Kolumdaki saate baktým tam 22.20’ yi gösteriyordu. Baþýmý kaldýrdýðýmda basamaklardan birinin hýzla bana doðru geldiðini gördüm, inanamadým. Bu o adamdý, eczacý. Hani benzinlikte ve törende karþýlaþtýðýmýz. 

Hiç kimseye bakmadan, direkt benim yanýma geldi. Bu sefer koyu mavi takým elbise giymiþ, içinde beyaz gömleði ve batik desenli lacivert kravatý vardý.

Baþým hafifçe döndü, düþecek gibi oldum. 

Gülümseyerek önümde durdu, elimi avuçlarýnýn içine aldý.

O anda ellerimdeki alevin hýzla kalbime, oradan bütün vücuduma yayýldýðýný hissettim, dilim tutuldu sanki. 

Gözlerine baktým; deniz gibi masmaviydi. O denizde aniden fýrtýnaya yakalanmýþ bir gemi misali sendeledim ve düþmemek için diðer elimi de uzatýp ellerine tutundum.

Onun da en az benim kadar heyecanlý olduðunu fark ettim.

-Bir insan ancak bu kadar baþarýlý olabilir, en büyük hayranýnýz benim. Gerçekten harikalar yarattýnýz. Kutluyorum sizi.

Yalnýzca teþekkür edebildim. Yavaþça ellerimi býrakýrken, bu kez titremeye baþladým, bir anda üþüdüðümü hissettim. Nefes almakta zorlanýyordum.

Yine gülümseyerek arkasýný döndü ve koþar adýmlarla merdivenlerden inerek salonun kapýsýna gitti.

Gözlerimi ayýrmadan onu izliyordum. Kapýdan çýktýðýnda, bir heykel gibi öylece kalakalmýþtým.

Canan yanýma geldi.

-Bahar sen iyi misin arkadaþým?

Gözlerim hala kapýda, sorusuna soruyla cevap verdim.

-Kim bu adam?