Zaman irkilebilir de ve ansýzýn sýzar benlikten hücrelerin bam teline sonra da þiirler, þarkýlar türer tezat iklimlerin yasýný tutarken belirsizliðin gücüne mecnun.

Dirayeti sýnanandýr insan hatta tarhýnda kelamýn, diri bir ölümdür hayatýn ve aþkýn buluþmasý. Kül yetilerinde Kaf daðýnýn da zirvesinde, dokunduðun hangi bulutsa titrer içi hazanýn belki de hüznü es geçme ümidiyle bir yapraðýn soluþuna dair hikâyeler derlediði þairin.

Ana kýtasýnda hayatýn, sandýk sandýk özlem birikir belki þiirin haznesi geniþtir belki de dar ölçekli bir haritadýr gönlün sýðýndýðý hutbe.

Gölgeler aþkýn doðurganlýðýnda; yalýn ayak özlem yine atlattýðýn her badirede bir yokuþtur kimine göre de yok oluþun izdüþümü sözüm ona varlýk katsayýsýnda, dayattýðý hayatýn yine acýdan ýrak mutluluðun þerh düþtüðü bir hikâye kahramanýna aittir.

Renkli hülyalardan yolun düþtükçe kâbusuna gecenin, iksirini yudumlarsýn þiirin.

Saatlerin sýnýr tanýmadýðý bir yalnýzlýk ölçütü yine iri bilyelerin çýkardýðý o tok, madeni ses…

Örtülü olabilir de insan ya da çýplak gözlerin nefretinden uzak görünmez de sonra da ser verir sýr vermez belli ki aklýn iklimlerinde yaþadýðý kadardýr ya da yaþattýðý þehrin surlarýna gömmeyi dilediði þiirlerini kabir bellediði.

Yosun tutan ayrýcalýktýr düþünce. Düþüncenin minvalinde yeknesak bir tekerleme belli ki irili ufaklý düþ kýrýntýsýndan nasiplenen serçe ayaklarý gece gözlü þiirlerin ve tufanda yok olmayý dileyen bir gemi yolcusu.

Kimi gider.

Kimi kalýr.

Kimi ne gider ne de kalýr.

Ya biz nereye tekabül ediyoruz da kalýbýmýzý basýyor her an’ý aný belleyip her aný’yý da andan baðýmsýz bir geçmiþ.

Geçmiþin külfetini sunduðumuz sarý benizli yapraklar belli ki teksir kâðýdý mahiyetinde yine güneþin sararttýðý o beyazlýk lakin yüreðin beyazlýðýný daha da beyaz kýlar sarý yüzlü obez güneþ.

Yoksunluklarý tartarýz ve iri bütçeler ayýrýrýz varlýk addedilen hangi yakarýþ ise yine haydan gelip huya gitmesi de bir engel teþkil etmezken.

Bir sýfatý nasýl da büyütürüz gözümüzde aslýnda büyüyen öznedir, nesnedir ve kayýplardaki öznenin peþinde direkt emir kipleri ile harmanlarýz boþluðu.

Git’lerin öfkesi.

Gel’lerin zincirleme kaza yaptýðý her aralýk.

Ara vermeden yaþamak neymiþ anlarýz ama anlatamayýz.

Günden kaçtým yine, demek neye denk düþer ki?

Ya da gecenin suretini neye banarýz da karanlýðý seçer gözlerimiz?

Ýtiþe kakýþa geçen bir ömürden sýzan irin mi yoksa yüreðin sancýsýna sebebiyet veren sonra da atýp tutan belki körü körüne inandýðýmýz derken Saðýr Sultanýn bile duymasýndan tutun da evrenin en kör noktasýna nokta atýþý yaptýðýmýz.

Çýktýðýmýz yol.

Çýktýðým yol.

Sýradan bir günü sýra dýþý mutluluklarla sarýp sarmalama ihtiyacým.

Zamanýn hicvinde asýlsýz bir kelam deðil de aslýna sadýk bir insan olmanýn ölçüsü.

Günü öldürmekte yok üstüme aslýnda bir ömrü öldürüp kendime yirmi beþinci saatler türettiðim sonra da dakikalarýn karesine sýðýnýp hayatý daha yaþanýlýr kýlma çabam.

Bir yol.

Bir yolsuzluk.

Bir kelam.

Ve kocaman bir sessizlik.

Yitip gidenlere rahmet okumaktan kendime ayýramadýðým vakit belki de tam tersi sonra da ereceðim hidayeti geciktiren bir tantana.

Kuruyan yaþlarýn telaþý mý nedir?

Yas dediðin ne ki?

Ýçimin tufanlarýnda bir yolcuyum yine içimin önsözünü henüz Tanrýya fýsýldamamýþ bir çocuk kadar yalýnayak koþmayý seven, aþký bilmeyenlere þaþan sonra da hicap edilen ne ise görmezden gelen.

Gün tuttu elimden iþte.

Ben tuttum elinden vaktin.

Vakit yetmedi sonra da çok geldi.

Ýnsanlar nasýl ki üstüme üstüme geldi.

Korktuðum ne ki?

Ya da korkutulduðum ölçüde ödlek miyim?

Yansýyan gün ýþýðýnda bir temaþa bir temaþa ki sormayýn gitsin.

Ben yine tembelliðin kanatlarýnda Ýstanbul’la sözleþmenin verdiði þevki içime sýðdýramazken…

Ne ilginçtir ki; her gün geçtiðim sokaklar týpký ikinci ya da üçüncü okuyuþumda bana farklý farklý cilveler yapan þiirler gibi.

Her þiir ve her sokak.

