Sonlanmasýný diliyorum iyi de baþlamamýþým bile.

Künyemde sarý benizli sözcükler, iç kýrýntýlarýmý gagalayan muamma bir yalnýzlýk.

Teþrif eden hüzünden dahi alacaklýyým sonra da geçiþ yaptýðým o katmanlar, azman her biri dalgalarýn aslýnda zamandan yana tüm kaygým, diye haykýrmak istediðim. Biliyorum, biliyorum iþte bilmediklerimden bile sorumlu tutulduðumu. Bildiklerimi inkâr edemem, bilmediklerimi ise sahiplenemem asla. Demek ki aralarda kalmýþým: zaten ne dünyanýn merkeziyim ne de kutup noktasýyým Büyük Ayýnýn.

Þimdi ufalma zamanýmdýr. Katmanlarýmý atýp sokak köpeklerine buyur etme zamanýmdýr sonra da leþimi bulunmayacak bir yere atabilirler ve ebediyen yok olabilirim.

Daha dündü sokaktaki kadýnla pay ettiklerim. Bir selam dilenmiþtim ve karþýlýðýnda ona bir tomar para verdim. Selamý da aldým sersem sepelek benliðime iðne batýrýrken çöp toplayacaklarý. Ne de olsa yere serili yalnýzlýðýmý mimlediler sonra da batýrdýlar beni yerin dibine adým çýkmýþken kayýp künyemin suretine bürünmüþ hangi yüksünlük ise.

Mart’ý beklemiyordum üstelik ama geldi nihayetinde. Gerçi azman oldu mu zaman ve tükenilmiþliðin son raddesi Mart da gelir kýþ da bastýrýr yeniden ve kediler tüm yýlý torbaya koymuþçasýna ayrýlmazlar birbirlerinin peþinden.

Ütülüyorum yorgunluðumu ama olmuyor iþte: hep kýrýþýk hep kýrýk hep kýtlama yapýyorum ütünün buharý ile.

Ben çay demliyorum aklým sýra ütünün buharýnda güzellik maskemi kondururken cildime ve cilt cilt kitaplar diziyorum aklýmýn yorgun raflarýna.

Ebegümeci isyanlarýmý demliyorum bir yandan. Derliyorum yeni yeni masallar ve çocuk aklýmla dünde kaykýlmýþlýðýmla bir muhbir muamelesi yapýyorum içimin sesine.

Yedi uyuyanlara ek olarak seyreliyorum gün vakti.

Günü öldürüp geceye aktarýyorum. Ýçimin ýþýklarý aralýksýz yanýyor yine de göðün yangýný en bariz parlaklýk týpký içimde yanan gemilerin yorgun mürettebatýna kaptan muamelesi yaptýðým.

Can simidim kayýp demek ki su alýyor vücudum/vicdaným.

Batma tehlikesine karþý dualar mýrýldanýyorum: aklýmýn çapasý nerede takýlý deðil de ben nereye demir atmýþým misali derin bir iç geçiriyorum.

Filikalar bomboþ týpký kalbim gibi.

Dün týklým týklýmdý oysa demek ki aþký öldürmüþüm ya da aþk beni öldürmüþ.

Sevdiklerim hep gitti ya da tam tersi: gidenleri asla sevmedim zaten onlarýn nazarýnda bir kör þarkýcýydým sürekli arabesk nameler fýsýldayan sonra da taþa tutulan bir sokak çalgýcýsý yine yüreðime tempo tutan lakin hep ceplerim boþ döndüm eve gerisin geri kaçtýðým sokak köpekleri bile bana itibar etmezken.

Yangýn yeri.

Aryalar söyleyen itfaiye erleri aralarýnda þakalaþýyorlar ve ellerinde tef oysaki tutmalarý gereken su hortumu yüreðimi pompalýyor aralýksýz.

Zaman.

Bir tefrika gelip geçenlerin hikâyesi.

Hala yangýn devam ediyor.

Yalýn ayak koþuyorum suyun püskürttüðü kaldýrým taþlarýnda sek sek oynarken.

Aklýmýn rýhtýmlarýnda hulasa bir yorgunluk. Demli notalar ve demli milatlar ve ben üstünkörü cümleler kurmak istemiyorum.

Ölümüne yaþýyorum, yaþamýna ölüyorum aslýnda örüyorum zamaný ince uçlu týðýmý mütemadiyen parmaklarýma batýrýrken. Daha dün pamuk kaçtý kulaðýma ve tüm sesler kesildi. Rahmetli babaanneme de rahat batmýþ olacak ki elimden kaptý týðý. Neymiþ efendim, ancak o çýkarýrmýþ kulaðýmdaki pamuðu. Ýyi de saðýr olmayý ben istedim. Býrak kalayým böyle. Olmaz, dedi. Daha çok gençmiþim üç maymunu oynamak adýna.

Görmüyorum, dedim.

Demez olaydým.

Sustuðumu gördü bu kez ve uyardý beni: ‘’Dilini koparýrým.’’

Hemencecik okudum Fatiha ve geldiði gibi döndü mezarýna.

Pamuk hala kulaðýmda ve gözlerim yanýyor zaten susuyorum da.

Sus armaðan etti bana evren sonra ben de ruhumu armaðan ettim evrene.

Al gülüm ver gülüm, misali yaþayýp gidiyoruz üstelik ýsmarladýðým ismim de ulaþmadý adresime. Oysaki adýmý kulaðýma babam okumuþtu omzumdaki melekler de kahkahayý basarken.