Bir Nisan akþamýydý, yýlýn ne önemi var,

Kapýmý týklatmadan geliverdi ilkbahar.

Evimin balkonunda sessizce duruyordum,

Çayýmý yudumluyor, hayaller kuruyordum.

Pýrýl pýrýl gökyüzü, bulutlardan arýnmýþ,

Parýldayan mehtabýn ýþýðýyla sarýnmýþ,

Örtünmemiþ üstüne karanlýklardan perde,

Yayýlmýþtý semaya yýldýzlar sere serpe.

Ýçimde bir kýpýrtý, ruhumu saran sevinç,

Gecenin bu vaktinde, anlaþýlmaz bir erinç.

Hafiften ýlgýt ýlgýt esip duran bir rüzgâr,

Okþuyordu yüzümü, pür neþeyle cilvekâr.

Yaþadýðým o anlar, fazlasýyla güzeldi,

Nereden çýktý bilmem, þiir yazasým geldi.

Oysa nice yýl var ki, yazmamýþtým tek satýr,

Dönüp de þu gönlüme sormamýþtým hal hatýr.

Heceler kelimeye, kelimeler cümleye,

Baþladý yavaþ yavaþ, þiire dönüþmeye.

Þimdi önümde duran, bir güzel tasviriydi,

Doðrusu adýný da, bilmediðim biriydi.

Omuzlara dökülmüþ kumral sarý telleri,

Tenine nakýþ nakýþ iþlenmiþti benleri.

Gözlerinde görünen hayat dolu gülüþtü,

Elbet gerçek deðil de, olsa olsa bir düþtü.

Fakat sonra ansýzýn bir þeyler oluverdi,

Ýçime duman duman, endiþe doluverdi.

Sendin evet sendin o, ýþýyan cemalinle,

Kurulmuþtun þiire, mest eyleyen halinle.

Tutulmuþum demek ki, varamadan farkýna,

Kaptýrmýþým kendimi, kara sevda çarkýna.

Eyvah dedim o anda, eyvah ki ne eyvah,

Ben bu sevda elinde, olamam asla iflah.

O gün bu gün çektiðim, anlatýlmaz bir haldir,

Muradýma kavuþmak, artýk bana muhaldir.