen acýlarým, bitimsiz dogmalarý evrenin hanidir yoksunluðumu yok sayýp ve yok sayýldýðýmý bile þükür bilip… sýnandýðým kainatýn hangi boyutsuzluðunda, sahip olduðum þu minicik zerreyi kime ispatlayabilirim ki eðer yazmasaydým yoksa kuru kuruna yazýlarý biriktirip de yakmalý mýyým kendimi üstelik bir bidon benzini de üstüme boca edip?

Kararsýzlýðým…

Karamsar addedilen cümlelerim.

Âþýk olduðum göreceli ve fakir kelimeler üstelik birbirine eklediðim ve yakama diktiðim ismimden bile þüphe ederken ve ben tüm samimi duygularýmla yaklaþtýðým kim ise yediðim darbelerin üstüne aydýnlýða ve feraha çýktýðýma dair bir kehanet geliþtirmiþken.

Bir furya belki de.

Bir þehir efsanesi imiþ aþka ve sadakat.

Birbirine dost insanlarýn cývýldadýðý bir gönül bahçesi arayýþým ve uykudan uyanmanýn verdiði rehavetle ben düþlerimi gerçeklerle eþleþtirip yine yaþlarýma teslim olduðum ve devrildiðim aslýnda devirdiðime kani yine de devinmekten kendimi alýkoyamazken.

Sevdikçe sevesi geliyor insanýn oysa.

Sevilmeden de hâkim olduðumuz bir evren.

Nefreti denemediðimi mi sanýyorsunuz?

Bingo!

Nefret ettiðim kim ise kendime yöneldi tüm sýkýntýlý nefret silsilesi ve hislerimi uyuþturmayý becerdim sonunda: ne sevgi ne nefret ne de kinaye.

Ya, sevdiklerim?

Akla zarar.

Akla zararým çünkü.

Belki de uçuk kaçýk kimliðime sahip çýkýp nasýl oluyor da aðýrlýðýmý koyuyorum ve nasýl oluyor da hafife aldýðým iç sesim gecenin bir yarýsý infilak ediyor?

Sormuyorum da üstelik ve evet, kimseden izin istemiyorum.

Seviyorum sadece.

Ve inanýyorum.

Ve yanýlýyorum.

Ve sessizce aðlýyorum.

Ama seveceðim ve sevdiðim bunca þeyi bir hiç uðruna terk edemem ötesinde Yarataný terk edemem ötesinde O’nun beni terk etmesine izin veremem.

Koþulsuz cümleler kuruyorum sadece belki de emir kipleri.

Gel, diyebileceðim kaç kiþi mi?

Git, demeyi destur bellemiþ hangi yürek mi?

Yürek yürek atan evrenin nabzýný dinleyip can çekiþtiðine tanýk olduðum kaç uydu mu etrafýmda dolaþan oysaki benim tek uydum var: isteyen uyar isteyen reddeder.

Uydurduðum deðil bilakis evrenin bahþettiðini özümsediðim.

Uyar ya da uymaz sizlere lakin uyduðum tek þartý hayatýn ve çoktan geçse de hükmü üstelik kimseden izin almýyorum.

Sevdiðim kadar sevilmediðimi bilsem de lakin bu, beni asla alýkoymadý sevmekten ve inanmaktan. Týpký iki sene evvelimin miladý o cümle:

‘’Hala ayaktayým ben.’’

Sivrildiðim deðil bilakis huylarýmý törpülediðim ve sevgiyi layýðýyla yaþayan iyi bir insan olmak adýna.

Üstelik ben de herkes gibi alýþkanlýklarýmýn esiriyim ve çocuðuyum da ve tek kusurum ve tek vazgeçilmezim ve hürmet ettiðim o hulasa duygu birikiminin çýktýðý yol.

Ayaktayým her nasýlsa ve sevdiðime dair hiçbir þüphe de taþýmýyorum ve bu sayede hidayetine teslim olduðum Ýlahi Güç üstüne üstük kendimle zaman zaman kavgalý olsam da nefsimi terbiye etmekten büyük haz duyduðum ve düþtüðüm yerden kalkmasýný da bildiðim aslýnda O’nun tuttuðu elime kötülüðün ve nefretin dokunmasýna asla izin vermeyeceðimin de bilincinde belki de tüm günahlar ve tüm sevaplar yine insanýn kendisine çýkarken…