Güdümlü acýlarla büyümek maharet mi ne bir de tokuþan kafanýz ve iskeleti gerçeklerin…

Yüreksiz kýyýmlarda metazori bir ölüm hele ki hýrpani benlikten vazgeçemeyip hayallerinizi kurutmuþsanýz bir defterin yapraklarý arasýnda.

Ýlgili olduðum mu ilginç bulduðum mu? Belki de ilginç addedilen sýtma acýlarým üþümeye deðil de buz kadar katý olmama mahal veren.

Gök gürlüyor bir yerlerde ama tepeme inen tavanýn altýnda benim mahsur kalan. Muzip bir hikâye derliyorum aklýmýn kuytularýnda lakin henüz bilmiyorum; kimdir kahramaný, kimdir maðlup gelen ya da kimdir ilk okuyacak olan.

Tanrý’nýn ýþýðýna vakýfým, zaman tarlasýnda, ömrü kemiren fareler gibi gidip geliyorum yine patavatsýz kedigillerden de alýp nasibimi.

Bildiklerimden muafým bilinmezin arazisinde at koþturan duygularýmdan da alacaklý.

Zamansýz ve mekânsýz masallarla büyüyen çocuklarým da olmadý hiç ve özenmedim de sadece birileri bana masal okusun istedim derken herkes yeni masallar kazýdý dehlizlerinde içimin beyitlerine de gönderme yapan ya da beylik bir gülücük kondurup terk ettiler.

Masal kahramanlarýna da fazla özenmedim sadece bir yazar olma hayali kurardým bir zamanlar: o da okuduðum romanda ne anlama geldiðini çözemediðim o ‘’küçük kadýnlar’’ ibaresi ve baþlýðý.

Kadýn olmayý baþaranlara gýpta etmiþtim: yaþým on var yoktu ve küçük kýz çocuklarýna nasýl kadýn diye hitap edilir, bilmecesinin gizeminde en az on kere okumuþumdur bu unutulmaz romaný.

Tadý damaðýmda deðil yüreðimde kalmýþtý ve gizemli dört küçük kadýn… iyi de nasýl oluyor da bu gencecik kýzlar kadýn olarak anýlýyordu?

Büyümeyi becerseydim belli ki bu soruyu hala soruyor olmazdým.

Deryalar aþmaktý aslýnda kadýn olmak üstelik yaþsýz ama yassýz deðil.

Aþkta kýyama durmaktý kadýn olmak belki de hiç görmediði ve tanýmadýðý bir yabancýya aþk duymak týpký Ýlahi Aþkýn sihrine eriþmeden o küçücük boyu ve aklýyla diz çözmekti kadýnýn olmayan adý ile kadýn olduðuna delalet bir sunum.

Kim çözebilmiþti ki insan ruhunun enginliklerini sadece psikoloji deðil felsefi boyutta da gizemdi kadýn ve aþk.

Bir kitabý asla iki kez okumadým hayatým boyunca sadece tek istisna yine o dört küçük kadýnýn hikâyesi.

Çok genç bir kýz ve kendinden hayli büyük bir adamýn etki alanýna giren oysaki baþucunda onu seven genç bir adamdan da uzak duruyordu sözüm ona ta ki ablasý ile yeni bir hayata kucak açana deðin.

Kadýndý istismara uðrayan ve kadýndý yaftalanan ve kadýndý tuzaklara kurban giden…daha kaçtý yaþým da bunlarý düþünecektim üstelik o yýllarda pek rast gelmezdik böylesi vahþete hele ki günümüzü mercek altýna yatýrdýk mý…

Hizaya gelen düþünceler ve aþkýn nüansý.

Genç bir yazar adayý: Jo’ya nasýl da özenmiþtim oysaki elim henüz kalem tutmaya baþlamamýþtý bile: belki üç beþ þiir denemesi ve ilk aþkým…

Aþkýn ne anlama geldiði bir tefekkürdü belki de lakin o kadar izafi bir dokunuþtu ki hem ben kim oluyordum da aþk’ý yatýracaktým masaya?

Ama âþýk olmuþtum bir kez.

Hem de ilk oyun arkadaþýma.

Gidip gelip öperdim onu.

Ne zamanki dýþarý çýksam annemle illa ki üç beþ dal sarmaþýk koparýrdým bahçelerden ve mis gibi kokan hanýmelileri lakin ne zamanki gelsem eve uyumuþ olurdu.

