Yorgun savaþçýnýn izini sürüyorum bir geçidin izdihamýndan uzak aslýnda aklýn kýyýsýnda ölen dünümü anýyorum bir nebze de olsa aradýðýmýn bilinç dýþý uyumsuzluðu ile sýrlar paylaþtýðým.

Leþ gibi çöplüðü lenduha düþlerin ve izmarit yüklü aklýn kayýþýnýn boþandýðý o dik yokuþ.

Dilsiz hücrelerim bölünüyor ölüme ayarlý bir düþten de alacaklýyým.

Ýçimin ikramý bir acýdan yana düþen baþýmýn omzuma deðmesine izin vermediðim þüphe götürmez hem de kuyuya düþmemden saniyeler önce.

Ýri gözlerini kýrpýþtýrýyor kâinat.

Etekleri dökümlü içi de hayli yüklü ve yaþý geçkin bir kadýn edasýyla adýmý soruyor ansýzýn.

Asfaltsýz yollarýn gazabýna uðrayan eski model arabanýn dikiz aynasýnda kesiþiyor gözlerimiz. Utangaç bir eda ile sürmesini istiyorum direksiyonda ehli keyif bir þövalye mizacý ile oturan suratsýz adamdan. Yok iþte: ne suratý var ne de olmayan suratýnýn asýk olduðuna þahidim yine de biliyorum iri bir düþün kepçesinde düþkün mizaçlarýn sunduðu bir özveriymiþçesine.

Zaman çok kaygan. Zemin de.

Zemin yorgunluðun yokuþunda zaman gibi yaygaracý aslýnda önsezilerimi öldürmek üzere rast geldiðim mizansenin kayýtsýzlýðýnda ben hicap ediyorum yokluðumun varlýðýna rast gelmek adýna bir kayýt daha girdiðim bilgisayar ekranýnýn aksanýnda hoþ bir sözcük ve resim arama telaþýyla.

Uyku bölmeleri var cümle aralarýna koymaya doyamadýðým.

Yazýyorum uyumadýðýmda.

Uyuyorum yazmadýðýmda.

Ne yazýyorum ne de uyuyorum aslýnda hiçliðimi bir metafor olarak görüp varlýk katsayýma yeni bir çentik atmak adýna içime püskürttüðüm lavýndan yanan yüreðimi soðutmaya çalýþýrken ve þaþkýn bakýþlara da aldýrmadan.

Gerginliðim had safhada ne de olsa mercek altýndayým.

Gözümde olmayan boyadan sorumlu deðilim madem hafif bir pembelik basýyor yanaklarýmdan akan yaþýn tüm resmi mahvettiði.

Peyda olan ne bir öfke ne de zaruri bir acý sadece gel-geç aklýmýn oyunu.

Daðýnýk odalarýnda biriken hayalleri süpürüyorum ve kafamý oyan aðrýyý sonlandýrmak adýna açýyorum perdelerini gözlerimin belki de kapamam gereken sadece odanýn perdesi iken izdiham bürüyen sokaða takýlýyor gözlerim.

Muzip bir þarký takýlýyor ansýzýn sonramý geçiyorum alt yazýsý yine yazmadan duramadýðým akþamüstü kapýma gelen bir yolcuyu misafir ediyorum.

Ben de bir yolcuyum ve içimdeki laterna da pek bir özümsüyor muzip týnýsýný gergin aksaný ile yürek dile gelirken belki de kalkmasý gereken naaþý tüm yorgunluðu ile bana musallat olan sonrasý da belirsiz bir sessizliðin izdüþümü yine perde perde yükselen iç sesimin duyum ötesi verdiði rahatsýzlýðý düþünce gücümle ötelediðim.

Israrcý olanlara ise yok tek sözüm.

Fiil kiplerine özenen þahýs zamirlerine kýrgýn bile deðilim.

Ýçimin aksanýna konan tombik bir serçeye serzeniþte bulunuyorum ne zamanki pencereye bisküvi kýrýntýsý koymasam gagasýyla vuruyor cama sonrasýný boca ettiðim bir yükümlülük benimki: hani yemek koymasam doðanýn gazabýna uðrayacaðým korkusu ve kaygýsýyla yaþarken aslýnda kötülük yapýyorum tabiat anaya ne de olsa serçe ýrkýnýn asla þiþmanlama gibi bir þikâyeti olmadý ben onlarý evlat edinene kadar.

Döktüðüm kýrýntýlara basýnca attýðým çýðlýkla korkup kaçýyor minik serçe belli ki çarpýlmamak adýna gayretle süpürdüðüm kýrýntýlarýn da ihlali ben her arada kalkýp filmi baþa aldýðým.

Sahiplendiðimi savuruyorum gökyüzüne.

Gökyüzü de karþýlýk veriyor akabinde.

Yaðan rahmeti kucaklýyorum oysaki pencere kapalý. Ýyi de yaðmur içeri nasýl girdi?

Rüyalarýmýn alt yazýsýnda hep tezat kelimeler konuþlu ve ikilemleri hece hece bölüyorum sonra da heceleri övüyorum sözüm ona kelime garantisi vermiþim.

Kayýtsýzlýðýma son verip yeniden giriþiyorum iþe.

Ýþim ise kendimle.

Kendimden uzaklaþmak adýna baþ koyduðum satýrlarý boyuyorum fosforlu kalemle.

Gün ýþýrken güneþ giriyor içine odanýn oysaki perdeleri henüz açmadým.

Bir rüyadan nasiplenirken gerçekleri de ihlal ediyorum. Zýt tabanlý mizaçlarýn uyum içinde yaþamaya ant içtiði düzenekte ben kendimle bile barýþýk olmayý becerememiþken.