bu günde uyandım işte dilimde bir dünya sitemle
yüreğimde iyileşmez yaralarımın dinmeyen sızısı
bu günde kırgınlıklarım doldu yüreğime
sıktım ellerimi yüzümde ağlamaklı bir tebessümle
polyannayım bugünde yüzümde mutluyum gülüşüyle
acımın yüreğime gizlendiği mutluluk saçan bir maskesiyle
dilimde acı dolu bir şarkıyla susturuyorum kendimi
sus diyorum içimde dinmeyen öfkelerime
sen ne acılardan ne hayatın çetin yollarından geçtin
hani sen çok güçlüydün
ağlamak isyan etmek yakışırmı sana diye
keşke doğmasaydım diyorum kendi kendime
öfkemi kusarken ağız dolusu acı sözlerle
sessiz bir haykırış benimki işte
belki acılarım azda olsa diner diye
gözlerimde yaşlarla
susuyorum sadece çöküp dizlerimin üstüne
bir of çekip şöyle derinden
bu günde yavaşça kalktım yatağımdan
biraz söylene söylene her gün aynı şeyler işte
her gün bana boş ve anlamsız her şey sıradan
rengini kaybetmiş solan gül gibi
gözlerimden akıp düşen gözyaşım
çalınıp yok olan hayallerim gibi
bu günde uyandım istemeye istemeye
aydınlık bir sabaha açsam da
rengarenk güllü dallı perdelerimi
neden yalnız benim ruhum karanlık
neden yalnız bana suskun ve öfkeli bu hayat
