Kiþi kendi kurþununda ölmez, öldüðünü sanar. Dil susar, gönül konuþur. Hüküm giydiremediklerimizin kýlýcý olmaya çalýþýr, kýlýcý olduklarýmýzýnsa yarasý olur çýkarýz. Ýtiraf edilmemeye mecbur tutuluruz. Söyleyemediklerimiz içimizde ukte olur kalýr. Bilincine vardýðýmýzda ise herþeyin aslýnda yeni baþlýyor olmanýn zayýflýðýyla yýkýlýrýz. Yýkýlmak..
Sahi ne demek yýkýlmak?
Ne kadar da hapsolmuþ hayatýmýzýn içine bu kelime.
El üstünde tuttuðun, hayatta yaþama sebebin tek neden ailen tarafýndan yýkýlýrsýn. Gönül kapýlarýný açarsýn ardýndan sýkýca kitlersin, ihanete uðrar yýkýlýrsýn. Omzunda aðladýðýn dostunun düþman oluþuna yýkýlýrsýn. Hatta bazen gecenin bir vakti, sokakta gezen ayyaþ bedeninin ezilmiþ kedi ile olan imtihanýna bile yýkýlýrsýn. Aðlayan kýz çocuðundan tut yerde yatan dilenciye kadar yýkýlýrsýn. Iþte yýkýlmak bu kadar basit, bu kadar içinde hayatýmýzýn bu denli hapsolmuþuz. Aslýnda yýkýldýkça içten gülüþlerimizin yok olduðu noktaya varýyoruz. Kendimize kurþun üretiyoruz gizliden. Farkýnda olmadan ölüme itiyoruz ruhumuzu. Bizler bu kadar meyilliyken kendimizi öldürmeye baþkasýnýn bizi toparlamasýný nasýl bekleriz?
Herkes kendi çukurunu kendi oluþturur. Çýkmaya çalýþtýkça battýðýmýz, batmamak için çýrpýnýrken içinde kaybolduðumuz bir çukur. Ya çevrenin bize söyledikleriyle örüyoruz bu çukuru ya da kaybetmeye korktuklarýmýzýn kelepçesi olduðumuz için oluþturuyor ruhumuz.
Bu bir delilik deðil
Bu bir imtihanda deðil
Bu bizim karanlýðýmýz
Cevap veremediðimiz karanlýðýmýz..