Domuz, Kuran’da açýkça adý geçerek yasaklanan tek hayvandýr. (Mâide, 3) Domuz etinin yasak olduðunu kabul etmeyen gâvur olur. Ýslam hukuku kitaplarýnda “Derisi tabaklanma kabul etmez.” ifadesi geçer. Yani post yapýlamaz. Atalarýmýz da “Domuzdan post, gâvurdan dost olmaz” demiþlerdir.

10 yýl önce yazýlýp yayýnlanmýþ bu yazýyý sadece bu cümle ile güncellemek istiyorum.

Ýnternette, meraklýsý olduðum “Kayseri Tarihi Eserleri’ni gezinirken, yabancý bir sitede Cami-i Kebir’in fotoðrafý dikkatimi çekti; týkladým; “fotoðraf büyüyecek” diye beklerken üzerime hücum eden bir domuza dönüþüverdi. Camiye týklayanlar, çoðunlukla, Müslüman olacaktý. Gâvur, teknolojiyi domuzuna kullanýyor; hýncýný alýyordu.

Geçen yazlardan birinde, Kayseri Müzesi’nin önündeyken, bir grup gelerek “Mehmed Zengî Türbesi’ne girdiler. Ýçerden çýkartýlan bir çörtenin resimleri çekildi. Çörtenin þekli hakkýnda kimi oðlak, kimi dana, kimi buzaðý dedi. Adamlar tam çýkaramadýlar ama içlerinden biri, “Ulan ne buzaðýsý, domuz bu domuz! Domuz yavrusu!” dedi. Dikkatle incelediler; yenisini yapmak üzere gittiler. Bilindiði gibi, “Eski Kayseri Evleri” Büyükþehir Belediyesi tarafýndan restore edilmekteydi.

Rum ve Ermeniler Kayseri’de, Müslümanlarla birlikte yüzyýllarca, dinlerinde, dillerinde, kültürlerinde özgürce yaþadýlar. Müslümanlar, bütün cephelerde savaþ verirken Rum ve Ermeniler Kayseri’deydiler. Her konuda mesafe aldýlar; iktisadî ve siyasî olarak semirdiler. Müslüman halk zayýf düþünce ayrýlýkçý Ermeni “Camuoðlu” da besili bir domuz gibi semirmiþti. Bunun simgesi olarak da, Konaðý’nýn balkon bordüründen çörtenine kadar, domuz figürleri yaptýrmýþtý. Ancak yaptýðý kýþkýrtmalarýn yani domuzluðun hikâyesi, Kayserilinin dilinde, þu iki satýrlýk þiirde kaldý: “Oku Camuoðlu oku / Elinle yedin bu boku!”

Adalet, er ya da geç; ama mutlaka gerçekleþecek. Domuzluk yapanlara ders olsun.

1993 yýlýnda Suriye / Þam’da idim. Sýrplar, Saray Bosna ve Bosna-Hersekli Müslümanlara soykýrým uygulamakta; savaþ adýna toplu katliamlar yaþanmaktaydý. Devam ettiðim “Yabancý Dil Okulu’nda, Arnavut bir karý-koca vardý. Sordum:

- “Sýrp ve Hýrvatlar Müslümanlarý, kurdun koyun sürüsünü parçaladýðý gibi boðup parçalýyor, onlar da koyun gibi ölüyor!? Ben bunu anlamýyorum?”

- Hocam, Yugoslavya Hükümeti zamanýnda baþýmýzda komünist bir idare vardý. Her bölgede hâkimiyeti saðlýyor; bölgeler arasýnda ve her bölgenin içinde uyumlu olarak yaþýyorduk. Ordu Hýristiyan kültürü aðýrlýklý olduðundan, askerin temel yemeði domuzdu. Müslümanlar domuz eti yemediklerinden askerliðe geçemediler. Sýrp ve Hýrvatlar için ise en sevgili yemekti. Ülke parçalanýnca, ordu ve silah onlarýn elinde kaldý. Bu yüzden onlar canavar, Müslümanlar koyun durumunda! Yoksa onlarýn da kendilerini savunacak kadar haysiyetleri var. Ayrýca ellerinde, olduklarý yerden Ýtalya’yý vurabilecek silahlarý var.” cevabýný verdi.