Þiir sokakta diyenlere biat…

Aslýnda þiir de içimde þehir de…

Ya da ben içindeyim þiirin ve þehrin oysaki her ikisi de bihaber.

Turladýðým sokaklar, çay içtiðim mekânlar, aþkla baktýðým gökyüzü ve suretlerinde insanlarýn iç dünyalarýna vakýf olabilmenin özrü ile Tanrýdan af dilediðim.

Aðlayan bir þehir.

Öksüren týksýran aksaný sokaklarýn…

Devasa kalabalýðý gölgelerin belki de güneþini arayan ya da gölgesinin peþine düþen bir çocuk gibi kendime yarattýðým sayýsýz dünyadan nasiplenip de sayýsýz rüyayý sayýsýz insanla paylaþma arzusu.

Rast geldiðim büyülü duvarlar belki de arkamda býraktýðým yýllarýn resmini çizdiðim ve özgürlüðümü ilan ettiðim.

Ritmi kayýp bir þehir deðil asla.

Nankör de deðil üstelik.

Âþýk bir þehir.

Âþýk bir þair.

Bir þair adayý belki de þiir yazma özentime rest çekip rast geldiðim güzellikleri kendime saklayamazken…

Bir çocuktan çýkýp da yola ama kimsesizliðin kollarýnda þehrin sokaklarýna düþmüþ…

Kadýn ya da erkek kimliklerin de hiçbir izini taþýmadýðý iþte bu günkü hayat yolculuðumda bana el veren küçücük bir kýz çocuðu yoksa el uzatan ben miydim?

Bunun ayrýmýný yapmaya çalýþýyorum saatlerden beri zira aklým da yüreðim de o küçük esmer kýz çocuðunda kaldý.

Bir sahil semtindeyim þehrin ve çayýmý yudumlarken yanýma seke seke gelen bir kýz çocuðu.

Herkes gibiyim ben de… deme hakkýmý kullanýp vicdan azabý sarýyor tüm benliðimi ve çantamýn aðzýný kapatýyorum oysaki o kýz çocuðu, ona yardým edeceðim ümidiyle gülümsüyor.

Ýstifini bozmayan onca insan ve sefil ben yine sürü psikolojisi ile onlara uyan.

Çayýn tadýný alamýyorum sonra ve üþüdüðümü hissediyorum oysaki oturduðum ortam çok sýcak bu sefer hýzla kalkýyorum masamdan Allah’tan çayýn ödemesini yapmýþým… ve iþte imtina ediyorum insan olduðumu tam da söyleyecekken.

Hava kararmaya yüz tutmuþ ve ben sokak sokak o çocuðun peþindeyim derken karþý kaldýrýmda bir baþýna buluyorum mazlumu… iç sesim ah, o iç sesim…

Kötüsün, diyen güçlü bir ses.

Selam, diyorum.

Gülümsüyor bana her þeye raðmen ve bana bir paket kâðýt mendil uzatýyor ve utana sýkýla avucuna biraz bozukluk býrakýyorum. Ne o?

Beðenmedi mi ne?

Mendili uzatýyor ve parayý da.

Ýyi de madem mendil satýyor niye parayý almadý, diye geçiyor içimden ama suskunluðuma yenik düþüyorum ta ki…

‘’Çok açým abla!’’ diyen cýlýz bir ses.

Açlýk…

Oysaki bizler karnýmýzý doyururken bunu duymamýþtýk.

Þaþa kaldýðým yetmezmiþ gibi gözlerim doluyor ama saklýyorum yaþlarýmý.

Bir talebi olabilir mi, diye geçiyor aklýmdan ve soruyorum:

‘’Tost yer misin?’’

‘’Fark etmez’’ diyor ve hemen dalýyorum burnumuzun ucundaki lokantaya. Ýyi de tost filan bulamýyorum ve adam sýralýyor esnaf lokantasýnda ne varsa… gerisi mi?

Oturtuyorum bir masaya ama çok ürkek ve çok da þaþkýn ama mutlu gibi de. Yok, yok mutlu.

Ben ondan mutluyum.

Gerisini boþ verin.

O tok karnýyla mutlu ben de sürü psikolojisine ihanet ettiðim için mutluyum.

Bir gülücük.

Aydýnlýk yüzü o esmer, sevimli kýz çocuðunun ama benim yüzüm daha bir aydýnlýk ve içim nasýl da rahat.

Keþke adýný sorsaydým, diye geçiriyorum içimden onca zaman geçtikten sonra lakin ben gözyaþlarýmý savurmak ve saklamak arasýnda arþýnlýyorum yollarý.

Kendime kýzdýðým kadar da kendimi sevdiðimi hissediyorum aslýnda daha da önemlisi Yaratan ile aramda kurduðum o özel iletiþim bir þekilde malum oluyor içimdeki bulutlarý daðýtýrken.

Keþke, keþke, diyorum… iyi de ben tek baþýma kaç insana kaç çocuða yetebilirim ki?

Ya, ailesi? Tabii ki bir ailesi varsa.

Acaba küçük kardeþleri var mýdýr?

Ya da yatacak güvenli bir yeri?

Ya sapýðýn biri o küçük kýza musallat olursa?

Getirme aklýna böyle þeyleri, deyip alýyorum boyumun ölçüsü yine içimdeki kýyýmla kýyama durmanýn verdiði mutluluðu yere göðe sýðdýramazken.

Dönüþ yolumda almam gerekenler gözümde bile yok ve geceyi konuk eden gökyüzüne dalýp gidiyorum ve biliyorum kimin beni seyrettiðini ve içimdeki huzurla gülümsüyorum belli belirsiz ta ki eve gidene kadar.