Zaten açýklamasýný yapmýþtý annem aþkýn: öyle ya, birbirlerini sevmesi idi aþk insanlarýn. Sadece iki insan ve sonra büyüyecekti o aþk masalý… üç… dört…

Nasýl çoðalýrdý insan ki sorum bu deðildi bile. Bana öðretilen o enginlikte yüzen insanlarýn birbirine yüz sürmesi idi.

Küçük Kadýnlar… hala takýlýydý aklým. Ne yani, neden küçük kýzlar deðil de illa ki kadýn?

Kadýn olmak bir öðretiydi sanýrým yoksa bir kabulleniþ mi?

Kadýnlardan öte yol yok muydu da yazar sadece bu dört genç kýza odaklanmýþtý üstelik sevginin kutsallýðý seriliydi romanda, aþka ne hacet yine de yaþým büyüdükçe o kitabý defalarca okuyup kendimce bir çözümleme yapýyordum hayata ve aþka dair.

Bir insan kendinden çok büyük birine âþýk olma hakkýna sahip miydi peki? Bunu kime sorabilirdim ki? Zaten okuldaki arkadaþlarýmla kitap incelemesi yapacak olgunluða eriþmemiþ miydik ne?

Sadece kavga ettiðim yaramaz erkek çocuklarý ve sýramýn üstüne yaydýðým renk renk kalemler ve elbette defterlerim…

Demek ki; içimde küçük bir kadýn mevcuttu ya da yok muydu da ben hala kadýn kimliðini kýzlara yakýþtýramýyordum?

Detaylarda takýlýydý aklým ve elbette ilk aþkým ve her nasýlsa ilk aþkýmý sahiplendiðimde henüz Küçük Kadýnlarý okumamýþtým.

Okula henüz gitmediðim için tüm zamanýmý oyun alýyordu ve yarattýðým hayali kahramanlarým ve her nasýlsa ben kendi masalýmda yüzlerce çocuðu olan bir anneydim. Perdelerin arkasýna gizlenen sayýsýz çocuk sadece benim çocuðumdu ve henüz okuma yazma bilmiyordum ama annelik içgüdüsü müdür yoksa benim beþ karýþ havada aklýmla uydurduðum bu hayali kimlik bir oturtma mýydý küçük kýz çocuðu kimliðime?

Zaman yaralýyor insaný.

Yaralar büyütüyor insaný.

Aslýnda yaralar büyüyor.

Ve küçük kýz çocuklarý bazen büyümeyi reddediyor.

Hele ki insan yaþýný baþýný da aldý mý… Ama bir kere büyümeyi reddettiniz madem. Ýyi de nereye kadar?

Bir romandan çýkan tasarým aslýnda temasý olmayan bir þiir aslýnda satýrlara düþüp de yolum, tüm kirli çamaþýrlarýmý sergilediðim…

Bazen kendimi suçlu hissediyorum aslýnda genelde kendimi suçlu hissediyorum.

Küçük bir kadýn bile olmayý becerememiþken insan.

Soytarý bir hikâyede baþkahraman olmak bile düþmez iken haddime.

Ýlk aþkým öldüðünde ben on yaþýndaydým.

O güzel gözlü kadýn ise öldüðünde neredeyse doksana merdiven dayamýþtý.

Sevgi…

Aþk…

Duygular nasýl da boyutsuz ve sevecek insan arayýp da en yakýnýnýzdakileri en yükseðe yerleþtirdiðiniz.

Ýlk aþkýmdý o minik dev kadýn.

Ýlk torununa âþýk olacak derecede baðlý sevgili babaannem.

O gerçek bir Türk kadýnýydý. Gerçek bir kahramandý.

Asker eþini vatan topraklarýna emanet etmiþ akabinde genç yaþta iki çocuðunu da topraða verip hayatýný sadece tek bir insana adamýþ ki babaannem de göz nuru oðluna âþýktý akabinde gelini olan anneme ve bendim onun son aþký.

Kadýnlýk mertebesine ulaþan nice kadýn.

Alnýnýn teriyle evini geçindiren, çocuklarýný yetiþtiren yeri geldi mi her türlü vazifeyi sýrtlanýp gýký bile çýkmayan.

Küçük bir kadýn olmayý becerememiþtim lakin hayali kahramanlarýmýn annesi olmayý becermiþtim üstelik bacak kadar boyumla.

Aþkýn kutsallýðý. Doðanýn sunumu.

Kadýn ya da kýz çocuðu sadece varlýðýmýzýn tecellisi annelik.

Hayatýn hangi duraðý olursa olsun…

Aslýnda marifet öncelikle kocaman bir yüreðe sahip olmakta ve dedim ya; yaþýnýz kaç olursa olsun.