Geçti güzel günlerim, ne bahar, ne yaz kaldý,

Mevsimler hazan oldu, zemheriye az kaldý.

Sararan umutlarým, savrulurken rüzgârda,

Gönlümde buruk ukde, dilimde niyaz kaldý.

Titretirken içimi, saçlarýma yaðan kar,

Üþüyen bedenimi, kuru ayazlar yakar.

Çektiðim onca çile sanki yetmezmiþ gibi,

Zehirli dumanýyla, ruhuma dolar efkâr.

Istýraplar verirken, aldýðým her nefesim,

Amansýz mengeneye döner göðüs kafesim.

Gecenin kollarýnda haykýrsam da nafile,

Sükût zindanlarýnda, duyulmaz olur sesim.

Eriyen bir mum gibi tükenirken mecalim,

Çýkmazlar girdabýnda derinleþir melalim.

Gerçeðin soðuk yüzü, görünür de ufukta,

Bense halen beyhude hayallerle hemhâlim.