DEDÝKODU, HATA ARAMAK (TECESSÜS), ZANDA BULUNMAK, ALAY ETMEK, KÖTÜ LAKAP TAKMAK, ÝFTÝRA ATMAK.

           Kur'an'da yasaklanmýþ olmasýna raðmen Kur'an'ý terk eden Müslümanlar bunlarý alýþkanlýk haline getirmiþler. Ülkemizde herkes nefsini býrakmýþ baþkalarýnýn ardýna düþmüþ ve herkes birbiri ile kavga halinde. Böyle birlik saðlanabilir mi? Böyle huzur tesis edilebilir mi?

          Ýnsanlar kendi meþrebini öne çýkarmak için baþkalarýný rahatlýkla yalan ve iftira ile kötüleyebilmektedirler. Domuz eti, kan, üzerine Allah’ýn ismi anýlmadan kesilen hayvanlarýn eti ve hayvan leþi yemek haram olmasýna raðmen mecbur kalýnýnca haddi aþmamak kaydýyla az bir miktar yenmesine müsade edildiði halde Müslümanlar domuz eti yemiyorlar. Ama dedikodusunu yaparak kardeþlerinin ölü etlerini ve kul hakkýný gayet rahatlýkla yiyebilmektedirler. Ne garip deðil mi?

          Cüneyd-i Baðdadi hazretlerinden naklederler ki; Bir zaman adamýn birisi onun meclisinde dilenmiþti. Bu durum karþýsýnda Cüneydi Baðdadi hazretlerinin içinden adam güçlü kuvvetli ve sýhhatli, halbuki çalýþýp kazanabilir diye bir düþünce geçti. O gece rüyasýnda örtülü bir tepsi önüne konulup haydi ye denildiðinde, tepsinin kapaðýný kaldýrýp bakýnca, o dilencinin ölmüþ ve tepsinin içine konulmuþ olduðunu gördü ve ben ölü eti yemem dedi. O zaman kendisine peki dün gece mescitte ne yedin diye soruldu. Cüneydi kalbi ile gýybet etmiþ olduðunu ve kalbinden geçen þeylerden de sorumlu olduðunu gördü. Bu rüyanýn dehþeti ile Uyanmýþ ve iki rekat namaz kýldýktan sonra O dilenciyi aramaya koyulmuþtu. Onu dicle nehrinin kenarýnda gördü. Suya atýlan sebze artýklarýný toplayýp yiyordu. Yanýna varýnca  dilenci dönüp dedi ki; Hakkýmýzdaki düþünceden ötürü tevbe etmedin mi? Ettim dedi, o da o halde var git þimdi diyerek, Þura-25 ayetini okudu.

42/ÞÛRÂ-25: Ve huvellezî yakbelut tevbete an ibâdihî ve ya’fû anis seyyiâti ve ya’lemu mâ tef’alûn(tef’alûne).                                                                                                                        Ve O, kullarýnýn tövbelerini kabul eden ve seyyielerini (günahlarýný) affedendir. Ve yaptýðýnýz þeyleri bilir.

          Ebû Hureyre radýyallahu anh naklediyor:

          Hz. Rasulüllah aleyhisselâtü ve sellem'e sordular:  

          Gýybet nedir biliyor musunuz?..

          Resulüllah cevabladý:

          Kardeþini hoþuna gitmeyen þeyle anmandýr!..

          Birisi sordu:

          Dediðim þeyler kardeþimde varsa, ne buyurursun?..

          Resulüllah:    

          Söylediðin þayet onda varsa, onu gýybet etmiþ bulunursun!.. Ve eðer onda yoksa ona iftira etmiþ olursun!.. (Müslim)

49/HUCURÂT-11: Yâ eyyuhellezîne âmenû lâ yeshar kavmun min kavmin asâ en yekûnû hayren minhum ve lâ nisâun min nisâin asâ en yekunne hayren minhunn(minhunne), ve lâ telmizû enfusekum ve lâ tenâbezû bil elkâb(elkâbi), bi’sel ismul fusûku ba’del îmân(îmâni), ve men lem yetub, fe ulâike humuz zâlimûn(zâlimûne).                                                                                                                                           Ey âmenû olanlar! Bir kavim, (baþka) bir kavimle alay etmesin. Belki onlar (alay edilenler) diðerlerinden daha hayýrlýdýr. Ve kadýnlar da diðer kadýnlarla (alay etmesin), belki kendilerinden (diðerleri) daha hayýrlýdýrlar. Ve birbirinizi ayýplamayýn. Kötü lâkaplarla çaðýrmayýn. Îmândan sonra fasýk isimler ne kötü. Ve kim tövbe etmezse, iþte o zaman onlar zalimdirler.

