Nice þiirler yazdým, canýmýn cananýna,

Halimi arz eyledim gönlümün sultanýna.

Saldýkça omuzlara kumral sarý telleri,

Ruhumda ýlgýt ýlgýt estirdiði yelleri;

Kahverengi gözlerde, hülyalý bakýþlarý,

Anlattým ak tendeki, benlerden nakýþlarý.

Döndürdü diye beni feryad eden bülbüle,

Emsalsiz cemalini, benzettim nazlý güle.

Çektiðim hasretimi, karanlýk gecelerde,

Hece hece iþledim, efkârlý dizelerde.

Bazen serbest stilde, genelde ölçü ile

Yaþadým duygular, sessizce geldi dile.

Aslýnda yazdýklarým, malumun ilamýydý,

Ona olan sevdamýn, þiirle ilanýydý.

Ve elbette biraz da, güzele methiyeydi,

Yani yâre verilmiþ, þairce hediyeydi.

...

Biliyorum elbette, þairlik kim ben kimim,

Sadece dizelere sýðýnmýþ bir mücrimim.

Her ne kadar þiirden taþýsalar da bir iz,

Ruhumun meramýný anlatmaya yetersiz.

Öze nüfuz etmeyen, satýhta kalan sözler,

Keyfiyetten habersiz, tekniðe dalan sözler.

Oysa ne fýrtýnalar, ne yangýnlar yaþarým,

Bütün bu hallerime kendim bile þaþarým.

Bir kararda duramam, uymaz aným anýma,

Bazen çektiðim acý, tak ediyor canýma.

Bazense pür neþeyim, coþkuyla doluyorum,

Aldýðým her nefeste, baharý soluyorum.

…

Gâh onu gâh derdimi, anlatýp duruyorum,

Kendime hecelerden bir dünya kuruyorum.

Çýkmazýn sarmalýnda her yolun sonu duvar,

Kurduðum bu dünyada, güzel olan bir o var.

Bir de onun gül yüzü, yüreðini yansýtan,

Ayaz kesmiþ ruhumu bakýþýyla ýsýtan.

Kelebeði andýran, hassas narin ruh hali,

Erdemin, faziletin, merhametin kemali.

Suya hasret topraða yaðan bereket gibi,

Derman arayanlarýn maharetli tabibi.

Ancak benin derdime bulamaz hiçbir çare,

Bu yüzden kanar durur, sol yanýmda bir yâre.