Bilmediðim durumun öyle olduðunu anlayýnca hak verdim. Ýster istemez “Vay gâvurun domuzlarý vay!” dedim. Tabii ki tek sebep bu deðildi ama önemli nedenlerden biriydi..

10 yýl sonra, soykýrým deseler de “Modern Haçlý Seferi” olan Müslüman-Arnavut ve Boþnaklarýn toplu mezarlarý þu günlerde gündemde. Ama asýl gündemde olmasý gereken, BM’nin “Güvenli Bölge” ilan edip de çekildiði, gâvurun domuzluðunu yaparak masum insanlarý katlettirmesidir.

Domuzluk yapmak sadece Ermeni Camuoðlu’nun iþi mi? Ýlle de Avrupa’nýn gâvuru mu bizim domuzdan tiksindiðimizi biliyor? Baþörtülü kadýný domuza benzeterek karikatür çizen mahlûkun nüfus cüzdanýnýn “din” hanesinde ne yazýyor, bilmiyorum. Kur’an ayetleriyle emredilen, analarýmýzca 1000 yýldýr örtülen baþörtüyü öyle gösteren ve baþörtülüyü öyle gösterene “Gâvurun domuzu!” diyemiyorum çünkü nüfus cüzdanýnda “Müslüman” yazýyorsa, “medeni hukuk” açýsýndan aleyhime delil olarak kullanýlabilir. Tanzimat Fermaný’ndan itibaren, resmen, “Gâvura gâvur demek” sakýncalý olmaya baþlamýþtýr.

Nasýldý o? Bir ilahi vardý: “Kendi kâfir adý Müslüman çoktur!”

Bu adam, bu meseleden aleyhine açýlan davada berat etmiþ. Haberde, “Ýzmir 2. Asliye Ceza Mahkemesine, “Basýn yolu ile hakaret” davasý açýlan Selçuk’un karikatüründe hakaret unsuru görmeyen Mahkeme, berat kararý verdi.”deniyor. Bunu anladým da, bu karardan sonra “Madem hakaret sayýlmýyormuþ…” deyip -bence de yaþlý bir domuza benzeyen- bu yaratýðý neden “sevdiði, ilgilendiði ve benzediði yaratýða benzeterek” çizen bir Müslüman karikatürist yok?!

“Ceza, suçun cinsinden olmalýdýr.”

Nasýl olsa suç da deðilmiþ!

Adý “Cumhuriyet” gazetesi bunu hep yapýyor. Bir zamanlar da adý Mustafa olan bir yazarý vardý. Domuz etinin yenmesi için sürekli yazý yazardý. Adamýn din hanesinde ne yazýyor bilmem ama adýna bakýlýrsa Müslüman ama domuza hayran! Ben iþte bunun için “nüfus cüzdanýndan din hanesinin kalkmasýný ya da 15 yaþýndan sonra, özgür iradeyle, fotoðraf gibi yapýþtýrýlmasýný” istiyorum. Gâvura gâvur diyebilmek için.

 Þimdi de Turhan adlý yazarý, 2 yýl önce çizdiði domuzuna bir karikatürden suçsuz görülmüþ. Domuzla yatan domuzla kalkar. Top kafalýlar “Saha düz, top yuvarlak!” derlerdi. Þimdi de ben, “Dünya yuvarlak, top da,  (bu memlekette) hukuk da!” diyorum.

Bazen öyle sinir olurum ki kelimeler derdimi anlatmaya yetmez; yine onlara yüklenir; “Gâvurun domuzu!” derim. Tabii ki adý deðil kendi Müslüman olanýn domuzu olmaz; olmamalýdýr. Ama domuzluðu kimin yapacaðý bilinemez.

Atalarýmýz ne demiþler?