bıraktığın mektupların gölgesine sığındım geçmiş bir zamanda
adını koyamadığım duygularla okudum her satırı
ne güzelmişiz dedim içimden, ne güzelmişiz
ki biz
yolun başlangıcına dahi eremeden
intihara koşan çıkmazlarla sınandık seninle
ya da susturulduk birbirimize, b/öylece
buruşturulmuş kağıt yalnızlığında kalabalıklaştığımdan ötürü
küskünüm yıldızların sol cebine
çünkü emeklemeyi yeni öğrenen gülüşlerim vardı benim
kirpiklerine acının rengi sürülmeden önce
ağartısına bakmadan
gün, yırtıp attı sevdanın lekesizliğini sonuçta
ve çöl sancısı kadar çıplaklaştı yüreğim, yandı
ben de
imgesi bozuk tüm sessizlikleri
başına buyruk kelimelere bulayıp
ruhu teslim ayak izlerine yazdım
-kan revan şimdi tüm satırlar
"sadece, gece tutmalıydı katledilen günlerin hesabını
iki yakası bir araya gelmeyen seslerle"