Kısa bir süre önce,bir zamanlar
Eylülden, eylüle kadar
Ayın çıkmadığı o gecelerde
Bütün çiçekler kırıldı...
Öfkemiz sanki ışığın ölümüydü
İçmediğimiz sarhoşluklarımız vardı
sanki her geçen an bitiyordu gözlerinde hayalim...
Bir şey vardı bilmeden kopardığımız
Keyifleri sönmüş yıldızların noksanlaştığı o gece de
Karanlıkta beslenmişçesine
Ağzımdan bir an da dökülen
O lanet birkaç kelime yüzünden
Ve en büyük pişmanlığımla birlikte...
Artık hayatının geri kalanını kucaklayıp
Gitmek için fırsatını buldun
Sevmemek için bir sebebin yokken
Fırsatına öfkenle koştun
Beyazlık utandı yüzümde
Sanki Zaman mahkum oldu felaketime...
Şimgi ufkun bittiği yer de gizli bir güzellik gibi duruyorsun
Biliyorum o kıvılcımlı gülüşünde hala ben varım ama
O lanet kelimelerimi hatırlayıp
İnadına gülmüyorsun...
Vedat DÜNDAR