49/HUCURÂT-12: Yâ eyyyuhellezîne âmenûctenibû kesîran minez zanni, inne ba’daz zanni ismun, ve lâ tecessesû ve lâ yagteb ba’dukum ba’dâ(ba’dan), e yuhýbbu ehadukum en ye’kule lahme ahîhi meyten fe kerihtumûh(kerihtumûhu), vettekullâh(vettekullâhe), innallâhe tevvâbun rahîm(rahîmun).                                                                                                                      Ey âmenû olanlar! Zandan çok sakýnýn. Muhakkak ki bazý zanlar günahtýr. Ve tecessüs etmeyin (merak edip insanlarýn hatalarýný araþtýrmayýn). Sizin bir kýsmýnýz diðerlerinin dedikodusunu yapmasýn. Hiç sizden biriniz, ölmüþ kardeþinin etini yemekten hoþlanýr mý? Elbette ondan tiksinirsiniz. Ve Allah'a karþý takva sahibi olunuz. Muhakkak ki Allah, tövbeleri kabul eden ve Rahîm olandýr.

Ey kusur arayan gözlerin sahibi;
Aradýðýn her kusuru buluyorsun...
Evet... Çokça kusur görüyorsun insanlarda...
Ama þunu bil ki...
Gördüðün her kusur senden bir parça taþýyor.
Eleþtiren zihninin sana yaptýðý kötülüðü bir idrak etsen...
Aklýndan vazgeçersin...
Çevir gözlerini...
Öze dön... Ýçine bak...
Gördüðün her kusurun izini... Hatta özünü bulacaksýn Özünde...
Hayata geliþ nedenini soruyor/sorguluyorsun;
Geliþ nedenin gerçekten de kusur aramak, bulmak...
Ama kendinde...
Varlýk nedenin onlarý kapatmak... Düzeltmek...
Mükemmelleþmek.
Gördüðün herkes sana “ayna” olur...
Kusurlarýn gelir seni bulur...
Düþüncelerin bir Varlýk olur...
Karþýnda durur.
Dinle... Ýçinde ki çatýþmayý...
Dindir... O kaos ve kargaþayý...

Hz. Mevlana

24/NÛR-15: Ýz telâkkavnehu bi elsinetikum ve tekûlûne bi efvâhikum mâ leyse lekum bihî ilmun ve tahsebûnehu heyyinen ve huve indallâhi azîm(azîmun).                                            Onu (iftirayý) dillerinizle anlatýyordunuz (soruyordunuz) ve hakkýnda sizin bilginiz olmayan bir þeyi aðýzlarýnýzla söylüyordunuz. Ve o, Allah'ýn katýnda büyük (bir suç) olduðu halde siz, onu önemsiz sandýnýz.

          Allahütealâ birkaç ayettir Hz. Ayþe hakkýnda yapýlan iftiradan bahsetmektedir. Bu ayet-i kerimeler Hz. Ayþe'nin aklandýðý konusunu kesinleþtirmektedir. Allahütealâ: "Bu, Allah'ýn katýnda çok büyük bir suç olduðu halde siz onu önemsiz sandýnýz." buyurmaktadýr.

          Herkes olayý önleyecek yerde, olayýn daha çok dallanýp, budaklanmasýna sebep olmuþtur.

4/NÝSÂ-112: Ve men yeksib hatîeten ev ismen summe yermi bihî berîen fe kadihtemele buhtânen ve ismen mubînâ(mubînen).                                                                                                             Ve kim hata yaparak veya bir suç iþleyerek günah kazanýr sonra onu bir suçsuzun üzerine atarsa, o taktirde o, iftirayý ve apaçýk bir günahý yüklenmiþ olur.

16/NAHL-115: Ýnnemâ harreme aleykumul meytete veddeme ve lahmel hýnzîri ve mâ uhýlle li gayrillâhi bih(bihî), fe menýdturra gayre bâgýn ve lâ âdin fe innallâhe gafûrun rahîm(rahîmun).                                                                                                                                         Size sadece ölüyü, kaný, domuz etini ve Allah'tan baþkasý adýna kurban edileni haram kýldý. Artýk kim zarurette (yemek zorunda) kalýrsa, haddi aþmadýðý ve hakka tecavüz etmediði taktirde muhakkak ki Allah, Gafur'dur (maðfiret edendir, affedendir), Rahîm (rahmet nuru gönderen)'dir.

Allah razý olsun.

Burhan AKSU